Σπαει η σιωπη μετα τις αποκαλυψεις της Σοφιας Μπεκατωρου

Η ανατριχιαστική αποκάλυψη της Σοφίας Μπεκατώρου για τη σεξουαλική παρενόχληση που υπέστη από υψηλόβαθμο και ενεργό μέχρι και σήμερα στέλεχος της Ελληνικής Ιστιοπλοΐκής Ομοσπονδίας έχει προκαλέσει οργή και φυσικά κύμα συμπαράστασης προς την Ολυμπιονίκη που βρήκε το κουράγιο και το σθένος να μιλήσει γι’ αυτό το γεγονός που σημάδεψε τη ζωή της.
 
Μάλιστα παρά τις αρχικές προσπάθειες της Ομοσπονδίας να υποβαθμίσει τις καταγγελίες, εστιάζοντας μεταξύ άλλων στη χρονική συγκυρία που έγιναν και χωρίς να λαμβάνει υπόψιν την ψυχική δύναμη και το θάρρος που απαιτείται προκειμένου μια γυναίκα να προβεί σε τέτοιου είδους αποκαλύψεις, το κύμα συμπαράστασης και αλληλεγγύης της κοινωνίας που ενώνει τη φωνή της με τα θύματα σεξουαλικής κακοποίησης ήταν -και είναι- τέτοιο που έστω και καθυστερημένα οι ιθύνοντες φρόντισαν να προχωρήσουν στην εις βάθος εξέταση της υπόθεσης, τασσόμενοι στο πλευρό της Σοφίας Μπεκατώρου και όποιας άλλης αθλήτριας/ή έχει υπάρξει θύμα αντίστοιχης συμπεριφοράς.
 
Η θαρραλέα της αποκάλυψη είχε ως αποτέλεσμα να ανοίξει ο ασκός του Αίολου και να σπάσει η σιωπή και άλλων αθλητριών.
 
Ήδη, τέσσερις ακόμη πρώην αθλήτριες ακολουθούν τον δρόμο που χάραξε η Σοφία Μπεκατώρου, μιλώντας για τις τραυματικές εμπειρίες που βίωσαν, και χαράσσοντας το δρόμο για ένα #MeToo στην Ελλάδα. Οι εξομολογήσεις τους σοκάρουν και καταδεικνύουν πως υπάρχουν πολλές ιστορίες σεξουαλικής βίας και κακοποίησης γυναικών (και) στον ελληνικό αθλητισμό που επί χρόνια έμεναν στο σκοτάδι.
 
Η αρχή έγινε με τις Μάνια Μπίκοφ και Ραμπέα Ιατρίδου, ακολούθησε η Μαρίνα Ψυχογιού, άλλοτε πρωταθλήτρια της Ιστιοπλοΐας.
 

Ραμπέα Ιατρίδου: «Το λάθος δεν είναι ότι πνίξαμε τις ιστορίες μέσα μας. Το λάθος είναι ότι δεν είχαμε την αίσθηση ότι θα μας (υπο)στηρίξουν»

Η Ραμπέα Ιατρίδου αποκαλύπτει σε ανάρτησή της στο Facebook:
 
«H αποκάλυψη της σεξουαλικής κακοποίησης της Ολυμπιονίκη μας Sofia Bekatorou έσκασε σαν βόμβα λες και τα εγκλήματα αυτής της κατηγορίας είναι κάτι σπάνιο για την «πολιτισμένη» κοινωνία μας και όλοι δήλωσαν σοκαρισμένοι που ο Ελληνικός πρωταθλητισμός δεν είναι αγνός και δεν στελεχώνεται από ενάρετους ανθρώπους…
 
Μετά το σοκ η βροχή του εύκολου σχολιασμού και η ευκαιρία των πολλών να κρίνουν πίσω από τα πληκτρολόγιά τους και αρκετών κομπλεξικών να νιώσουν ανώτεροι κατηγορώντας το θύμα είτε ευθέως είτε με υπονοούμενα για τον χρόνο που διάλεξε να δημοσιοποιήσει την ιστορία της. Στην ανάγνωση της ιστορίας της έμεινα για ώρες σιωπηλή. Σκέφτηκα πόσα έχει πετύχει αυτή η γυναικάρα με το εθνόσημο στο στήθος της και στα πανιά της και προσπάθησα να βάλω τον εαυτό μου στη θέση της. Σκέφτηκα πως θα αισθανόμουν, τι θα σκεφτόμουν, τι θα έκανα. Τι θα επέλεγα να κάνω και πως θα το έπνιγα μέσα μου.. Σίγουρα δεν μπορείς να το νιώσεις σκέφτηκα αν δεν το έχεις ζήσει.
 
Την επόμενη ημέρα ήρθε η ανάρτηση της φίλης Mania Bikof για τον γιατρό της εθνικής υδατοσφαίρισης που υποχρέωνε τις αθλήτριες να κατεβάζουν το μαγιό τους, να ταράξει τα δικά μου νερά με μια αλυσιδωτή αντίδραση που με πήγε πολλά χρόνια πίσω, σαν μια πτώση μια τσουλήθρα που δεν μπόρεσα να σταματήσω πριν προσγειωθώ σε ένα ιατρείο της Θεσσσαλονίκης, σχεδον 27 χρόνια πριν.Στη διάρκεια της αθλητικής μου καριέρας είχα μόνο άνδρες προπονητές και συνοδούς στις αποστολές και ήταν όλοι τους άψογοι, δεν είχα ποτέ παράπονο.Λίγο πριν τα 19 μου, στην επανεκκίνηση εντατικών προπονήσεων μετά από ολιγόμηνη παύση για τις πανελλαδικές εξετάσεις σε μια στιγμή ανωριμότητας στο γυμναστήριο του Τζίμη Σαμαρά, χωρίς καλό ζέσταμα δέχτηκα μια πρόκληση για μια άσκηση που κατέληξε σε άσχημη θλάση του δικεφάλου του δεξιού ποδιού.
 
Κάλεσα αμέσως τον αθλητίατρο που με παρακολουθούσε αλλά λόγω φόρτου θα με έβλεπε το επόμενο απόγευμα αργά. Ο φόβος μου πως κάτι κακό έχει γίνει με οδήγησε να κλείσω ραντεβού και σε ορθοπεδικό του ασφαλιστικού φορέα κοντά στο σπίτι.. Ο γιατρός, μου ζήτησε αμέσως να μείνω με το εσώρουχο.
 
Αφού έκανε σύντομες ερωτήσεις και με εξέτασε στο ειδικό κρεβάτι πιάνοντας συνεχώς το σώμα μου σε σημεία που δεν δικαιολογούσε η εξέταση, μου ζήτησε να σηκωθώ και να σκύψω. Στάθηκα αντικριστά του και πήγα να σκύψω εμπρός. Όχι μου είπε, όχι έτσι, θα γυρίσεις και θα σκύψεις μπροστά μου.
 
Είχα πανικοβληθεί, το ένιωθα τελείως λάθος αλλά δεν ήξερα πως να αντιδράσω, το όχι είχε κολλήσει σαν λυγμός στο λαιμό μου και δεν κατάφερε να βγει. Έκανα αυτό που μου ζήτησε και ο σιχαμένος στάθηκε ακριβώς πίσω μου και χούφτωσε με πρόφαση την εξέταση μηρούς και γλουτούς, Με ένα εξίσου σιχαμένο χαμόγελο μου συνταγογράφησε λίγο μετά φάρμακα. Μόλις έκλεισα την πόρτα πίσω μου ξέσπασα σε κλάμα και έσκισα τη συνταγή σε χιλιάδες κομματάκια. Έκανα ώρα να γυρίσω στο σπίτι μέχρι να μη φαίνεται το κλάμα μου γιατί αν έλεγα τι έγινε ο πατέρας μου θα πήγαινε και θα τον πετούσε από το μπαλκόνι, αφού πρώτα τον είχε κάνει τόπι στο ξύλο. Το ίδιο βράδυ πήγα στο ιατρείο του αθλητίατρου μου σαν φοβισμένο κουτάβι.
 
«Βγάζουμε παπουτσάκια και καλτσούλες και ανεβαίνουμε στο κρεβατάκι» μου είπε γλυκά. «Γιατρέ να βγάλω τη φόρμα;» «Όχι βέβαια» απάντησε ήρεμα, «δε χρειάζεται για την εξέταση». Η εξέταση περιλάμβανε εντολές κίνησης, εκτέλεση και ακόλουθη ερώτηση για το είδος και την ένταση του πόνου και το μόνο που άγγιξε ήταν ο αστράγαλος και η κνήμη μου για να διορθώσει κίνηση… Με τις θεραπείες και την αγωγή σε λίγες ημέρες ήμουν πάλι σε θέση να κολυμπήσω αλλά το σκηνικό στον πρώτο γιατρό έκανα χρόνια να το ξεπεράσω και ο τρόπος που διάλεξα για να το διαχειριστώ ήταν να το διακωμωδήσω ώσπου τελικά το ξέχασα.
 
Ήμουν μικρή, φοβισμένη και εντελώς άβγαλτη. Με αφορμή την εξιστόρησή σου Μάνια, που με αφορμή την εξιστόρηση της Σοφίας, το ξέθαψες από τη μνήμη σου, το ξέθαψα κι εγώ από τη δική μου.. Σαφώς και δεν εξισώνεται σε καμία περίπτωση με αυτή ενός βιασμού αλλά η παρενόχληση και η κακοποίηση ανεξάρτητα από την βαρύτητα του περιστατικού γεμίζουν με αισθήματα ντροπής το θύμα. Πολύ φοβάμαι πως πολλές αθλήτριες έχουν ανάλογες ή πολύ πιο σοβαρές ιστορίες να διηγηθούν.
 
Το λάθος δεν είναι ότι πνίξαμε τις ιστορίες μέσα μας. Το λάθος είναι ότι δεν είχαμε την αίσθηση ότι θα μας (υπο)στηρίξουν για να τις πούμε και φυσικά φοβόμασταν τον σχολιασμό και την κριτική από τους «δικαστές» γι’ αυτό δεν είχαμε το θάρρος. Η κάθε γυναίκα χρειάζεται τη στήριξη μας αν και όταν αποφασίσει να μιλήσει, όταν βρει το θάρρος μέσα της.#me_tin_sofia».
 

Μάνια Μπίκοφ: «Φοβόμουν αν μιλούσα θα έχανα τη θέση μου στην ομάδα…»

Από την πλευρά της η Μάνια Μπίκοφ έγραψε:
 
«Μια γυναίκα βρίσκει το θάρρος και δημόσια μιλά για τη σεξουαλική κακοποίηση που υπέστη χρόνια πριν κι αντί αυτό να αφυπνίσει, ταρακουνήσει, προβληματίσει κάθε έναν, ειδικά του χώρου του αθλήματος της, η ίδια δέχεται πλήθος μηνυμάτων που εμμέσως πλην σαφώς την κρίνουν γιατί της πήρε τόσα χρόνια, ότι τα ήθελε, ότι το κάνει για την δημοσιότητα. Είστε όλοι τραγικοί.. Οι γυναίκες δε, που σχολιάζετε στο ίδιο μήκος κύματος είστε εμετικές. Ξέρετε πόσο δύναμη χρειάζεται να αποδεχθείς αρχικά ότι είσαι θύμα βίας και να το πεις; Έχετε σκεφτεί πόσο δύσκολο είναι να πρέπει να χειριστείς και την βία αλλά και όλους όσους σε κρίνουν; Έχετε μπει σε αυτήν τη θέση; Όπου το θύμα, ζει με τον φόβο; όπου δεν τολμά να ζητήσει βοήθεια γιατί ξέρει πως θα είναι αβοήθητη;
 
Η Sofia Bekatorou μια σπουδαία αθλήτρια και γυναίκα μέσα από αυτήν την εξομολόγηση της ξεκλείδωσε πολλά κουτάκια μνήμης. Περίμενα σήμερα να υπάρχει υποστήριξη από τον χώρο. Δεν την είδα. Εγώ λοιπόν Σοφία, με αφορμή τη δική σου ιστορία θα πω μια ακόμη.. 28-30 χρόνια πριν, όταν ήμουν εν ενεργεία αθλήτρια της υδατοσφαίρισης εμφανίστηκε ένας τραυματισμός στον ώμο. Ήμασταν σε προετοιμασία με την εθνική ομάδα ο πόνος επέμενε, με έστειλαν στον γιατρό. Δεν ήμουν μόνη, ήταν ακόμη 1-2 συναθλήτριες με παρόμοια θέματα. Στις 3-4 επισκέψεις στον «γιατρό» αυτό, στην εξέταση και στις ενέσεις ενζύμων που μου έκανε για να βγάζω την προπόνηση ΠΑΝΤΑ μου ζητούσε να κατεβάσω το μαγιό μου. Ο τραυματισμός μου ήταν στο δεξί ώμο. Την πρώτη φορά το έκανα, με αιφνιδίασε, δεν ήξερα γιατί το ζήτησε. Όταν βγήκα ρώτησα τις άλλες, μου είπαν ότι και σε αυτές κάτι ανάλογο είχε ζητήσει. Δε μίλησα σε κάποιον άλλον.
 
Στην επόμενη επίσκεψη το ίδιο. Τον κοίταξα κατάματα και τον ρώτησα γιατί; Αφού τον ώμο μου θα δείτε… Μου απάντησε με υφάκι «γιατί, ντρέπεσαι;» Ήταν ο τοπ γιατρός, με έστειλε η ομάδα, φοβόμουν αν μιλούσα θα έχανα τη θέση μου στην ομάδα… Πήγα ακόμη 2 φορές, αρνήθηκα να ξανακατεβάσω το μαγιό μου. Στη συνέχεια δεν ξαναπήγα ΠΟΤΕ, ανέλαβε το σωματείο μου και με έστειλε σε άλλους γιατρούς. Ο συγκεκριμένος δεν με άγγιξε στο στήθος, την έβρισκε όμως να μας βλέπει. Τότε φοβόμουν. Έπειτα απλά το διέγραψα από τη μνήμη μου. Με αφορμή τα λόγια σου Σοφία, σήμερα το ξέθαψα από τη μνήμη μου. Ήμουν μια αθλήτρια που ζούσα μόνη μου στην Αθήνα και αγωνιζόμουν για το όνειρο μου.
 
Άλλες εποχές τότε. Τώρα αν κάτι ανάλογο συνέβαινε στα παιδιά μου, θα γινόμουν αγρίμι. Με αφορμή τα λόγια σου Σοφία, θα τους μιλήσω ξανά για την βία, ειδικά για την σεξουαλική. Σ’ ευχαριστώ λοιπόν και σου βγάζω το καπέλο».
 

Μαρινά Ψυχογιού: «Οι θύτες συνεχίζουν ακάθεκτοι»

Η καταγγελία της Μαρίνας Ψυχογιού στην ιστοσελίδα Sportsfeed.gr:
 
«Διαβάζω τη μαρτυρία της Σοφίας και όχι, δεν πέφτω από τα σύννεφα. Δεν μένω έκπληκτη από αυτά που περιγράφει, ακούγονται τόσο γνώριμα. Πολλά τα μηνύματα συμπαράστασης αλλά πολλά και τα απαξιωτικά σχόλια, με κορυφαίο αυτό της εθνικής αρχής του αθλήματός μας, η οποία φαίνεται πως δυσκολεύεται να το πιστέψει.
 
Τέτοια περιστατικά γίνονται συνέχεια. Κάθε μία το αντιμετωπίζει όπως μπορεί. Ποτέ όμως, καμία, δεν το καταγγέλλει. Γιατί ακόμη κι αν δεν τη βγάλουν τρελή, ή ότι τα θέλει κι αυτή, το λιγότερο που θα συμβεί είναι ότι θα βρεθεί στη δυσμένεια του προπονητή, του εφόρου ή του ομοσπονδιάρχοντα. Και θα αισθανθεί ντροπή μπροστά στην οικογένεια, τους φίλους, το κοινωνικό περιβάλλον. Οπότε, για το καλό κυρίως το δικό της αλλά και των αγαπημένων της, προσπαθεί να το διαχειριστεί όσο καλύτερα και ανώδυνα γίνεται. Οι θύτες συνεχίζουν ακάθεκτοι, κι αν δεν τους κάτσει, ή σταματήσει να τους κάθεται μία, πάνε στην επόμενη.
 
Την άνοιξη του 1993 ήμουν 20 ετών. Είχα μόλις κερδίσει το πανελλήνιο/πρόκριση και παρακαλούσα τους ομοσπονδιάρχοντες να με συμπεριλάβουν στην εθνική ομάδα. Είχα μόλις τελειώσει μια συνάντηση για το θέμα στο ΝΟΤΚ, στο Δέλτα Φαλήρου, και έφευγα να για να επιστρέψω στο σπίτι μου με το λεωφορείο. Μέλος του ΔΣ της ΕΙΟ με πλησιάζει και προσφέρεται να με πάει. Ηλιακή τάξη του παππού μου ο κύριος, σε αυτήν την ηλικία έτσι τους μετράς τους μεγαλύτερους ανθρώπους. Έκανε κρύο και σκέφτηκα γιατί όχι, ευχαριστώ πολύ. Βγαίνοντας από το ΝΟΤΚ είχε τότε μια αφετηρία λεωφορείων, τις γραμμές 450 και 550.
 
Ο κύριος λοιπόν σταματά το αυτοκίνητο και αρχίζει μια συζήτηση ότι για να με στηρίξει η ΕΙΟ πρέπει να υπάρχει κάποιος που να παλεύει για μένα και αυτός μπορεί να αναλάβει να με βοηθήσει αν είμαι κι εγώ καλό κορίτσι. Με ευγένεια και ωραία λόγια και κολακεία απλωνόταν. Έπιασε το πόδι μου, ερχόταν πολύ κοντά μου, μου έλεγε να μη φοβάμαι, ότι γίνεται είναι για το καλό μου. Ήταν πολύ άβολη κατάσταση, προσπαθούσα να καταλάβω πως είναι δυνατόν αυτός ο μεγάλος άνθρωπος να με πλησιάζει έτσι, προσπαθούσα να αποφασίσω τι πρέπει να κάνω.
 
Δεν ήταν εύκολο να αντιδράσω, θα ήταν αγένεια να του πω ότι δε θέλω να με πάει στο σπίτι ή να του μιλήσω άσχημα. Κάποια στιγμή πήγε να με φιλήσει και του είπα ότι εγώ θα κερδίζω στη θάλασσα και δε χρειάζομαι τέτοια υποστήριξη γιατί είναι άδικο για όλους τους άλλους που δε θα έχουν κάποιον να τους υποστηρίζει. Άνοιξα την πόρτα, βγήκα από το αυτοκίνητο και έτρεξα και μπήκα στο λεωφορείο που περίμενε στην αφετηρία. Στο δρόμο για το σπίτι αποφάσισα ότι δε θα πω τίποτε σε κανέναν γιατί αν το μάθουν οι γονείς μου θα με σταματήσουν από την ιστιοπλοΐα.
 
Και βέβαια δεν υπήρχε περίπτωση να πω τίποτε σε κανέναν στο περιβάλλον του αθλήματος γιατί αυτό θα σήμαινε ακόμη περισσότερη δυσμένεια. Απλά, φρόντισα να μην του δώσω ποτέ ξανά την ευκαιρία να βρεθεί μόνος του μαζί μου. Ούτε στον συγκεκριμένο ούτε σε οποιονδήποτε άλλον. Δεν το θυμήθηκα τώρα. Τώρα όμως είναι ώρα να κάνουμε κάτι για το θέμα. Όχι τόσο για να τιμωρηθούν οι θύτες των διάφορων περιστατικών στο παρελθόν αλλά πολύ πιο σημαντικό, για να δημιουργήσουμε ένα ασφαλέστερο περιβάλλον για όλους στην κοινωνία που ζούμε. Να μην υπάρχουν οι συνθήκες ώστε να δημιουργούνται τέτοιες καταστάσεις».
 

Αθλητές στο πλευρό της Μπεκατώρου

Στο πλευρό της Σοφίας Μπεκατώρου δεν θα μπορούσαν να μην είναι συνάδελφοί της, γνωστοί αθλητές που τόσα χρόνια έχουν βιώσει τις δυσκολίες μέχρι την κορυφή.
 
Αθλητές και αθλήτριες λοιπόν έστειλαν το δικό τους μήνυμα στην Σοφία Μπεκατώρου αλλά και σε όλους τους νέους που έχουν υποστεί μία ανάλογη μεταχείριση αλλά φοβούνται να μιλήσουν γι΄αυτό.
 
Ο δις ασημένιος Ολυμπιονίκης του τάε κβο ντο έστειλε το μήνυμά του μέσω twitter:
 
«Την Σοφία πάντα την θαύμαζα για την καλλιέργεια και την ποιότητα του χαρακτήρα που συνόδευε τις αθλητικές της επιδόσεις. Που να ήξερα τι προσωπικό βάρος κλήθηκε και κατάφερε να διαχειριστεί.
 
Τα πράγματα είναι πολύ απλά: Όποιος δεν είναι δίπλα στην κάθε Σοφία, είναι απέναντί της».
 
Ο Oλυμπιονίκης και Πρόεδρος της Ελληνικής Ομοσπονδίας Άρσης Βαρών, Πύρρος Δήμας, χαρακτήρισε παράδειγμα με τη στάση της την Μπεκατώρου:
 
«Η καταγγελία της Σοφίας Μπεκατώρου είναι συγκλονιστική. Η Σοφία δίνει ένα παράδειγμα σε όλα τα παιδιά, κορίτσια και αγόρια, που έχουν υποστεί ανάλογη μεταχείριση, να βγουν και να μιλήσουν. Γιατί μόνο το φως, όσο και αν καμιά φορά πονάει τα μάτια, μπορεί να διώξει το σκοτάδι».
 
Οι ιστιοπλόοι Παναγιώτης Μάντης και Παύλος Καγιαλής ανέφεραν:
 
«Μπράβο Σοφία για το θάρρος σου και όλο το ψυχικό σθένος να μιλήσεις.
 
ΣΠΑΣΕ ΤΗΝ ΣΙΩΠΗ – ΜΙΛΗΣΕ, ΜΗΝ ΑΝΕΧΕΣΑΙ».
 
Η παγκόσμια πρωταθλήτρια και Ολυμπιονίκης της υδατοσφαίρισης και αντιπεριφερειάρχης Πειραιώς, Σταυρούλα Αντωνάκου, έγραψε στα social media:
 
«Όχι δεν είναι σενάριο ταινίας, είναι πραγματικότητα.
Πόσες γυναίκες έχουν πέσει θυματα αδίστακτων που ζουν ανάμεσα μας;
 
 
Πόσες γυναίκες δεν μίλησαν ποτε για τον εφιάλτη που έζησαν;
Πόσες γυναίκες καταστράφηκαν σωματικά και ψυχικά;
Μπράβο στην Σοφια,που έσπασε την σιωπή και γίνεται για άλλη μια φορά παράδειγμα προς μίμηση,για να ακουστούν επιτελους ΑΝΘΡΩΠΟΙ που ζουν στο σκοτάδι και τον φόβο,που εκείνες δεν επέλεξαν…».
 
Ο Σύλλογος Ελλήνων Ολυμπιονικών εξέφρασε επίσης τη συμπαράστασή του:
 
«Με αφορμή την προσωπική εξομολόγηση της Ολυμπιονίκη Ιστιοπλοΐας Σοφίας Μπεκατώρου στο πλαίσιο της διαδικτυακής ημερίδας «Σπάσε τη Σιωπή – Μίλησε, Μην ανέχεσαι», που διοργάνωσε το Υφ. Αθλητισμού, ο Σύλλογος Ελλήνων Ολυμπιονικών (ΣΕΟ), δηλώνει την συμπαράσταση του σε οποιονδήποτε άνθρωπο έχει αντιμετωπίσει οποιαδήποτε είδους μορφή βίας.
 
Βρισκόμαστε πάντα στο πλευρό της Πολιτείας για να μπορέσουμε όλοι μαζί να βοηθήσουμε όχι απλά στην γνωστοποίηση παρόμοιων φαινομένων αλλά και στην σωστή αντιμετώπιση τους».
 
Η Βιργινία Κραβαριώτη που μαζί με την Μπεκατώρου και την Σοφία Παπαδοπούλου κατέκτησαν το χάλκινο μετάλλιο στην κατηγορία Ίνγκλινγκ στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2008 στο Πεκίνο ανέφερε:
 
«Αγαπημένη συναθλήτρια Σοφία είμαι δίπλα σου. Όλοι μαζί σπάμε την αλυσίδα της σιωπής. Καταγγέλλουμε, εναντιωνόμαστε στην σεξουαλική βία».
 
Η Μαρία Μπόζη και η Ραφαηλίνα Κλωναρίδου που αποτελούν πλήρωμα στην κατηγορία 470 της ιστιοπλοΐας έστειλαν το δικό του μήνυμα:
 
«Η εξομολόγηση για τη σεξουαλική κακοποίηση που υπέστη η Σοφία κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας της είναι συγκλονιστική. Ως γυναίκες, αθλήτριες και νέες, είμαστε στο πλευρό κάθε γυναίκας που υπόκειται σε οποιαδήποτε μορφή βίας στο χώρο του αθλητισμού και όχι μόνο.
 
Η Σοφία αποτέλεσε και αποτελεί το αθλητικό μας πρότυπο και σε μεγάλο βαθμό τον λόγο που ξεκινήσαμε ιστιοπλοΐα το 2004 και είμαστε περήφανες που δείχνει το δρόμο για ζητήματα που ξεπερνούν τα αγωνιστικά».

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.