Τελικα μηπως ολοι μας ειμαστε ξενοφοβοι;

Ακούω πολλά, διαβάζω περισσότερα που προσάπτουν τα μύρια όσα στους δυστυχείς πρόσφυγες και ειδικότερα σε αυτούς που ζούσαν στην Μόρια και σήμερα ψάχνουν ένα κατάλυμα να σκεπάσουν τους εαυτούς τους, τα παιδιά τους ή ένα καλύτερο αύριο. Ανθρώπους που στις κοινωνίες τους μπορεί να ήταν σαν και μας, ανθρώπινα όντα με υπόσταση, να έχαιραν σεβασμού κι υπόληψης. Σήμερα όμως όλα αυτά είναι ξένα κι τόσο μακρινά μιας και οι συνθήκες, αλλά κι η δική μας οπτική, τους έχει υποβιβάσει πιο χαμηλά κι αυτό το επίπεδο του οικόσιτου ζώου.

Ακούω κι διαβάζω την υποκριτική στάση της ελληνικής κοινωνίας που από την μια χύνει μυριάδες δάκρυα για όλους αυτούς τους δύσμοιρους κι κατακρίνει εκείνους που κραυγάζουν κατά των μεταναστών, από την άλλη όμως προσπαθεί να τους κρύψει σε δομές κλειστού τύπου, κάτι σαν σύγχρονα κι πιο εξευγενισμένα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Ακούω τις «κραυγές» του εμπορικού κόσμου, όχι κλειστού τύπου, ανοικτού αλλιώς η οικονομία του νησιού θα καταστραφεί. Η απόλυτη εκμετάλλευση του ανθρώπου. Αναρωτιέμαι μόνο μήπως, με όλα αυτά τα δάκρυα και τις κατακραυγές ξεπλένουμε πάνω τους τις δικές μας αμαρτίες και αυτές μια κοινωνίας που είναι σφόδρα ξενόφοβη κι προσηλωμένη στο πλουτισμό.

Δεν θα ασχοληθώ με την ιστορικότητα του γνωστού ρητού «Πας μη Έλλην βάρβαρος», με το οποίο γαλουχήθηκαν γενεές Ελλήνων, αλλά με τις ιστορικές πηγές επιφανών ανδρών της αρχαιότητας που ενεφύσησαν αυτό τον διαχωρισμό στο ελληνικό DNA και που μέχρι σήμερα διατηρείται στις συνήθειες μας. Αποδίδετε στον Σωκράτη η φράση : «Χρωστάω χάρη στην Τύχη για τρία πράγματα: που γεννήθηκα άνθρωπος και όχι ζώο, άνδρας και όχι γυναίκα, Έλληνας και όχι βάρβαρος». (τριῶν τούτων ἕνεκα χάριν ἔχειν τῇ Τύχῃ· πρῶτον μὲν ὅτι ἄνθρωπος ἐγενόμην καὶ οὐ θηρίον, εἶτα ὅτι ἀνὴρ καὶ οὐ γυνή, τρίτον ὅτι Ἕλλην καὶ οὐ βάρβαρος) ενώ ο Ευριπίδης στην Ιφιγένεια εν Αυλίδι, λέγει: είναι λογικό οι Έλληνες να εξουσιάζουν τους βαρβάρους, αλλά όχι το αντίστροφο (βαρβάρων δ’ Ἕλληνας ἄρχειν εἰκός, ἀλλ’ οὐ βαρβάρους … Ἑλλήνων· τὸ μὲν γὰρ δοῦλον, οἱ δ’ ἐλεύθεροι).

Είμαι απόλυτα σίγουρος ότι όλοι μας κάποια στιγμή διαχωρίσαμε τους ανθρώπους γύρω μας σε κατηγορίες του τύπου «εμείς» και «οι άλλοι». Π.χ. αυτοί είναι Ολυμπιακοί και εμείς Παναθηναϊκοί, αυτοί είναι Βόρειοι και εμείς Νότιοι, αυτοί είναι νεοελλαδίτες και εμείς παλαιοελλαδίτες, αυτοί είναι δεξιοί και εμείς αριστεροί, αυτοί είναι Συριζαίοι, Πασόκοι και αυτοί Νεοδημοκράτες, αυτοί είναι κουτόφραγκοί και εμείς Έλληνες. Εντυπωσιάζομαι λοιπόν σφόδρα που το σημερινό πολιτικό σύστημα, τα κανάλια, οι κοινωνικοί αυτοματισμοί γενικότερα κρίνουν μια χούφτα Ελλήνων πολιτών που εκφράζει αυτή την γενική τάση που επικρατεί από συστάσεως του Ελληνικού Κράτους.

Δεν θα πρέπει πρώτα να εξετάσουμε τα του οίκου μας, να διορθώσουμε όλες εκείνες τις αιτίες που μας κάνουν να διαχωρίζουμε τον Έλληνα απ’ όλους τους άλλους και μετά να κρίνουμε αυτούς τους δυστυχείς μετανάστες, τους κατοίκους της Μυτιλήνης και όλους αυτούς που στέκονται απέναντι στο διαφορετικό με κριτική διάθεση; Μήπως ο εισαγγελέας δεν θα έπρεπε να διώκει τους πολιτικούς που μόλις αναλάβουν την καρέκλα αρχίζουν τον γνωστό διαχωρισμό «εμείς» κι οι «άλλοι» κι ως άλλοι Βοναπάρτες αποφασίζουν με γνώμονα όχι το συλλογικό συμφέρον αλλά το ατομικό, πρώτιστα, κι αυτό της αυλής τους κατά δεύτερο λόγο; Ακόμα κι όλους εκείνους τους άρθρογράφους των εφημερίδων, των καναλιών, που το μόνο που τους νοιάζει μπρος στον βωμό του κέρδους είναι να πουλήσουν το αίμα, την λύπη, την αδικία και να δημιουργήσουν εκείνο το κλίμα πόλωσης της πολιτικής και κοινωνικής ζωής ώστε να συνεχίσουν να αναπαράγουν ειδήσεις; Γενικότερα δεν θα έπρεπε να κυνηγά όλους εκείνους που χτίζουν τείχη και συρματοπλέγματα για να διαχωρίσουν μια κοινωνία που εν συνόλω είναι σε μια δύσκολη θέση; Ναι, το ίδιο ξενόφοβο διαχωριστικό μήνυμα περνούν όλοι αυτοί με τις πρακτικές κι τα άρθρα τους… Γεννούν τον φόβο προς το διαφορετικό, το διάφορο, το ξένο, από εκείνο που ο καθένας τους πρεσβεύει…

Αν πραγματικά θέλουμε να πάμε μπροστά πρέπει να ξεπεραστούν όλα τα μανιχαϊστικά δίπολα τύπου «οι κακοί αυτοί-οι καλοί εμείς» που επικρατούν στην Ελληνική κοινωνία, ώστε να μπορούν να γίνουν οι σωστές κρίσεις κι επικρίσεις αλλιώς… στο σπίτι του κρεμασμένου δεν μιλάνε για σχοινί…!

Φωτογραφία: EUROKINISSI/ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΜΠΑΛΑΣΚΑΣ

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.