Οι σχολικες δομες της μειονοτικης εκπαιδευσης υπο το φως του κορωνοιου
Μπλεγμένη ανάμεσα σε μορφωτικά πρωτόκολλα, εθνικές (ή και εθνικιστικές) αγκυλώσεις και την πολιτική ατολμία, η υπόθεση της μειονοτικής εκπαίδευσης στην πατρίδας μας αποτελούσε πάντα ένα μεγάλο αγκάθι στην παροχή αξιοπρεπών συνθηκών εκπαίδευσης με δομές που θα ανταποκρίνονται στις εκπαιδευτικές ανάγκες και θα εξασφάλιζαν μια ανεμπόδιστη διαδικασία μάθησης. Σ’ αυτό το περίεργο ιδεοληπτικό μείγμα που διαμόρφωσε την παρούσα κατάσταση στο μειονοτικό εκπαιδευτικό σύστημα, και αποτελούσε ένα από τα σταθμά στο διπλωματικό παιχνίδι της «αμοιβαιότητας» ό,τι διέφευγε πάντα είναι πως έχουμε να κάνουμε με παιδιά. Με παιδιά του τόπου μας, το μέλλον μας δηλαδή.
Υπό το φως των νέων δεδομένων που έφερε σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής μας η πανδημία, δεν θα μπορούσε να μείνει ανεπηρέαστη η εκπαίδευση. Κάτι που άλλωστε έχει εμπεδωθεί στον δημόσιο λόγο, αφού ο τρόπος που θα ανοίξουν τα σχολεία στις 14 Σεπτέμβρη, αποτέλεσε και συνεχίζει να αποτελεί μείζον θέμα της επικαιρότητας. Κι αν οι σχεδιασμοί του υπουργείου Παιδείας για το άνοιγμα των σχολείων θέλουν να παρουσιάζουν τα σχολεία έτοιμα να δεχθούν τους μαθητές, η περίπτωση της μειονοτικής εκπαίδευσης έρχεται περίτρανα να επιδείξει το αντίθετο. Μάλλον θα λέγαμε πως έρχεται να αποτυπώσει με τον πιο γλαφυρό τρόπο τις γενναίες παρεμβάσεις που απαιτούνται τουλάχιστον σε επίπεδο υποδομών. Θα αρκούσε ίσως διά του λόγου το αληθές να παραθέσουμε φωτογραφικό υλικό από τις αίθουσες διδασκαλίας, προκειμένου να διαπιστώσει ο καθένας την έκτασή τους, συνοδευόμενες από αριθμητικά στοιχεία των μαθητών ανά τάξη, ώστε να διαπιστώσουμε αν ισχύει και στην εν λόγω περίπτωση ο μέσος όρος των 17 μαθητών ανά τάξη που ανέφερε η υπουργός Παιδείας. Επιλέξαμε όμως να συνομιλήσουμε με τον κ. Κιαμήλ Σιτζάκ Εμίν, έναν άνθρωπο που ασχολείται χρόνια ολόκληρα με το θέμα της δημιουργίας νέων σχολείων, όπως είναι το αίτημα για ανέγερση νέου διδακτηρίου μειονοτικής εκπαίδευσης στην περιοχή Χάρμανλικ Κομοτηνής.
«Όλα τα μειονοτικά σχολεία ουσιαστικά είναι σαν “κοτέτσια”»
«Το αίτημα της μειονότητας για ευρύχωρα μειονοτικά σχολικά κτήρια είναι πλέον πιο επίκαιρο από ποτέ λόγω κορωνοϊού» παραδέχθηκε ο κ. Σιτζάκ Εμίν για να εξηγήσει πως «όλα τα μειονοτικά σχολεία ουσιαστικά είναι σαν “κοτέτσια”. Eιδικά τα δημοτικά σχολεία της πόλης της Κομοτηνής τα οποία παλιά ήταν σπίτια και τα μετέτρεψαν εκείνη την εποχή σε σχολικά κτήρια με την σχετική απόφαση. Δεν έχουν προδιαγραφές ούτε για πυρασφάλεια. Είναι σαν μικρά γραφειάκια, δεν υπάρχουν μεγάλες αίθουσες».
Αντίστοιχη είναι η εικόνα, ίσως και χειρότερη, και στην δευτεροβάθμια μειονοτική εκπαίδευση. «Τα ίδια συμβαίνουν επίσης στα γυμνάσια και στα λύκεια τόσο στην Ξάνθη (Σαλήχογλου) όσο και στην Κομοτηνή (Τζελάλ Μπαγιάρ). Το Τζελάλ Μπαγιάρ έχει στην 1η γυμνασίου 45 άτομα ανά τάξη» ανάφερε ο κ. Σιτζάκ Εμίν για να διερωτηθεί εύλογα «πώς θα κάνουν μαθήματα τα παιδιά σε αυτά τα σχολεία σύμφωνα με την απόφαση;».
Έλλειψη χώρου όμως δεν παρατηρείται μόνο εντός των μειονοτικών σχολικών κτηρίων αλλά και στις αυλές τους, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τον τρόπο που θα κάνουν γυμναστική ή διάλλειμα τα παιδιά. «Το Μειονοτικό Γυμνάσιο Λύκειο έχει μεγάλη αυλή. Στα δημοτικά σχολεία όμως, όπως το 2ο, το 3ο ή το Μάστανλη, το πρόβλημα είναι μεγαλύτερο. Εκεί σχεδόν δεν υπάρχουν αυλές» υπογράμμισε ο κ. Σιτζάκ Εμίν.
«Ο ιός επικαιροποιεί ουσιαστικά την ανάγκη για ευρύχωρα μειονοτικά σχολεία. Ειδικά για το Μειονοτικό Γυμνάσιο-Λύκειο και το αντίστοιχο που είναι στην Ξάνθη. Πρέπει να γίνει προσπάθεια στο θέμα αυτό. Διαφορετικά, το επίπεδο εκπαίδευσης των μαθητών θα πέσει πολύ χαμηλά. Υπάρχουν ήδη προβλήματα στη μειονοτική εκπαίδευση και όταν προστεθούν κι αυτά, οι μαθητές θα επηρεαστούν βαθιά» τόνισε κλείνοντας ο κ. Σιτζάκ Εμίν.
Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.
