Η Anya Taylor Joy λαμπει στο “The Queen’s Gambit”

tv’s… inspector

Οι μίνι σειρές έχουν γίνει η νέα μόδα της τηλεόρασης στην οποία έχουν στραφεί μεγάλοι ηθοποιοί του κινηματογράφου. Άλλοι για πρώτη φορά –βλ. Cate Blanchett με το “Mrs America”. Η συνταγή περιέχει συνήθως είτε μεταφορές βιβλίων είτε βιογραφικών προσώπων στο γυαλί. Οι περισσότερες από αυτές τις μίνι σειρές θα μπορούσαν άνετα να ήταν ταινίες, με τα επεισόδια συχνά να κουράζουν, αλλά πλέον ο κινηματογράφος έχει κατακλειστεί από ταινίες δράσης, εφηβικές κομεντί που δεν βλέπονται και γενικά δεν υπάρχει πολύς χώρος και πολλή διάθεση για τέτοιου είδους ιστορίες και για αυτό μεταφέρονται στην τηλεόραση. Το αποτέλεσμα; Είτε να κουράζουν είτε να έχουν επιτυχία και τελικώς να ανανεώνονται για δεύτερη σεζόν είτε κουράζοντας κι άλλο, είτε καταστρέφοντας υπέροχα βιβλία –για σας χτυπά η καμπάνα Witherspoon και Kidman, αφήστε το “Big Little Lies” ήσυχο–, είτε κάποιες φορές να είναι πράγματι πολύ ωραίες δουλειές και να σταματούν εκεί που πρέπει. Σπάνια όμως, γιατί, κατά γενική ομολογία, ως ταινία σχεδόν πάντα θα ήταν καλύτερh. Σχεδόν. Υπάρχουν και οι φωτεινές εξαιρέσεις πάντα. Και για μία τέτοια γράφω σήμερα.

Σε αυτήν τη νέα μόδα των μίνι σειρών λοιπόν ήρθε να προστεθεί και το “The Queen’s Gambit”, μία εθιστική μίνι σειρά που έγινε διαθέσιμη στις 23 Οκτωβρίου μέσω του Netflix και που ανήκει στα –ας το παραδεχτούμε– λίγα πραγματικά αξιόλογα Netflix Originals. Όταν βέβαια έχεις την Anya Taylor Joy στον ρόλο της πρωταγωνίστριας, αυτό είναι το λογικό επόμενο μπορεί να πει κανείς –εγώ πάντως σίγουρα.

Η σειρά είναι βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο του Walter Tevis, δημοσιευμένο το 1983, και αφορά ένα νεαρό κορίτσι που μετά τον θάνατο της μητέρας του οδηγείται σε ένα ορφανοτροφείο, εκεί όπου και γνωρίζει τον μαγευτικό κόσμο του σκακιού, μέσω του ηλικιωμένου επιστάτη του ορφανοτροφείου, ο οποίος λειτουργεί ως μέντορας της ηρωίδας και είναι αυτός που την εισάγει στο παιχνίδι και της μαθαίνει να παίζει. Για την Beth, όμως, το σκάκι δεν είναι μόνο ένα παιχνίδι, αλλά μια διαφυγή και ταυτόχρονα μια ολόκληρη φιλοσοφία. Κρύβεται μέσα του, νιώθει μια ασφάλεια γιατί μπορεί να κυριαρχήσει μέσα σε αυτό, ενώ το χρησιμοποιεί σαν μια διέξοδο, και με βάση αυτό αντιλαμβάνεται και τον κόσμο γύρω της. Η σειρά ακολουθεί την Beth από την ηλικία των εννέα έως και την ενήλικη ζωή της, και ταξιδεύει τον θεατή στη δεκαετία του ’50 και του ’60. Μέσα στα επτά επεισόδια της σειράς παρακολουθούμε το ταξίδι της Beth με το σκάκι, το πώς πετυχαίνει και καταφέρνει να κυριαρχήσει σε έναν ανδροκρατούμενο χώρο, το πώς αντιμετωπίζεται από τους άλλους και άπειρες σκακιστικές μάχες, οι οποίες δεν σε κουράζουν στιγμή, αφού ακόμη και αν δεν ξέρεις το παραμικρό από σκάκι η σειρά καταφέρνει να σε γοητεύσει και να σε κρατήσει σε αγωνία για το αν η Beth θα κερδίσει, σχεδόν ανάλογη με το «θα ζήσει ή θα πεθάνει» σε άλλου τύπου σειρές.

Αλλά, παρόλα αυτά, το “The Queen’s Gambit” δεν μένει μόνο εκεί. Εμβαθύνει και αρκετά στο τραύμα που έχει μείνει στην ηρωίδα μετά τον θάνατο της μητέρας της. Ένα τραύμα το οποίο η ίδια προσπαθεί να καλύψει και έπειτα να αγνοήσει, αδυνατώντας και μη θέλοντας να το αντιμετωπίσει. Αλλά αυτό δεν είναι και το μόνο της πρόβλημα, αφού καταφεύγει σε καταχρήσεις και εθίζεται σε χάπια και αλκοόλ, θέματα στα οποία η σειρά επίσης εμβαθύνει και ασχολείται, αν εξαιρέσεις βέβαια το κομμάτι της απεξάρτησης, η οποία φάνηκε αρκετά βεβιασμένη, όχι όμως αρκετά για να αμαυρώσει έστω και λίγο την εικόνα της σειράς και το μαγευτικό ταξίδι της Beth Harmon. Θα μπορούσε να είναι ταινία; Ναι, πράγματι, το ταξίδι της Beth θα χωρούσε σε μία ταινία. Αλλά θα στριμωχνόταν αρκετά και θα χάναμε πολλά, και από το δέσιμο της Beth με τη ριζοσπαστική επαναστάτρια φίλη της στο ορφανοτροφείο, αλλά και από την Alma Whitley που υιοθετεί την Beth και αναπτύσσεται μεταξύ τους μία μητρική σχέση. Να σημειωθεί πως τους δύο αυτούς ρόλους υποδύονται επίσης εξαιρετικά η Moses Ingram και η Marielle Heller. Επίσης, θα χανόντουσαν και άλλα πολλά, τόσο από τον εθισμό της Beth και τη ζωή της στο ορφανοτροφείο, αλλά και από την πορεία της στο σκάκι.

Ως μίνι σειρά λοιπόν το “The Queen’s Gambit” είναι ακριβώς ό,τι πρέπει, όμως πέρα από το σενάριο που είναι πραγματικά καλογραμμένο και την εξαιρετική σκηνοθεσία, αυτό που σου μένει είναι η ερμηνεία της Anya Taylor Joy –την οποία έχουμε προηγουμένως δει στην ταινία “Emma” και πρόκειται να πρωταγωνιστήσει στο prequel του “Mad Max”–, της ίσως πιο εκφραστικής ηθοποιού της γενιάς της. Καταφέρνει πραγματικά σε κάθε της σκηνή να σε μαγνητίσει, να σε ιντριγκάρει και είναι ουσιαστικά αυτή που κάνει τις σκακιστικές μάχες ενδιαφέρουσες και δεν επιτρέπει να φανούν ανιαρές. Παίζει με τις εκφράσεις της και τις κινήσεις της και στην ερμηνεία της μπορεί κανείς να δει τη δίψα της Beth για τη νίκη, την ασυγκράτητη φιλοδοξία της, τη μοναξιά που κουβαλάει, τον εθισμό, αλλά και τη θλίψη που τη διακατέχει σε αρκετές στιγμές.

Fun fact, η ίδια η Anya Taylor Joy έχει δηλώσει πως πριν τη σειρά δεν είχε ιδέα από σκάκι, ενώ και αυτή και άλλοι ηθοποιοί προπονήθηκαν για να μάθουν να παίζουν, και ακόμη και σε σκηνές όπου δεν φαινόντουσαν τα πιόνια, παρά μόνο τα πρόσωπα των ηθοποιών, παίζουν πραγματικά παιχνίδια. Το βιβλίο αρχικά επρόκειτο να διασκευαστεί για τη μεγάλη οθόνη και θα ήταν το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Heath Ledger, ο οποίος ωστόσο απεβίωσε και ως εκ τούτου η ταινία δεν έγινε ποτέ.

*Ο Κaza G. είναι μαθητής Γυμνασίου και τηλεοπτικός «περιπατητής».

google-news Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.