Φεγγαρι ελαφι

Του καλοκαιριού... Short Stories

Μεσάνυχτα και δεν είπαμε τίποτα. Μόνο καμιά φορά το μάτι μας γύρευε ένα κομμάτι φως κάτω απ’ τα πεύκα: έναν χρυσό σταυρό, μια σπασμένη αλυσίδα, ένα φτηνό δαχτυλίδι με δυο γράμματα. Σπάζοντας, γλείφοντας τη σοκολάτα στα δάχτυλα –η κοπέλα στη στάση του τραμ με τα σγουρά μαλλιά– κίτρινα σαν άρρωστα τα γένια. Πότε ήταν η τελευταία φορά που κοκκίνισαν τα χείλια μας; Ο Ιούλης κολλημένος στη σάρκα σαν γυναικείο φιλί· όλα δοσμένα στα μάτια: νιάτα, αισθήσεις, θάνατοι· γυρεύοντας το σπίτι τού Καρυωτάκη στην Πρέβεζα, σχεδόν παιδί. Η μαρμάρινη πλάκα στον τοίχο –ματαιότητα γραμμένη με θαλασσινό νερό– μια όρθια φλέβα στα κύματα. Να δαγκώνω το ροδάκινο και να μην σκοτώνομαι. Να θαυμάζω! Όπως μου έμαθε ο Παστάκας· να τραγουδώ τις συμφορές, όπως μας δίδαξε ο Όμηρος.

Μεταξουργείο, Σεπόλια, Σύνταγμα· οι τσέπες μου στέρνες στεγνές. Η Άννυ με το βινύλιο στο κεφάλι –αντί για ίριδα ρυτίδα. Στο booze cooperativa– στόμα γεμάτο θαύματα. Ζωντανά νύχια, λαμπερά σαν ψάρια και δυο ρόγες από σκάγια καρφωμένες στο στήθος. Το τελευταίο βράδυ πριν φύγει για το Βερολίνο (στη στάση του τραμ) μεταμορφώθηκε σε κατσαρίδα. «Καλύτερα έτσι… καλύτερα…» και δέχτηκε τη σοκολάτα που της πρόσφερα με τόσο αγάπη. «Δεν θέλω να πονάω», μου είπε.  Μια μητέρα πέρασε με το παιδί της και κρακ και κρακ, τη λιώσανε την Άννυ.

Να μεταφράζω το mind the gap σε μαντήλια, στυλό και τριαντάφυλλα. Για έναν θάνατο δοξασμένο στα Εξάρχεια, για όλον τον έρωτα στην Παλιουριά, βυθισμένο σαν σκουριασμένη άγκυρα και μια μεγάλη καμπάνα στο μέρος της καρδιάς. Μεσάνυχτα και δεν είπαμε τίποτα. Ασυνόδευτος πηγαίνω από σώμα σε σώμα με το φεγγάρι του ελαφιού – καμπούρα στην πλάτη μου.

*Ο Ευθύμιος Λέντζας γεννήθηκε το 1986 στη Λάρισα. Γράφει ποιήματα και πεζά. Είναι συντάκτης στο ηλεκτρονικό περιοδικό «Εξιτήριον».

google-news Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.