Νυχτερινος Επισκεπτης

Βράδυ Κυριακής. Δεν βλέπω από την ομίχλη των χημικών. Βράδυ Κυριακής χάνω την ματιά σου από μια κρότου λάμψης. Με λένε Σελίμ και ήρθα για τον Αλέξη. Κυριακή και βλέπω τον μπάτσο να κάνει κουρέλια την ανθοδέσμη σου. Δεν ήξερα ότι φοβούνται τα λουλούδια. Λειμώνας άοκνων παθών η πόλη, γυρίζω στους δρόμους, θυμάμαι. Αυτή η νύχτα είναι του Αλέξη. Ο δολοφόνος του κυκλοφορεί ελεύθερος. Ψάχνω την ματιά σου, φοβάμαι μήπως κάποιος έβαλε φραγή εισερχομένων στα βλέμματα μας.

Ήταν 15 χρονώ, θυμάσαι; Ήταν εχθρός του κράτους, ήταν παιδί που είχε χάσει τον δρόμο του. Αυτά έλεγαν μετά ο δολοφόνος και οι φίλοι του. Σήμερα είναι ελεύθερος στην αγκαλιά της εκκλησίας. Επιλεκτική αγκαλιά. Περπατώ βγάζω την μάσκα γιατί δεν μπορώ να ανασάνω από τα χημικά. Βλέπω μια στοά, μπαίνω μέσα, ακούω την βοή των κλεισμένων. Αυτή η νύχτα είναι του Αλέξη, ακούω την φωνή των νεκρών, βλέπω τις σκιές να συνάζονται για μια μεγάλη πορεία. Βλέπω τους σιδερόφρακτους να σε περιτριγυρίζουν. Απλώνουμε τα χέρια να πιαστούμε. Το δάκρυ αστείρευτο, θέλεις να το κρύψεις, δεν είναι σωστό λες. Μην μας δούνε, μην εισπράξουν το δάκρυ ως ήττα μας. Δεν έχω ήχο, δεν έχω φως. Με αγκαλιάζεις κλαίγοντας. Γύρω μου μια ομίχλη από βρισιές, μια θολή φωτογραφία του Αλέξη πεταμένη κάτω. Δεν ξέρουν ότι παίρνει δύναμη από τους δρόμους. Δεν θέλω να σου μιλώ, μου λες, γιατί φοβάμαι πως θα βρω πάλι τον εαυτό μου.

Ο μπάτσος σηκώνει το γκλομπ να χτυπήσει, να ακούσει τον ήχο του κόκκαλου που σπάει, να δει το αίμα να κυλά στον δρόμο. “Φτιάχνεται”. Μια ηλικιωμένη φωνάζει, μην χτυπάτε, μην χτυπάτε. Δεν έχει νόημα. Αυτό έμαθαν αυτό κάνουν. Έχουν το ελεύθερο. Μια Ε.Δ.Ε. για τα μάτια του κόσμου. Ένα ψεύτικο χαρτί που θα γυρίζει από γραφείο σε γραφείο αναζητώντας μια ταυτότητα που δεν έχει.

Με κοιτάς και το βλέμμα σου ταξιδεύει στα ανέσπερα. Νοιώθω μια στερνή ικεσία του πόνου. Αυτή η νύχτα είναι του Αλέξη.  Βλέπω τον κόσμο μαντρωμένο στις κλούβες. Εκεί δεν κολλάει ο ιός. Ο δικός τους ιός όμως κολλάει παντού. Δεν έχω φαγητό, δεν έχω τσιγάρα, είμαι ανέστιος μέσα σε μια πόλη που ψάχνει τους δρόμους της νοσταλγίας. Ανοίγουν τα παραθυρόφυλλα για να δραπετεύσουν οι μουσικές. βλέπω τα φώτα σιγά σιγά να ανάβουν, σαν κεριά μιας δέησης που δεν έγινε ποτέ. Αυτή η νύχτα είναι του Αλέξη, μια νύχτα που οι σιδερόφδρακτοι μισούν, που η εξουσία μισεί, που το κράτος τους μισεί. Είσαι χτυπημένη, βλέπω το αίμα σου να τρέχει, σκίζω το πουκάμισό μου και τυλίγω το τραύμα σου. Ένα νοσοκομείο, μπαίνω σε ένα νοσοκομείο. Τα ασθενοφόρα ουρλιάζουν, σε έχω αγκαλιά και τα δάκρυα μας ενώνονται. Δεν είναι σωστό λες και γελάς. Αυτή η νύχτα είναι του Αλέξη, μας προσπερνούν βιαστικά οι γιατροί στα  χειρουργεία. Δεν χωράνε άλλους, δεν αντέχουν άλλο. Φεύγουμε από το νοσοκομείο. Ξανά στους φιλόξενους της μνήμης δρόμους. Ξανά στις φλεγόμενες πλατείες. Περπατάμε σαν να μην υπάρχει κανένας, σαν να μην μας ξέρει κανένας. Αυτή η νύχτα είναι του Αλέξη. Και η επόμενη και η μεθεπόμενη. Ποτέ η λήθη δεν θα νικήσει.

Βράδυ Κυριακής, με λένε Σελίμ, είμαι στους δρόμους της Αθήνας, ένα φως με τυφλώνει και μια άγρια φωνή, “πέσε κάτω, τα χαρτιά σου”. Το τελευταίο που θυμάμαι είναι το βλέμμα σου. Μετά σκοτάδι, Με λέγαν Σελίμ και ήμουν στην Αθήνα εκείνη την νύχτα που ήταν του Αλέξη.

Υ.Γ. Για όλους εκείνους και εκείνες που άφησαν ένα δάκρυ στους ματωμένους δρόμους                 

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.