Ποιος «εστειλε» την Τουρκια στη Λιβυη;

Η πολιτική της Λευκωσίας αλλά και οι δηλώσεις του προέδρου Αναστασιάδη το τελευταίο χρονικό διάστημα δημιουργούν εύλογες απορίες για τον τρόπο διαχείρισης των εθνικών μας προβλημάτων σε συνεργασία με την Αθήνα. Η Λευκωσία, αφού απέρριψε τον περασμένο Αύγουστο την πρόταση του Τουρκοκύπριου ηγέτη Μουσταφά Ακιντζί, με την οποία πρότεινε τη συγκρότηση κοινής επιτροπής υδρογονανθράκων για τον διαμοιρασμό των κερδών και τις υφιστάμενες αδειοδοτήσεις, ακολούθως, όταν άλλαξε το σκηνικό στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου, με την αποχώρηση των πετρελαϊκών εταιρειών, την προσέγγιση του Ισραήλ με την Τουρκία και τον χαρακτηρισμό της παρέμβασης της Τουρκίας στη Λιβύη από το ΝΑΤΟ και τις ΗΠΑ ως «ανάχωμα» στη ρωσική επιρροή, τότε απηύθηνε πρόσκληση προς την Τουρκία να «διαπραγματευθούν καλή τη πίστη» τα όρια των θαλάσσιων οικονομικών τους ζωνών (σύμφωνα με τη δήλωση του Συμβουλίου  Εξωτερικών Υποθέσεων της Ευρωπαϊκής Ένωσης που συνήλθε στις 15 Μαΐου).

Αφού λοιπόν η Λευκωσία θεωρεί διαπραγματεύσιμα τα όρια της ΑΟΖ της Κυπριακής Δημοκρατίας γιατί δεν προέβη εξ αρχής σε αυτήν την πρόσκληση που ήταν ούτως ή άλλως επιβεβλημένη, διότι η οριοθέτηση μιας ΑΟΖ απαιτεί τη συμφωνία των εμπλεκομένων κρατών ή την προσφυγή στη Χάγη, ούτως ώστε οι ελληνοτουρκικές σχέσεις να μην οξύνονται εξ αιτίας της παραβίασης της κυπριακής ΑΟΖ; Αφού δεν συμφώνησαν οι δύο πλευρές ή δεν προσέφυγαν στη Χάγη, τότε από πού συμπεραίνει ο πρόεδρος Αναστασιάδης τον βαθμό στον οποίον παραβιάζονται τα όρια της κυπριακής ΑΟΖ; Γιατί δεν αποδέχθηκε την πρόταση Ακιντζί που είχε την έγκριση της Άγκυρας και θα έφερνε την Κυπριακή Δημοκρατία, την τουρκοκυπριακή κοινότητα, την Ελλάδα και την Τουρκία στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων για τον καθορισμό της κυπριακής ΑΟΖ; Όμως, η ανυπαρξία στρατηγικής έναντι της Τουρκίας επιβεβαιώθηκε από τις πρόσφατες δηλώσεις του προέδρου Αναστασιάδη. Μιλώντας ο ίδιος στην εκπομπή «Φάκελοι» του ΡΙΚ προέβη στην ακόλουθη δήλωση: «Εάν θεωρήσουμε ότι μπορούμε στρατιωτικά να δώσουμε λύση μέσα από τη στρατικοποίηση, αυτό θα είναι το τέλος του Κυπριακού Ελληνισμού. Και δεν είναι μια νότα απαισιοδοξίας ή παράδοσης, το αντίθετο. Οφείλεις να γνωρίζεις τις πραγματικότητες για να επιλέγεις τα όπλα». Αφού λοιπόν η στρατικοποίηση των προβλημάτων με την Τουρκία θα επιφέρει, σύμφωνα με τον πρόεδρο Αναστασιάδη, τον αφανισμό του Κυπριακού Ελληνισμού, και οι διαπραγματεύσεις στο πλαίσιο του Διεθνούς Δικαίου αποτελούν μονόδρομο, γιατί δεν αξιοποίησε την τουρκοκυπριακή κοινότητα ως γέφυρα  για την οριοθέτηση της ΑΟΖ μεταξύ Κυπριακής Δημοκρατίας και Τουρκίας;

Γιατί όμως «πήγε» η Τουρκία στη Λιβύη; Γιατί συνήψε το σύμφωνο Ερντογάν-Σάραζ; Eνώ ο τουρκικός επεκτατισμός μέχρι το τέλος του Ψυχρού πολέμου εξαντλείτο αναγκαστικά δυτικά προς το Αιγαίο, την Κύπρο και τη Δυτική Θράκη, αφού στην Εγγύς και τη Μ. Ανατολή δέσποζαν οι ΗΠΑ και η ΕΣΣΔ, με το τέλος της δράσης τους και τη διάλυση της ΕΣΣΔ τα πάντα ανατράπηκαν, διευρύνοντας τους ορίζοντες για τα τουρκικά συμφέροντα. Αποχώρησε η Μόσχα από την περιοχή αφήνοντας κενά που έσπευσε να πληρώσει η Άγκυρα. Ανεξαρτητοποιήθηκαν οι σοβιετικές δημοκρατίες της Κεντρικής Ασίας και του Καυκάσου με τις οποίες διατηρεί προνομιακές σχέσεις η Τουρκία, στο όνομα της κοινής τους καταγωγής που επικαλείται (παντουρανισμός). Με την άνοδο του ΑΚΡ του Ερντογάν στην εξουσία, η Τουρκία κατόρθωσε να αξιοποιήσει το οθωμανικό της παρελθόν και την κοινή θρησκεία σε ολόκληρη τη συνοριακή της περίμετρο, γεγονός που επέφερε την οικονομική της έκρηξη. Γιατί λοιπόν στράφηκε προς τη Λιβύη, ενώ ο προνομιακός της χώρος εκτείνεται στη συνοριακή της περίμετρο και εκείθεν προς Ανατολάς; Η εμπλοκή της στη Λιβύη εκφεύγει των δυνατοτήτων της. Ο νεοθωμανισμός έχει τα όριά του και αυτό θα αποδειχθεί μελλοντικά.

Η σύναψη του τουρκολιβυκού μνημονίου για την ΑΟΖ αποτελούσε την απάντηση της Άγκυρας στο δόγμα Αναστασιάδη «πρώτα η επίλυση (του κυπριακού προβλήματος) και μετά η συζήτηση για το αέριο», που νομοτελειακά οδηγούσε σε αδιέξοδο την επίλυση του κυπριακού και τον καθορισμό των θαλασσίων ζωνών μέσα από την προσέγγιση των δύο πλευρών. Ήταν απάντηση και στην άρνηση της Λευκωσίας να ανταποκριθεί στην πρόταση του Τουρκοκύπριου ηγέτη Μουσταφά Ακιντζί, με την οποία πρότεινε τον περασμένο Ιούλιο τη συγκρότηση κοινής επιτροπής υδρογονανθράκων, για τον διαμοιρασμό των κερδών και τις υφιστάμενες αδειοδοτήσεις. Πριν λίγες μέρες, στις 6 Ιουλίου, ο ύπατος εκπρόσωπος της ΕΕ Ζοζέπ Μπορέλ, κατά τις συζητήσεις του με τον Μεβλούτ Τσαβούσογλου στην Άγκυρα, δήλωσε ‒προφανώς ύστερα από συνεννόηση με τον πρόεδρο Αναστασιάδη‒ ότι «η ΕΕ θα συνεχίσει να εργάζεται ώστε να βρεθεί μια λύση για την καλύτερη διανομή των εσόδων από τους υδρογονάνθρακες στην Κύπρο». Όμως η «ζημιά» είχε γίνει με τη σύναψη του τουρκολιβυκού μνημονίου. Διότι η αποδοχή της πρότασης Ακιντζί, που είχε την έγκριση της Άγκυρας, θα απέτρεπε το σύμφωνο Ερντογάν-Σάραζ που ακολούθησε τον Νοέμβρη του 2019 και απέκλειε την ύπαρξη κυπριακής ΑΟΖ.
 

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.