Share

Share

Δείτε περισσότερα στο: http://www.paratiritis-news.gr/

Διανύοντας πλέον την εβδομάδα των Χριστουγέννων, το Netflix δεν θα μπορούσε να μην μας «βομβαρδίσει» με προτάσεις. Αυτήν τη φορά το βάρος έπεσε περισσότερο στις ταινίες, αφού μετά τα “Emmys” ο νέος στόχος του είναι τα “Oscars”. Παρά την καλή αρχή πέρυσι με το “Marriage Story” και το “Irish Man”, συνειδητοποίησε πως δεν αρκούσε. Εξ ου λοιπόν και υπάρχουν πια πραγματικά καλές ταινίες στην πλατφόρμα, όπως το φαβορί για τα βραβεία “Mank” ή και το λαμπερό μιούζικαλ “The Prom” που, παρά τις μεικτές κριτικές, αποδεικνύει για άλλη μία φορά πως στα 71 της η Meryl Streep κρατά ακόμη τον πήχη πολύ ψηλά για τις νεότερες συναδέλφους της. Αυτές οι ταινίες, και άλλες πολλές που έρχονται, κατάφεραν μέχρι και να μας κάνουν να ξεχάσουμε ότι η Vanessa Hudgens και οι ταινίες της ακόμη φιγουράρουν στα προτεινόμενα του Netflix. Αλλά φυσικά δεν θα μπορούσαν να μην υπάρχουν και προτάσεις σε σειρές. Εννοείται επίσης πως η κρίση «ποιότητας» δεν θα κρατούσε πολύ. Δεν είναι άλλωστε αυτή που φέρνει τους συνδρομητές. Π.χ. το “Mank” δεν είναι καν στο top 10 των ταινιών, ενώ το σίκουελ του “The Switch Princess” είχε θρονιαστεί εκεί για καιρό. Όσον αφορά τις σειρές τώρα, και μόλις στη δεύτερη θέση, βρίσκεται το “Tiny Pretty Things”, μία σειρά που απευθύνεται καθαρά σε εφηβικό κοινό, αλλά το Netflix θεωρεί αρκετά χαζό και το ενήλικο κοινό του για να το αναγράψει.

Η σειρά ξεκινάει με μία νεαρή κοπέλα που χορεύει μπαλέτο στην ταράτσα ενός κτιρίου, συγκεκριμένα μόλις ένα εκατοστό από το τέλος της ταράτσας. Ενώ χορεύει αμέριμνη λοιπόν την σπρώχνει κάποιος που δεν βλέπουμε το πρόσωπό του. Και για λίγη ώρα παρακολουθούμε την πτώση με το over the top slow motion και το μελοδραματικό voiceover που χρησιμεύει σε κάτι λιγότερο του τίποτα. Εάν καταφέρεις να παρακολουθήσεις αυτήν την πρώτη σκηνή τότε ίσως αντέξεις όλο το υπόλοιπο. Κι όμως. Τα χειρότερα έρχονται. Έπειτα βλέπουμε τη Neveah (Kylie Stroyer), να επωφελείται από τον θάνατο της κοπέλας, και που, ενώ αρχικά είχε απορριφθεί από την ακριβή σχολή χορού που φοιτούσε, τής προσφέρεται τώρα μία υποτροφία. Φυσικά η Neveah δεν έχει υψηλό εισόδημα –γιατί είναι αδύνατον να μην χωρέσει και ένα ταξικό ζήτημα στην όλη υπόθεση μήπως και την αναβαθμίσει· αλλά δεν το καταφέρνει φυσικά. Η Neveah εισχωρεί στον κόσμο της «γκλαμουράτης» σχολής μπαλέτου και είναι αποφασισμένη να πετύχει παρά τις αντιξοότητες. Έχουμε και εδώ μάλιστα παράλογες μητέρες που πιέζουν τις κόρες τους, σνομπ πλουσιοκόριτσα που δεν χωνεύουν τη μαθήτρια της υποτροφίας και ό,τι άλλο κλισέ μπορεί να φανταστεί κανείς. Και ίσως κάτι από όλα αυτά να λειτουργούσε κιόλας αν δεν ήταν όλα δοσμένα με μεγάλη δόση κλισέ, μελοδραματισμού, και όλα αυτά που χαρακτηρίζουν τις εφηβικές σειρές σήμερα. Συν φυσικά της έλλειψης ρεαλισμού, αφού δεν φτάνει που η κοπέλα έπεσε από τετραώροφο κτίριο με τον τρόπο που έπεσε, αλλά επέζησε κιόλας. Η βαρύτητα για το Netflix λοιπόν δεν έχει μεγάλη ισχύ. Δεν το ξέραμε κι εμείς που είμαστε συνδρομητές του να κάνουμε πιρουέτες στην ταράτσα της πολυκατοικίας μας; Αλλά δεν χρειάζεται, μας κάνει αυτό το ίδιο να θέλουμε να «βουτήξουμε στο κενό» απευθείας με τις προτάσεις του.

Η παράνοια του “Tiny Pretty Things” συνεχίζεται με τις αμέτρητες ερωτικές σκηνές του, που, σε συνδυασμό με τις ταξικές διαφορές και την αίγλη της ιδιωτικής σχολής, θα σου θυμίσει “Elite”. Αλλά δεν θα καταφέρει στιγμή ούτε να πλησιάσει τη χαοτική πλοκή του, και το γράφω αυτό χωρίς να ξέρω αν είναι θετικό ή αρνητικό για την ίδια τη σειρά. Η σειρά έχει περιγραφεί ως «εάν το “Pretty Little Liars” συναντούσε το “Black Swan”». Χωρίς φυσικά να μπορεί να αγγίξει το επιδραστικό εφηβικό σαπουνο-μυστήριο της τηλεόρασης, ή ούτε κατά διάνοια το οσκαρικό φιλμ. Ούτε σαν σενάριο ούτε σαν χαρακτήρες, πόσο μάλλον σαν ερμηνείες. Διότι, παρά τη δική του παράνοια, το “Pretty Little Liars” είχε την Troian Bellisario να κάνει κάθε τρελό plotline να μοιάζει νορμάλ και το “Black Swan” είχε τη Natalie Portman. Δεν τίθεται συζήτηση.

Φυσικά το “Tiny Pretty Things” έχει και αυτό τις στιγμές του. Δεν είναι απαίσιο. Το μυστήριο μπορεί να σε τραβήξει και η λύση του δεν είναι ούτε φουλ προβλέψιμη ούτε απίστευτα παρανοϊκή, ενώ η αισθητική του δεν είναι κακή, ούτε σαν σκηνοθεσία ούτε και οι ερμηνείες. Κάθε άλλο, πολλές από τις νεαρές ηθοποιούς καταφέρνουν να φέρουν εις πέρας τους ρόλους τους. Απλώς δεν πρόκειται για μεγάλη πρόκληση όταν πρέπει να υποδυθείς το στερεότυπο του “mean girl” με το προβλέψιμο κίνητρο ούτε όταν πρέπει να είσαι η καλή outsider με τη σκοτεινή πλευρά, έτσι για να αποφύγεις το καλούπι του «καλού κοριτσιού». Η αρχή όλων είναι το σενάριο και στην προκειμένη περίπτωση πρόκειται για κάτι καθόλου πρωτότυπο, πόσο μάλλον φρέσκο, και αν σου θυμίσει κάτι θα είναι έργα σαν το “Elite”, ή κάτι επηρεασμένο από το θρυλικό «Φάντασμα της Όπερας», που όμως απλά δεν τα καταφέρνει ή ακόμη και το “Riverdale”. Αλλά καμία σειρά δεν αξίζει να γράψει κάποιος ότι μοιάζει με το “Riverdale”, όσο κακή και αν είναι. Προσωπικά τα καλά στοιχεία του μου θύμισαν το “Dare Me”. Δεν αποκλείεται να διασκεδάσεις, αν καταφέρεις να προσπεράσεις τα κλισέ του, αλλά δεν θα σου προσφέρει και κάτι άλλο.


Με ένα καλό καστ, μία πλοκή και μια ιδέα που θα μπορούσε να εξελιχθεί σε κάτι, αν όχι το ξεχωριστό, ίσως ενδιαφέρον, καλό, ή έστω πειστικό, το “Tiny Pretty Things” πέφτει στην παγίδα που πέφτουν όλα τα σημερινά εφηβικά σήριαλ και γίνεται κακέκτυπο των προηγούμενων, με τα κανάλια και τις πλατφόρμες να αδυνατούν να προσφέρουν στους εφήβους τηλεθεατές τους πραγματικά καλές σειρές, σαν τις παλιές (“Buffy the Vampire Slayer”, “Veronica Mars”, “My so Called Life”, τα έχουμε ξαναπεί αυτά βέβαια) χωρίς όμως να πτοούνται, από τη στιγμή που ο κόσμος τα βλέπει θα συνεχίσουν να είναι όσο μέτρια είναι, ή και χειρότερα, και κανείς δεν θα προσπαθήσει να φτάσει την αίγλη των παλιών teen shows, με πολύ μικρές εξαιρέσεις –γεια σου “Euphoria”!.

*Ο Κaza G. είναι μαθητής Γυμνασίου και τηλεοπτικός «περιπατητής».