Τo “TheCrown” επεστρεψε και μαζι του και η Margaret Thatcher

Η τέταρτη σεζόν του “TheCrown” έγινε διαθέσιμη μέσω του Netflix την Κυριακή 15 Νοεμβρίου και μας μετέφερε χρονικά –και όχι μόνο– ένα βήμα παραπέρα, τόσο στη ζωή της βασιλικής οικογένειας όσο και στην πολιτική σκηνή της Αγγλίας–ή περίπου, για να ακριβολογούμε.

Ο τέταρτος κύκλος μάς ταξιδεύει στο χρονικό διάστημα από το 1977 έως και το 1990,και στο επίκεντρό του, πέρα από τη βασιλική οικογένεια, βρίσκονται δύο γυναίκες που επηρέασαν στο έπακρο, η μία την πολιτική της χώρας και η άλλη τη βασιλική οικογένεια. Αναφέρομαι αρχικά στη Margaret Thatcher, την πρώτη γυναίκα πρωθυπουργό της Αγγλίας που δίχασε τη χώρα όσο λίγοι, πουτην υποδύεται αριστοτεχνικά η Gillian Anderson –για πολλούς μάλιστα η ερμηνεία της είναι καλύτερη και από της MerylStreep που κέρδισε Oscar για τον ίδιο ρόλο στην ταινία “The Iron Lady”. Και η Diana Spencer, μία από τις πιο αγαπητές πριγκίπισσες παγκοσμίως, που υποδύεται επίσης εξαιρετικά η Emma Corrin.

Η σειρά εστιάζει επίσης αρκετά και στη σχέση της βασίλισσας Ελισάβετ με τις δύο προαναφερθείσες γυναίκες. Τις ήπιες συγκρούσεις με τη Thatcher, αλλά και την αμηχανία της απέναντι στη νύφη της, που εκδηλώνεται έντονα σε μία σκηνή που η Dianaπροσπαθεί να την αγκαλιάσει και η Ελισάβετ παγώνει,καθότι δεν ξέρει τι πρέπει να κάνει με τα χέρια της. Δίνεται ακόμη μεγάλη βαρύτητα στην προβληματική σχέση της Ελισάβετ με τα παιδιά της, που σαστίζουν όταν τα καλεί,στην αδυναμία της να εκδηλώνει την αγάπη της και, κυρίως,στην παθητικότητά της,που γίνεται αντιληπτή και μέσα από την «παθητική»συμβουλή που δίνει στην κόρη της, για τον δυστυχισμένο της γάμο,με εκείνη να της απαντά «Το να μην κάνουμε τίποτα είναι η λύση σου στα πάντα;».

Σε αυτήν τη σεζόν, και για πρώτη φορά, η σειρά ασκεί κριτική στην πρωταγωνίστριά της –αλλά αυτό είναι κάτι που βλέπουμε κυρίως στη σχέση της Ελισάβετ με τη MargaretThatcher. Η παθητικότητα της Ελισάβετ έρχεται σε σύγκρουση με την, υπερβολική γι’ αυτή, δράση της Thatcher, πουσυνεχώς«ταράζει τα νερά» και προκαλεί σημαντικές ανατροπές στην πολιτική σκηνή της χώρας. Η Thatcher βλέπει την Ελισάβετ ως μια γυναίκα που δεν κέρδισε, αλλά κληρονόμησε τη δύναμη που έχει στα χέρια της και συνεπώς δεν πιστεύει πως την αξίζει, ενώ η Ελισάβετ,από την άλλη,σαστίζει με την «απρόβλεπτη» δράση τηςThatcher και προσπαθεί συνεχώς να τη «συνετίσει». Παρότι οι συναντήσεις των δύο γυναικών χαρακτηρίζονται αρχικά από ήπιους τόνους,καταλήγουν στη συνέχεια να είναι φορτισμένες και «ενδιαφέρουσες», εξαιτίας και της μοναδικής χημείας της OliviaColman με τη GillianAnderson που υποδύονται τους ρόλους.

Βέβαια,να σημειωθεί πως το σενάριο δεν βοηθά ιδιαίτερα στην εκβάθυνση του χαρακτήρα τής Thatcher. Πέρα από τις ιστορικές ανακρίβειες, σε ό,τι αφορά την εξαφάνιση του γιου της, τη σύγκρουση με τη βασίλισσα για το θέμα του apartheid, που πέρασε σχεδόν απαρατήρητο, το σενάριοεστιάζει περισσότερο στην οικογένειά της, χωρίς όμως να δίνει ούτε και εκεί βάθος. Συγκεκριμέναγίνονται πολύ μικρές αναφορές στην πολιτική της, με τις περισσότερες να αφορούν στο εργασιακό της ήθος. Όλα αυτά έχουν ως αποτέλεσμα να παρεμποδίζεται η ολοκληρωμένη σκιαγράφηση ενός χαρακτήρα ή έστω της πολιτική της φιγούρας, καίγοντας έτσι το σενάριο ένα από τα πιο δυνατά χαρτιά της σειράς.

Κάπως καλύτερα όμως καταφέρνει το σενάριο να αποτυπώσει τον χαρακτήρα της Diana, τον αυθορμητισμό, την αφέλεια και την εξυπνάδα της, την παιδαριώδη
–ορισμένες φορές–συμπεριφορά της, τη διατροφική διαταραχή και τη βαθιά της απόγνωση. Σε αυτό βοηθά αρκετά και η EmmaCorrin που «έχει στην πλάτη της» έναν πολύ πολύ δύσκολο ρόλο και καταφέρνει να τον φέρει εις πέρας με επιτυχία. Μία μοναδική για άλλη μία φορά ερμηνεία έδωσε και η HelenaBonhamCarter ως Margaret, τον ίσως πιο συμπαθητικό χαρακτήρα της σειράς, η οποία αφιερώνει ολόκληρο επεισόδιο στα προβλήματα ψυχικής υγείας που αντιμετώπιζε, αλλά και στις σοκαριστικές αποκαλύψεις που βρέθηκε αντιμέτωπη, ιδιαίτερα εξοργιστικέςπου αμαυρώνουν την εικόνα της βασιλικής οικογένειας. Σε αυτό το σημείο η σειρά εκπλήσσει ευχάριστα τους θεατέςκαθώς διατηρεί μία επικριτική ματιά απέναντι στους χαρακτήρες, χωρίς να τους δικαιολογεί, όπως είχαμε δει σε προηγούμενες σεζόν. Ένα παράδειγμα είναι το επιλεκτικό ενδιαφέρον της βασίλισσας για τα προβλήματα του λαού, που εμφανίζεται μονάχα όταν οδηγείται σε μία σύγκρουση με την πρωθυπουργό, καθώς και η συχνή της αδιαφορία,όπως τότε που το Ηνωμένο Βασίλειο βρισκόταν σε δυσχερή οικονομική–και όχι μόνο– κατάσταση, και καλούσε τη Thatcher να κυνηγήσουν ελάφια και να παίξουν επιτραπέζια.

Στην τέταρτη σεζόν της η σειρά επιχειρεί επίσης να συμπτύξει πολλά arcs, να διηγηθεί τις ιστορίες πολλών χαρακτήρων και την εξέλιξή τους μέσα στα χρόνια
–δεκατρία χρόνια μέσα σε δέκα επεισόδια δεν τα λες και λίγα–, να σκιαγραφήσει την πολιτική σκηνή της Αγγλίας, την κοινωνικοοικονομική της κρίση, αλλά και τις πολλαπλές οικογενειακές κρίσεις της βασιλικής οικογένειας, με αποτέλεσμα να αδυνατεί να τελειοποιήσει το παραμικρό, συμπυκνώνοντας όσα περισσότερα μπορεί σε δέκα μόλις επεισόδια. Όχι βέβαια ότι δέκα επεισόδια είναι λίγα, αλλά επειδή αυτά που επιχειρείνα προβάλει είναι σχεδόν αναρίθμητα, ορισμένες της σκηνές φαίνονται «άτσαλα» γραμμένες. Ωστόσο,πολύ δύσκολα θα τις παρατηρήσει κανείς,ειδικά όταν οι ηθοποιοί είναι κάτι παραπάνω από εκθαμβωτικοί και το επίπεδο παραγωγής

–ναι, καταλαβαίνετε– “Crown” τύπου.

Αλλά πίσω από τα κοστούμια, το μακιγιάζ, τα σκηνικά, τις εξαίρετες ερμηνείες και την ενδιαφέρουσα σκηνοθεσία κρύβεται ένα πολύ πολύ φιλόδοξο σενάριο, που σε ορισμένες καταστάσεις αδυνατεί να ανταπεξέλθει των προσδοκιών. Παρά τις ιστορικές ανακρίβειες, το “TheCrown” μπορεί να ήταν για πολλούς μία σαπουνόπερα εποχής με καλοστημένη παραγωγή, αντί του ιστορικού δράματος που δηλώνει –αν και αυτά είναι απλά ταμπέλες χωρίς σημασία–, ήταν όμως πάντοτε καλό, ό,τι ταμπέλα κι αν επέλεγες να του «κρεμάσεις». Τώρα όμως, όσο οι καταστάσεις γίνονται πιο ενδιαφέρουσες και οι ερμηνείες πιο φανταστικές το σενάριο φτωχαίνει. Εξακολουθούμε να μιλάμε για ένα πολύ καλό σήριαλ, που απλώς τα productionvaluesτου δεν μπορούν πια να κρύψουν τα αδύναμα σημεία του και, που σε αυτήν τη σεζόν,έβαλε τον πήχη πολύ ψηλά για να τον φτάσει.

*Ο ΚazaG. είναι μαθητής Γυμνασίου και τηλεοπτικός «περιπατητής».

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.