Δεν υπαρχει ελπιδα

Είναι από εκείνες τις μέρες που ξυπνάς με αυτό το αίσθημα της κακοδιαθεσίας, που δεν προέρχεται από λόγους σωματικούς, αλλά έχει αίτιο λόγους βαθύτερους. Από τις εικόνες που έλαβες χθες, ασυμβίβαστες με την ιδέα της καθαρότητας που έχεις για σένα. Από την εισροή ειδήσεων, ενεργειών, καταστάσεων ασυμβίβαστες με την λογική και τα μέτρα του ανθρώπου.

Σηκώνεσαι ράθυμα απ´ το κρεβάτι σου κι αρχίζεις την καθημερινή ρουτίνα σου. Καφές, πρωινό, τηλεόραση σε πρωινές ειδησεογραφικές εκπομπές, εξάλλου δεν έχει τίποτα άλλο μόνο αυτές κι επαναλήψεις. Τα θέματα ίδια ο κορωνοϊός, η Τουρκία, ο τουρισμός, η οικονομία, η ανάπτυξη. Όλα κινούνται στο όριο του κινδύνου, εκείνης της υπέρβασης που αν έλθει θα τα καταστήσει χωρίς επιστροφή. Όλα μαύρα σαν τον καφέ.

Δουλειά. Όλα τα ίδια. Οι ρυθμοί ράθυμοι, οι εργαζόμενοι βαριεστημένοι, η κίνηση ανύπαρκτη. Οι ίδιες καλημέρες, οι ίδιες κοινωνικές συναναστροφές και συζητήσεις. Το μόνο νέο είναι οι μάσκες παντού.

Τίποτα δεν έχει αλλάξει προς το καλύτερο στην ζωή μας μετά από μια 10-ετια κρίσης. Όλα τα ίδια σαν και πριν. Είναι λες κι ο κόσμος τα σκούπισε όλα κι τα έθαψε κάτω απ´ το χαλί. Σαν να διέγραψε τον χρόνο κι επέστρεψαν όλα στο 2008 ή ακόμα πιο πίσω στο ’98 στο ’88. Κι όμως κάτι έχει αλλάξει κι ας μην το βλέπουν πολλοί. Χάθηκε το χαμόγελο, η ξεγνοιασιά, η ζωντάνια που είχαν εκείνα τα χρόνια. Χάθηκε η ευγένεια, το ήθος, το φιλότιμο. Απέμειναν μόνο όλα τα κακά που είχαν εκείνες οι εποχές, ο ραγιαδισμός, η ατολμία, η αφωνία, η υποταγή. Τα πρώτα θαμμένα στο κυνήγι του ευδαιμονισμού κι τα αλλά ογκόλιθοι που στενεύουν το διάβασα της ζωής.

Η ανικανότητα βρήκε το βασίλειο της. Παντού αναβολές, ενστάσεις, δικαστήρια, εισαγγελείς, σκυλοκαυγάδες πολιτικών και πολιτικάντηδων δίνουν και παίρνουν. Πολιτικοί αμφιβόλου προέλευσης κι με ακόμα πιο αμφίβολα κίνητρα δημιουργούν κι διαχειρίζονται τις τύχες της κοινωνίας. Ακόμα χειρότερα προς χάριν της εξουσίας δημιουργούν τριτοκοσμικές, τρομακτικές καταστάσεις ώστε ο κόσμος να προστρέχει κι να υποτάσσεται σε αυτούς φοβισμένος. Φόβος για την αρρώστια, φόβος για την εξουσία, φόβος για την οικονομία, φόβος πολέμου. Φόβος να εκφράσεις τα συναισθήματα, τις σκέψεις σου, τις ιδέες. Φόβος παντού. Όπου υπάρχει φόβος δεν υπάρχει ελευθερία, δεν υπάρχει αγάπη, δεν υπάρχει ζωή. Υπάρχουν μόνο σκοπιμότητες και πάρε δώσε με κέρδος υλικό, συνδιαλλαγές με βάση την απόλαυση κι εντέλει επέρχεται στασιμότητα, ακινησία, θάνατος.

Μια σειρά διαψεύσεων είναι η ζωή. Είχες προσδοκίες να γίνεις κάτι άλλο, είχες ελπίσει σε ένα καλύτερο αύριο, μα όλα , αν το σκεφτείς έχουν διαψευστεί, υπό το πρίσμα του κλίματος φόβου που επικρατούσε κι παλαιότερα το ’88, το ’98, το 2008, υπό το κλίμα φόβου που επικρατεί σήμερα.

Κρύος ιδρώτας με πιάνει όσο τα σκέφτομαι όλα αυτά. Το πέρασμα μου μπρος απ´ τον καθρέφτη αποκαλύπτει ένα συνηθισμένο σκυθρωπό πρόσωπο. Ένα προσωπείο που κρύβει την εσωτερική ταραχή μου.

Δεν υπάρχει ελπίδα…

Ένα δάκρυ κύλησε στο μάγουλο…ραγίζοντας το ψιμυθιωμένο προσωπείο!!!

(σ.ε.: Στη φωτογραφία πίνακας του ζωγράφου Φρανθίσκο Γκόγια)

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.