Οι «Μελισσες» επεστρεψαν βελτιωμενες και πιο «αγριες» απο ποτε
Ομολογώ πως παρότι έβλεπα φανατικά τις «Άγριες Μέλισσες» όταν είχαν κάνει πρεμιέρα πέρυσι στο κανάλι του Αμαρουσίου, σταμάτησα λίγο πριν διακόψουν για τα Χριστούγεννα. Κι εγώ, όπως και πολλοί άλλοι, γοητεύτηκα τόσο από τον αέρα εποχής που καταφέρνει να παρουσιάσει η σειρά και τις εξαιρετικές ερμηνείες που δίνουν σχεδόν όλοι οι ηθοποιοί της σειράς, αλλά κυρίως από το σενάριο. Μου άρεσαν όλα αυτά τόσο πολύ, που πολλές φορές έκανα και τα «στραβά μάτια» όταν έβλεπα πόσο άκυρη ήταν σε σημεία η σκηνοθεσία και τα πλάνα που επιλέγονταν, ή όταν τα soundtracks δεν είχαν καθόλου συνοχή με αυτό που γινόταν στις σκηνές ‒ήταν μάλιστα και συνεχώς τα ίδια.
Ακόμη και όταν ήταν ξεκάθαρο το ότι η Παγώνα –Δανάη Λουκάκη, εξαιρετική– κοίμιζε μία ψεύτικη κούκλα αντί για αληθινό μωρό. Δεν συναντάς άλλωστε συχνά σήμερα ελληνική σειρά που να είναι άρτια σε όλα τα υπόλοιπα. Σύντομα όμως το hype μειώθηκε δραματικά. Λίγο η υπερβολικά πολλή διαφήμιση που έκανε το κανάλι και λίγο οι συνεχείς και κουραστικές αναφορές παρουσιαστών του καναλιού ως «η καλύτερη ελληνική σειρά», το «αριστούργημα» και «σειρά που γράφει ιστορία», μου προκάλεσαν μεγάλη αποστροφή. Αλλά ο κύριος λόγος ήταν το γεγονός πως το σενάριο, αυτό που με κέντρισε εξαρχής περισσότερο γιατί αυτό ήταν που χρειαζόμασταν κυρίως στην Ελλάδα, ήταν και αυτό που με απογοήτευσε, και δεν καταλάβαινα γιατί. Οι διάλογοι συνέχιζαν να είναι καλογραμμένοι, οι χαρακτήρες πιστοί στις διαδρομές τους, τα twists έδιναν κι έπαιρναν. Όλα καλά. Το πρόβλημα ήταν αλλού.
Μέσα στα πρώτα 30 επεισόδια της σειράς είχαν πεθάνει δύο βασικοί ήρωες, είχαν αποκαλυφθεί πολλά μυστικά και είχαν αλλάξει οι στόχοι και η θέση πολλών χαρακτήρων. Έπειτα, υπήρχαν μεν ανατροπές, αλλά για αρκετά μεγάλο διάστημα ο κορμός παρέμενε ο ίδιος. Ο Δούκας παρέμενε ισχυρός, η Ελένη αδύναμη, ο Λάμπρος συνέχιζε να κλαίει –ας σταματήσει κάπου αυτό–, και μπορεί κόσμος να σκοτώνονταν, να έπεφταν απειλές και πισώπλατα μαχαιρώματα, αλλά τίποτα δεν άλλαζε δραστικά, και η κακή σκηνοθεσία γινόταν όλο και πιο εμφανής και εκνευριστική. Ενώ για να καλυφθεί η έλλειψη δραστικών αλλαγών στα κεντρικά θέματα του έργου, αυξάνονταν τα ερωτικά stories, ακόμη και των δεύτερων ρόλων, προκαλώντας κούραση στον τηλεθεατή.
Η παλιά αίγλη επιστρέφει στον δεύτερο κύκλο
Μέχρι που ήρθε ο δεύτερος κύκλος για να φέρει πίσω την αίγλη που είχε η αρχή του πρώτου. Χαρακτήρες με διαδρομή ξεκάθαρη από την αρχή έφτασαν επιτέλους στο τέλος αυτής, και η πλοκή άρχισε και πάλι να παίρνει τις γρήγορες στροφές που μας είχε υποσχεθεί εξ αρχής. Η Ελένη έρχεται αντιμέτωπη με την αποκάλυψη του μεγάλου της μυστικού και δικάζεται για τον φόνο του Σέργιου. Η στιγμή που όλοι περιμέναμε έφτασε, και η Μαρία Κίτσου μοιάζει να είναι έτοιμη γι’ αυτήν από καιρό, αφού με την ερμηνεία που δίνει σε αυτά τα επεισόδια «χτυπάει ταβάνι», φτάνοντας το δράμα της ηρωίδας ακόμη πιο ψηλά.
Πάντα ήμουν φαν του χαρακτήρα της, γιατί δυστυχώς εδώ και πολλά χρόνια, στις δραματικές σειρές, πάντα η πρωταγωνίστρια ήτανε λιγάκι… αδύναμη και μελοδραματική, ενώ πάντα όλο το story της περιστρεφόταν γύρω από έναν άντρα. Για την Ελένη ο έρωτας είναι δευτερεύον ζήτημα και ποτέ ο πρωταρχικός της στόχος. Σε ό,τι αφορά την πλοκή, σύντομα θα δούμε τους χαρακτήρες πέντε χρόνια αργότερα από το τώρα, και βάσει των όσων κυκλοφορούν και τις κατευθύνσεις που δείχνει να παίρνει η ιστορία, όλα μοιάζουν τολμηρά, άκρως ενδιαφέροντα και σκοτεινά. Ακριβώς όσα λείπουν από τις δραματικές σειρές που βλέπουμε σήμερα στην εγχώρια τηλεόραση.
Οι «Μέλισσες», λοιπόν, παρότι έδειχναν να λοξοδρόμησαν και να κατέφυγαν σε εύκολες λύσεις, και για λίγο θύμισαν μία καλογραμμένη, μεταμφιεσμένη σαπουνόπερα που παίρνει τον εαυτό της πολύ στα σοβαρά, έγινε και πάλι αυτό το κάτι διαφορετικό που ήταν στην αρχή. Διαφορετικό όχι στην πλοκή ή στις ιδέες, αλλά στα νοήματα και στα αρχέτυπα των χαρακτήρων, οι οποίοι είναι τόσο καλά δομημένοι και έχει ο καθένας τη δική του γλώσσα και το δικό του act. Παρότι, λοιπόν, για λίγο έμοιαζαν να χάνουν τον δρόμο τους, οι «Μέλισσες» επέστρεψαν δυνατότερες, βελτιωμένες, πιο «άγριες» από ποτέ και έτοιμες να προκαλέσουν πάλι αναταραχή, δικαιωματικά αυτήν τη φορά –σε κάποιον βαθμό βέβαια εξακολουθεί να μην είναι «αριστούργημα» όπως υποστηρίζουν στον Αντ1. Το μόνο που έμεινε ίδιο είναι η κακή σκηνοθεσία, αλλά δεν μπορούμε να τα έχουμε και όλα σ’ αυτή ζωή…
*Ο Κaza G. είναι μαθητής Γυμνασίου και τηλεοπτικός «περιπατητής».
Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.
