Η πινιατα

Με ό,τι κι αν ασχολήθηκε η ανθρώπινη σκέψη, στο τέρμα πάντοτε υπάρχει η φύση κι οι νόμοι που αυτή επιβάλλει διαμέσου της πνοής κάποιου ζωντανού οργανισμού.

Ό,τι κι αν κάνει η ιατρική, για παράδειγμα, νέες ασθένειες θα ξεπηδούν καθημερινά, κι γενικότερα ό,τι κι αν κάνει ο άνθρωπος δεν θα μπορέσει να υπερβεί την ανάσα, την κίνηση του ίδιου του πλανήτη που ζει. Το τέρμα πάντοτε είναι η ίδια η φύση. Αυτή την φύση που έχουμε βαλθεί όλοι να την εκμηδενίσουμε μέσα από μια σειρά αλλεπάλληλων «βιασμών» της σχεδόν όπου κι αν την πετυχαίνουμε. Είναι συνάμα τρομακτικό το γεγονός πως όσο «σοφότεροι» γινόμαστε, όσο πλουσιότεροι πνευματικά και υλικά γινόμαστε όλο κι πιο συχνά βιάζουμε την φύση, ψάχνοντας πάντα κάτι παραπάνω, μια επιπλέον πηγή πλούτου ή ηδονής να ζωντανέψει την ανούσια κι γεμάτη ανία ζωή μας.

Δυσάρεστο μεν αλλά αληθινό είναι συνάμα το γεγονός ότι μόλις την βρούμε αμέσως αποζητούμε μια άλλη πηγή/ηδονή, κι ακόμα μια, κι ακόμα μια, μέχρι που κάποια στιγμή ο πλανήτης θα εξαντληθεί κι εμείς θα απομείνουμε ακόμα να προσπαθούμε, σπάζοντας τον  στο τέλος για να διαπιστώσουμε ότι η πινιάτα είναι τελικά κενή.

Όλα απόρροια μιας αναζήτησης πλούτου, είτε ψυχικού/πνευματικού- κι αν είναι τέτοιες δεν ενοχλεί καθώς είναι πλούτος που εντέλει μοιράζεται κι για κάποιους μέσα από ένα μυστηριακό μηχανισμό εξακολουθεί να λειτουργεί ακόμα κι όταν αυτοί έχουν χαθεί από καιρό- είτε του άλλου τύπου του αργυραμοίβου που αποζητά συνέχεια κι άλλο, κι άλλο για να ικανοποιηθούν ανάγκες σωματικές. Λες κι όλες αυτές οι ορμές δεν βρίσκουν πουθενά ικανοποίηση, ένας πίθος των Δαναήδων που όλο ρίχνεις μέσα του πλούτο κι αυτός χάνεται στην αδηφάγα ανάγκη για εξουσία, ενάντια στο πείσμα όλων των αγαθών συναισθημάτων, που γεννά ο άνθρωπος, αφήνοντας μόνο σκληρότητα, να πατάς από πτώμα σε πτώμα για ένα ακόμα αργύρια.

Από αυτή την οπτική ένας φτωχός άνθρωπος, σοφός ή μη, καλός ή κακός, μέσα την αδυναμία της φτώχειας του, μένει πράγματι πιότερο αληθινός από όλους εμάς που διαρκώς αναζητούμε την ωφελιμιστική πλευρά των πραγμάτων. Είναι ένας τυχερός άνθρωπος καθώς το ωφέλιμο κι η ηδονή συνταυτίζονται σε μια και μόνη πραγματικότητα. Ως άλλος Διογένης εμφανίζεται από το πιθάρι του για να θυμίσει ότι το «ευ ζην» δεν βρίσκεται στον πλούτο, στο μεγάλο σπίτι, στο ακόμα μεγαλύτερο κότερο, αυτοκίνητο κι ποιος ξέρει πού, αλλά βρίσκεται στην απλή ακτίνα του ηλίου, στο φως του πρωινού, στα χρώματα που χαρίζει το δείλι όσο κι στην νοστιμάδα μια βούκας ψωμιού που έπλασε με τα ίδια του τα χέρια κι έφτιαξε με καρπούς που κουράστηκε να καλλιεργήσει.

Είναι αυτή η νοστιμάδα που αγαλλιάζει  την ψυχή του κι τον κάνει μόνιμα χαμογελαστό, ιλαρό να αντέξει τις οποίες κακουχίες θα του τύχουν σε ένα μέλλον που είναι άγνωστο το πώς μεταβάλλεται κι δεν θα έπρεπε να μας απασχολεί. Αυτός ο άνθρωπος που γίνεται ολοένα κι πιο γρήγορα μειοψηφία δεν είναι τρελός. Έχει γευτεί και ξέρει ότι υπάρχει αλήθεια κι υπάρχει κι ψέμα, απλά επιλέγει να υπηρετεί την αλήθεια του ακόμα ακόμα κι ενάντια σ’ όλο τον κόσμο.

Ποια αλήθεια;

Ότι ζει την φύση κι δεν την εκμεταλλεύεται, ότι πλούτος είναι ο καθαρός αέρας που δίνει ζωή…
Ότι ζει την ζωή κι δεν την διασκορπά σε πρόσκαιρα κυνήγια μαγισσών…
Ότι η χαρά δεν είναι στο τάλαντο, αλλά στο συναίσθημα που απορρέει από εκείνο το απλωμένο χέρι που τείνει προς βοήθεια ή για αγκάλιασμα ενός άλλου ανθρώπου…

Αυτός είναι ένας αληθινός άνθρωπος κι είναι αυτή καθ’ αυτή η αλήθεια του που πρέπει όλοι να αναζητήσουμε.

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.