Τυπος Οπτικοακουστικος #3: «Τα Κοριτσια που χαθηκαν»

Περίπτωση τρίτη

Λαέ του ΠτΘ, διαβάζετε μια νεοσύστατη στήλη με τον παραπάνω τίτλο. Γράφει ο περιζήτητος Σπύρος Νταντανιδης, δίχως να μιλάει για την εκδότρια μα για τον άλλο του έρωτα: το σινεμά.

Μπορείτε να διαβάσετε προτάσεις και γνώμες για ταινίες, τηλεόραση, πλατφόρμες και ό,τι άλλο γράψει αυτός που μας έχει φορτωθεί. Ούτως ή άλλως οποτε του καπνίσει γράφει… 

Τύπος Οπτικοακουστικός #3 λοιπόν
 
Περίπτωση τρίτη 

Τα Κορίτσια Που Χάθηκαν. (2020). Garbus L. Archer Gray; Langley Park Productions. ΗΠΑ.
 
Λοιπόν λοιπόν,

Η «καραντίνα» δεν ήταν ευκαιρία, ήταν εξαναγκασμός, μιας και έλειπε το στοιχείο της επιλογής.

Εμείς που ήμασταν τυχεροί/ές/ά και έχουμε ρεύμα, σπίτι, φαγητό και άλλα τέτοια, τυχαίνει μερικές φορές να το σκεφτόμαστε, να νιώθουμε μια ευγνωμοσύνη και μετά να χαραμιζουμε την τύχη μας βλέποντας ταινίες χαζές, σειρές ανιαρές.

Αυτήν την αστοχία ήρθε με τον ιό να αποτρέψει αυτή η στήλη και να προτείνει ταινίες που δεν έχεις δει, ή και που πρέπει να δεις με άλλο μάτι, πιο θολό από το τσίπουρο που παίρνεις μαζί σου στην παραλία σε πλαστικό μπουκαλάκι.

Θεματική: Ας μην περιμένουν οι Γυναίκες

Όσοι/ες/α έχετε διαβάσει προηγούμενα «άρθρα» μου, από αυτά που σε γενικές γραμμές χαζολογώ ή και περιαυτολογώ, δυο πράγματα πρέπει να συνδέσετε, ώστε να με θυμάστε: Πρώτον το πάθος που έχω για την εκδότρια και δεύτερον τον θαυμασμό που τρέφω για τις γυναίκες.

Δεν είναι τρικ για να γίνομαι ευπρόσδεκτος όταν φλερτάρω- όχι δεν είμαι τόσο φθηνός (σε αυτόν τον τομέα)- αδιαμφισβήτητα όμως, η σύγχρονη κοινωνία χρωστάει πολλά στην καταπιεσμένη γυναίκα που αγωνίστηκε για μια κοινωνία με ισχυρά δικαιώματα, για κάθε άνθρωπο. Δεν λέω πως έχουμε πετύχει. Θα το ήθελα πολύ. Αλλά θα ήμασταν πολύ χειρότερα αν δεν είχαμε δει και ακούσει τις γυναίκες που αντιστάθηκαν και αντιστέκονται.

Όπως καταλάβατε, μετά την ιδιαιτερότητα της προηγούμενης κριτικής θα κάνουμε μαζί ένα αόριστο σερί πάνω στην Γυναίκα, στον Κινηματογράφο, και που και που, στην Τηλεόραση (sort of).
 

Αστυνομικό ή κοινωνικό;

«Τα Κορίτσια Που Χάθηκαν» είναι μια ταινία μυστηρίου, βασισμένη σε ένα βιβλίο/έρευνα/best seller του R. Kolker για τους New York Times και εκπορευόμενη από αληθινά συμβάντα.

Το μυστήριο δένει με την εξιχνίαση του εγκλήματος, και όσο η πλοκή βαθαίνει τόσο ξεσκεπάζεται και το ζήτημα περιθωριοποίησης και καταπίεσης των γυναικών που καταλήγει σε ζητήματα ποινικής φύσεως.

Φως, σκοτάδι κι ανάμεσα

Τα στοιχεία που ξεχωρίζουν θετικά είναι η φωτογραφία του Igor Martinovic – ο τύπος έχει κάνει διεύθυνση φωτογραφίας και σε μια από τις πιο ωραίες σειρές που ξέρω, το The Night of- η ύπαρξη πολλών γυναικών πίσω από τις κάμερες -όπως και στο Unorthodox- σε σκηνοθεσία, παραγωγή, μονταζ κ.ά. και επίσης η αρκετά καλή ερμηνεία της αντικειμενικά εξαιρετικής ηθοποιού, με πολλές υποψηφιότητες και βραβεύσεις για εσας που κρατάτε αρχείο, Amy Ryan στον πρωταγωνιστικό ρόλο, αλλά για μένα η δυναμικότατη ερμηνεία της νεαρής Thomasin McKenzie που παίζει την μεσαία κόρη της Mari Gilbert (Amy Ryan).
 
Και οι δυο ερμηνείες αποτυπώνουν συνεχείς αλλαγές στους χαρακτήρες που ενσαρκώνουν και αντιμετωπίζουν τα όποια σεναριακά κλισέ με σεβασμό προς τον θεατή μα και το έργο. Χωρίς υπερβολές και χωρίς πολλούς συμβιβασμούς. Άλλωστε είναι αρκετά δύσκολο να παίξεις σε ρόλο την πολύπαθη ζωή ενός ανθρώπου που ζει ακόμα και θα δει τον εαυτό του πάνω σου.

Τα σεναριακά κλισέ και η πεπατημένη λογική διαλόγου, χωρίς έντονο ρεαλισμό, αλλά, ας μου επιτραπεί, έναν ρεαλισμό «τηλεοπτικής έκδοσης», αφήνουν το έργο πίσω σε πιθανότητες διάκρισης από κοινό και κριτικούς.

Δεν νιώθω πως έχω αποφασίσει τι θα ήθελα να γράψω για τις υπόλοιπες ερμηνείες και ως ένα βαθμό και για την σκηνοθεσία. Βρίσκω μικρά χαρακτηριστικά, θετικά κι αρνητικά, που με παιδεύουν τόσο πολύ που αν σας τα γράψω θα παιδεύεστε να τα διαβάσετε.

Πλοκή 

Με πολύ λίγα λόγια…
Πολύπαθης αμερικανική οικογένεια, μια μητέρα τρεις κόρες. Η πιο μεγάλη ζει μόνη της, εξαφανίζεται. Η αστυνομία δεν κάνει την δουλειά της, αλλά με τυχαίο τρόπο ανακαλύπτει μια τραγωδία κατά των γυναικών.
 
Τώρα αν τιμωρούνται τα θύματα ή οι δράστες, είναι άλλης παραγράφου συζήτηση.
 

Ατάκα

Cop: Ειλικρινά τώρα, ποιος τρωει τόσο χρόνο να ψάχνει μια εξαφανισμένη πουτανα;
 

Μια Εξαφανισμένη τι;

Το σημαντικό είναι πως η ταινία δεν είναι μόνο μυστηρίου από ένα σημείο και μετά. Η ταινία αποτυπώνει τον αγώνα μιας μητέρας, που έχει πολλές τύψεις για το πώς μεγάλωσε την κόρη της και έχει λάβει πολλή αδικία σαν μόνη μητέρα τριών κοριτσιών. Ο αγώνας αυτός σχετίζεται με το να βρεθεί η κόρη της, χωρίς να γίνεται η φήμη της «σκυλοτροφή» για δημοσιογράφους «λαγωνικά». Και επειδή η Mari είναι πονεμένος άνθρωπος, αυτόν τον αγώνα τον αναγάγει και για άλλες αδικημένες γυναίκες που δέχτηκαν βία, αλλά στο τέλος της ιστορίας ήταν ακόμα λίγες εκδιδόμενες που της έδειραν γιατί έπαιζαν με την τύχη τους. Όλα αυτά στο New Jersey. Όχι στην Σομαλία.
 
Έρχονται κι άλλα επι γυναικών
 
Δείτε την ταινία σε γνωστή πλατφόρμα κι αν έχετε κανένα κονέ πείτε στην πλατφόρμα να μου δώσει κανα χαρτζιλίκι μηνιάτικο να λέω το όνομα της.
 

Με τιμή,
Σπύρος Νταντανιδης

 
ΥΓ. Θα κάνω μια ταινία για την εκδότρια, με την εκδότρια.
ΥΓ2. Σήμερα δεν έχει στιγμιότυπο

google-news Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.