Ειμαστε (και νοιωθουμε) μονοι στη γειτονια μας;

Του Γιάννη Πανούση

«Χιλιάδεςπαγίδες η αλεπού
μα ο σκαντζόχοιρος
μονάχα μία»

Αντ.Φωστιέρης, Θάνατος ο Δεύτερος

Όλοι οι πολίτες οφείλουν νασυμβάλλουν στην εμπέδωση του αισθήματος ασφάλειας στις πόλεις και στις γειτονιές τους (ιδίως εάν πρόκειταιγια χώρους μη-πλήρους κοινωνικής συνοχής)Συντονισμός-Συνεργασία-Συμφιλίωση,με βάση τη συναίνεση, χτίζουν τη διεταιρικότητα της κοινοτικής πρόληψης που δικαιώνει και την έννοια του ενεργού πολίτη.

Η μετά τον Κορωνοϊό (μ.Κ) περίοδος θα φέρει νέα κρίση στην κοινωνία  και το έγκλημα στην πόλη θα ξαναπάρει τα πρότερα χαρακτηριστικά του; Το ερώτημα που τίθεται είναι εάν οι ενεργοί πολίτες (φοβισμένοι και μη) θ’αφεθούν και πάλι στη μοίρα τους ή στα ιδεολογήματά τους  και από τη μιά θα δυσπιστούν απέναντι στην Αστυνομία και τους Θεσμούς κι από την άλλη θ’αρνούνται να συμμετάσχουν σε προγράμματα συμμετοχικής αντεγκληματικής πολιτικής και  δι-ενεργειών Πρόληψης κινδύνων.Θα νοιαζόμαστεχωρίς να δρούμε ή δεν θα νοιαζόμαστε καθόλου με το πρόσχημα ότι η έγνοια ταυτίζεται με την παρακολούθηση;

Είναι προφανές  ότι ηκουλτούρα κάθε πόλης παίζει κρίσιμο ρόλο στην προληπτική διαχείριση της εγκληματικότητας ή των υγειονομικών περιορισμών  γι’αυτό και έχει καταδειχθεί ότι σε διαφορετικές γειτονιές η Αστυνομία,καθώς και οι κοινωνικοί φορείς, προσφέρουν διαφορετικού επιπέδου υπηρεσίες λόγω καλών/κακών σχέσεων με τους κατοίκους.Από την άλλη για το κατώφλι ανοχής στην ανομία και στην παράβαση,όπως και σ’αυτό της μη-διασποράς της Πανδημίας,δεν συμφωνούν πάντοτε όλοι οι κάτοικοι για διάφορους λόγους (ιδεολογικούς, θρησκευτικούς κλπ).

Όμως όπως η ανασφάλεια και ο φόβος θυματοποίησης δεν πρέπει να οδηγήσουν σε υποβάθμιση των κοινωνικών σχέσεων,έτσι και η Πανδημία δεν πρέπει να διαλύσει οικογένειες,φιλίες,παρέες

Το σπίτι-φρούριο καιο ένοπλος κάτοικος δεν αποτελούν μοντέλο δημοκρατικής λειτουργίας και συχνά καταλήγουν σε μείωση ή διάσπαση της κοινωνικής συνοχής,ενώ η στρατηγική προφύλαξης του δημοσίου χώρου (κι όχι μόνο του ιδιωτικού) δικαιώνει τη δημοκρατική συμμετοχή,έτσι ώστε να μην μπορεί ένας ιός  ν’αλλάξει το αξιακό πλαίσιο της κοινωνίας.

Η Επίβλεψη Γειτονιάς συνιστάσυμμετοχή  της κοινωνίας των ενεργών πολιτών στα «κοινά»,όποια κι αν είναι η στάση των θεσμών.

Η παρακμή τηςγειτονιάς λόγω της αδιαφορίας/αδράνειας  των κατοίκων,είτε από το φόβο του εγκλήματος,είτε από το φόβο της υγειονομικής μόλυνσης,θα οδηγήσει σε περαιτέρω διάβρωση των θεσμών και υποβάθμιση της ποιότητας ζωής.

Προφανώς κάθε γειτονιά θα επιλέξει το μοντέλo της στην κοινωνική πρόληψη και τον τρόπο με τον οποίο θα χειριστεί τον άτυπο κοινωνικό έλεγχο. Τα κύματα παραβατικότητας λειτουργούν με ένα μη-γραμμικό τρόπο αλλά το ίδιο συμβαίνει με τα κύματα διασποράς του ιού, ενώ και τα δύο φαινόμενα διακρίνονται για τον κοινό παρονομαστή στο πεδίο της πρόληψης: πρώτο επίπεδο=προφύλαξη όλου του πληθυσμού, δεύτερο επίπεδο=προφύλαξη των ομάδων υψηλού κινδύνου, τρίτο επίπεδο=επαναφορά της κανονικότητας, επανένταξη.

Πιστεύω ότι η επαναλειτουργία των ΤΟΣΠΠΑ (Τοπικά Συμβούλια Πρόληψης Παραβατικότητας) και η επέκταση των αρμοδιοτήτων τους και σε ζητήματα υγειονομικών κινδύνων,με το νέο τους όνομα Τοπικά Συμβούλια Κοινοτικής Διαμεσολάβησης και Ποιότητας Ζωής,θα είναι ό,τι καλύτερο για τη συγκυρία (πριν οι βιολογικοί φόβοι υπερβούν την εγκληματοφοβία/θυματοφοβία).

Είθε…

google-news Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.