Η αναγκη για μια νεα “Buffy”

tv’s… inspector

Μπορεί το Netflix να έχει πολλές αξιόλογες και «ποιοτικές» σειρές, όπως το “The Crown” και το “Ozark”, αλλά εάν θέλεις να είσαι η νούμερο ένα ψηφιακή πλατφόρμα τηλεοπτικού και κινηματογραφικού θεάματος χρειάζεσαι και τα λεγόμενα “guilty pleasures”. Αυτά τα προγράμματα που κολλάς, αλλά ντρέπεσαι να το πεις. Έτσι λοιπόν στις top επιλογές των συνδρομητών τού Netflix, ενώ παρελαύνουν και προγράμματα σαν το “Ozark”, έχουν την τιμητική τους και άλλα σαν το “Too hot to handle” και άλλες από κάθε άποψη αισχρές παραγωγές. Γιατί όσο εμπορικό μπορεί να είναι κάτι πραγματικά καλό, ανάλογα εμπορικό μπορεί να είναι και κάτι απίστευτα κακό –βλ. «Άγριες Μέλισσες» και “GΝΤΜ”, από τα οποία: το ένα τραβάει λόγω ποιότητας και το άλλο λόγω… κατινιάς, της οποίας μία δόση οι περισσότεροι κρύβουμε μέσα μας.

Το πρόβλημα με τα guilty pleasures του Netflix όμως, αλλά και άλλων πλατφόρμων ή και κυρίως των networks, είναι ότι οι πιο κακές σειρές τους απευθύνονται σε εφηβικά κοινά, τα οποία, κρίνοντας από τα προγράμματα που τους προσφέρουν, πρέπει να τα θεωρούν εξαιρετικά ηλίθια και υπέρ του δέοντος ανόητα. Διότι από τη μία το Netflix σου προσφέρει, μέσω του CW πάντα, μία ακατανόητη σαχλαμάρα σαν το “Riverdale”, που μπορεί να είναι απίστευτα κακογραμμένη, αλλά μέχρι εκεί, σου προσφέρει και το “Kissing Booth” που είναι εξίσου κακογραμμένο, αλλά όχι κακογραμμένο με την έννοια της ανάλαφρης σαχλαμάρας. Το συγκεκριμένο σενάριο, πέραν του ότι δεν στέκει, είναι και γεμάτο με λανθασμένα πρότυπα και, το χειρότερο, είναι πως οι έφηβοι, κυρίως έφηβες, που το παρακολούθησαν, το εξυμνούν και το βρίσκουν ορθό, παρότι προσβάλλει το ίδιο τους το φύλο. Και το χειρότερο; Είναι βασισμένο σε ιστορία του Wattpad γραμμένη από έφηβη.

Η ανάγκη των networks, του Netflix και άλλων υπηρεσιών, για τηλεθεατές και συνδρομητές, τους οδηγεί στο να ανοίγουν συνεχώς νέο ταβάνι στη λεγόμενη “trash” τηλεόραση. Αλλά φορτώνοντας αυτήν την ανάγκη στα εφηβικά προγράμματα, θεωρώντας τα εφηβικά κοινά αρκετά ηλίθια για να παρακολουθήσουν κάτι σαν το “After” ή το “Christmas Prince”, οδηγεί στο να υπεργεμίζουν τα κεφάλια των εφήβων με ηλιθιότητες, διαστρεβλώνοντας την έννοια του ρομαντικού, και όχι μόνο. Από τη στιγμή που αυτές οι βλακείες βρίσκονται στα top choices των τηλεθεατών, δεν πρόκειται να σταματήσει και η παραγωγή τους.

Καλές εφηβικές σειρές και ταινίες έχουν σταματήσει να γίνονται χρόνια τώρα, με λίγες φωτεινές εξαιρέσεις. Εδώ και τουλάχιστον μία δεκαετία η πλειονότητα των εφηβικών έργων αφορούν πάντα έναν παθιασμένο έρωτα, μυστήρια, βρικόλακες/λυκανθρώπους, και πάντα οι χαρακτήρες είναι κακοφτιαγμένοι και αντιδρούν υπερβολικά απέναντι στα πάντα. Υπήρχε όμως και η εποχή πριν από αυτά, όπου τα πράγματα ήταν αλλιώς. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε πως ο ρόλος που θεωρείται ο καλύτερος γυναικείος χαρακτήρας που γράφτηκε για την αμερικανική τηλεόραση είναι η Buffy που ήταν έφηβη. Η Buffy ήταν ριζοσπαστική και «έδωσε» γερές γροθιές σε πολλά στερεότυπα. Τον τρόπο που απεικονίζονταν οι περισσότεροι γυναικείοι χαρακτήρες στην τηλεόραση, το στερεότυπο της χαζής ξανθιάς, την υπερβολή στην παρουσίαση της σχολικής ζωής, των νέων ανθρώπων, αλλά και το πρότυπο του χαζού και αδύναμου κοριτσιού που πάντα σωζόταν από τον εκάστοτε «πρίγκιπα».

Παρόλα αυτά είναι μία σειρά που δεν απευθύνεται μόνο σε γυναικείο κοινό, ενώ είναι γραμμένη από άνδρα (Josh Whedon). Η συγκεκριμένη σειρά ενέπνευσε και άλλους δημιουργούς. Όπως για παράδειγμα του “Twilight” αλλά και του “The Vampire Diaries”. Μπορείς να βρεις πολλά κοινά χαρακτηριστικά, εκτός από ένα. Την ίδια τη Buffy. Και αυτό γιατί οι πρωταγωνίστριες αυτών των δύο έργων δεν έχουν προσωπικότητα, είναι αδύναμες και σώζονται πάντα από το αγόρι τους, το οποίο είναι πάντα copycat του “Angel” (Buffy).

Το ίδιο μοτίβο της ανυπεράσπιστης, αδύναμης κοπέλας που σώζεται πάντα από το αγόρι της, ή από κάποιον που τη γουστάρει τέλος πάντων, μπορούμε να το δούμε και στο “Kissing Booth”. Λογικό να αναρωτιέται κανείς πώς γίνεται μετά από ένα τέτοιο έργο να γράφονται ακόμη χαρακτήρες σαν την Elle του “Kissing Booth” ή σαν τη “Bella” του “Twilight”. Η απάντηση όμως είναι το ίδιο λογική και πολύ πιο απλή. Ωραίοι πρωταγωνιστές, γρήγορη πλοκή, πολύς έρωτας και πολύ αίμα, σε συνδυασμό και με σύγχρονα εφέ. Ακόμη κι αυτό παίζει ρόλο. Κανένας από τους σημερινούς εφήβους δεν θα κάτσει να δει “Buffy” γιατί τα εφέ της είναι των 90’s. Όλα αυτά φέρνουν την εμπορικότητα και γι’ αυτό ακόμη ανθίζει ένα είδος που στην ουσία του έχει πια πεθάνει. Η Buffy είναι συγχρόνως ταυτίσιμη, αλλά και είδωλο. Και όταν μιλάμε για έργα που απευθύνονται σε εφήβους και ξέρουμε πως οι χαρακτήρες τους θα εξελιχθούν σε teen idols –εφόσον έχουν απήχηση–,  καλό θα είναι αυτά τα idols να είναι και άξια.

*Ο Κaza G. είναι μαθητής Γυμνασίου και τηλεοπτικός «περιπατητής».

google-news Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.