Ντροπη στους αποτυχημενους και τις αποτυχημενες των Πανελληνιων Εξετασεων!

Ένας καμηλιέρης στην έρημο, μετά από πολλές ημέρες πεζοπορίας, ένιωσε έντονη ερωτική επιθυμία. Επειδή όμως δεν υπήρχε καμία γυναίκα στον ορίζοντα σκέφτηκε να βιάσει την καμήλα. Προκειμένου να τα καταφέρει, έκανε ένα βουναλάκι άμμου για να φτάσει στον σκοπό του. Μόλις όμως ανέβηκε σε αυτό, η καμήλα προχώρησε λίγο μπροστά. Τρελαμένος από την επιθυμία του, έφτιαξε γρήγορα δεύτερο βουναλάκι, ωστόσο την κρίσιμη στιγμή η καμήλα απομακρύνθηκε και πάλι. Το ίδιο σκηνικό επαναλήφθηκε πολλές φορές, μέχρι που το παράδοξο «ζευγάρι» έφτασε στο σημείο που μια σέξι νεαρή γυναίκα σε απόγνωση προσπαθούσε να θέσει σε λειτουργία το αυτοκίνητό της. Μόλις είδε τον καμηλιέρη του είπε: «Σε ικετεύω, βοήθησέ με να φτιάξω το αυτοκίνητο και εγώ θα σου δώσω ό,τι μου ζητήσεις». Τα μάτια του άστραψαν! Έπεσε με τα μούτρα στη δουλειά και σύντομα η βλάβη αποκαταστάθηκε. «Σε ευχαριστώ πολύ!» είπε η κοπέλα. «Ζήτα μου τώρα ό,τι θέλεις…». «Κράτα την καμήλα να τη βιάσω!» αποκρίθηκε αυτός.

Γελοίος τύπος ε; Κι όμως… Καθεμία και καθένας από εμάς χρησιμοποιεί στη διάρκεια του βίου της/του πολλές «καμήλες» για να φτάσει στους στόχους του/της. Οι «καμήλες» αυτές μπορεί να είναι για παράδειγμα το επάγγελμα, οι δεξιότητες, οι γνωριμίες,  η προπόνηση, οι δημόσιες σχέσεις, η πολιτική δράση, η κοινωνική δραστηριότητα και βέβαια οι Σπουδές! Ο προορισμός της καμήλας όμως, οι στόχοι μας, είναι κάτι τελείως άσχετο από τα μέσα επίτευξης, καθώς και τελείως διαφορετικό για τον καθέναν και καθεμία από εμάς. Άλλος έχει προτεραιότητα στόχου το εισόδημα, άλλη την υγεία, άλλος τα ταξίδια, άλλη θέλει να ηγείται, άλλος θέλει  ελεύθερο χρόνο, άλλη θέλει δόξα, άλλος ομορφιά, άλλη την ησυχία της, άλλος διασημότητα, άλλη να επιδείξει τις ικανότητές της και άλλος να κάνει οικογένεια. Και βέβαια όλοι και όλες θέλουμε να επιτύχουμε και να ευτυχήσουμε.

Στην παραζάλη του βίου όμως, χάνουμε το νόημα, θολώνεται ο στόχος και ανάγουμε τα μέσα σε αυτοσκοπό. Σε αυτό το μοτίβο, ξεχνάμε το γιατί θέλει το παιδί μας να σπουδάσει και νοιαζόμαστε μόνο για το τι θέλουμε να σπουδάσει. Έτσι λοιπόν απορρίπτουμε απερίσκεπτα το απολύτως αυτονόητο, ότι δηλαδή υπάρχουν άπειροι δρόμοι προς την επιτυχία και την ευτυχία, και βαφτίζουμε βαθιά μέσα μας «αποτυχημένο» και «αξιολύπητο» το παιδί που δεν τα κατάφερε στις εξετάσεις. Ναι, δεν είναι όλα τα παιδιά κατάλληλα «για τα γράμματα», είναι όμως όλα από τη φύση τους γεμάτα ενέργεια, δύναμη, ικανότητες, φιλοδοξίες, όνειρα και τεράστια όρεξη για τη ζωή – Και ‘μεις με τη μιζέρια μας τα σπρώχνουμε στην απόγνωση, το αδιέξοδο, τη θλίψη, ενίοτε ακόμη και στην αυτοκτονία. Γελοίοι τύποι ε;

Ντροπή λοιπόν στους αποτυχόντες και αποτυχούσες των πανελληνίων εξετάσεων! Ντροπή δηλαδή σε εμάς τους γονείς που μεταφέρουμε τα κόμπλεξ, τα άγχη και τη μεγαλομανία μας στα παιδιά μας. Που κλείνουμε τα αφτιά στις πραγματικές τους αγωνίες, ανάγκες και τραύματα και τους προτείνουμε ένα φάρμακο, την είσοδο στο Πανεπιστήμιο, που στο μικρό μυαλό μας αποτελεί θεραπεία όλων των προβλημάτων και μέσο ικανοποίησης όλων των αναγκών. Ντροπή και σε εμάς τους εκπαιδευτικούς που θάψαμε στη λήθη τον ρόλο του παιδαγωγού ως δεύτερου πατέρα και δεύτερης μητέρας, όπως και την αποστολή του σχολείου που ζει, προσαρμόζεται, συγχωρεί, διαμορφώνει, κοινωνικοποιεί, δυναμώνει, ελευθερώνει, διδάσκει, κατανοεί, ανταποκρίνεται, ψυχαγωγεί, θεραπεύει, χειραφετεί, κατανοεί και προάγει.

Ακόμη και τώρα όμως, μπρος στην «απειλή» μιας πιθανής «καταστροφικής αποτυχίας», πρέπει να δώσουμε  στα παιδιά μας να καταλάβουν ότι αυτό που βλέπουν ως Δύση του ηλίου είναι στην πραγματικότητα η Ανατολή μιας μέρας λαμπρής πέρα από κάθε φαντασία! Είμαστε όμως εμείς οι ίδιοι/ίδιες ικανοί/ές να το πιστέψουμε;

*Ο Περικλής Πολυζωίδης είναι Αναπληρωτής Καθηγητής, Αναπληρωτής Πρόεδρος Τμήματος Κοινωνικής Εργασίας Δ.Π.Θ.
 

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.