Τυπος Οπτικοακουστικος #1: «Γλυκια Συμμορια»

Λαέ του «ΠτΘ», διαβάζετε μια νεοσύστατη στήλη με τον παραπάνω τίτλο. Γράφει ο περιζήτητος Σπύρος Νταντανίδης, διχως να μιλάει για την εκδότρια, μα για τον άλλο του έρωτα: το σινεμά.

Μπορείτε να διαβάσετε προτάσεις και γνώμες για ταινίες, τηλεόραση, πλατφόρμες και ό,τι άλλο γράψει αυτός που μας έχει φορτωθεί. Ούτως ή άλλως γράφει όποτε του καπνίσει…

Τύπος Οπτικοακουστικός #1 λοιπόν…

Περίπτωση πρώτη

Γλυκιά Συμμορία. (1983) Νίκος Γ. Νικολαΐδης. Παραγωγή Αφων Βεργέτη & ΕΚΚ.
 
Λοιπόν λοιπόν,

Η «καραντίνα» δεν είναι ευκαιρία, είναι εξαναγκασμός, μιας και λείπει το στοιχείο της επιλογής.
 
Εμείς που είμαστε τυχεροί/ές/ά και έχουμε ρεύμα, σπίτι, φαγητό και άλλα τέτοια· τυχαίνει μερικές φορές να το σκεφτόμαστε να νιώθουμε μια ευγνωμοσύνη και μετά να χαραμιζουμε την τύχη μας βλέποντας ταινίες ας τις πούμε…ανούσιες.
Αυτήν την αστοχία ήρθε με τον ιό να αποτρέψει αυτή η στήλη και να προτείνει ταινίες που δεν έχεις δει, ή και που πρέπει να δεις με άλλο μάτι, πιο θολό.

Βήμα Πρώτο

Η «Γλυκιά Συμμορία» δεν είναι στο netflix. Είναι ταινία του 1983 και ο τίτλος της είναι λίγο πολύ εμπνευσμένος από την ταινία του Peckinpah, «Άγρια Συμμορία» (1969), ένα ένδοξο western. Αποτελεί δεύτερο μέρος μιας τριλογίας που μας χάρισε ο Νικολαΐδης που ονομάζεται «Χρόνια της Χολέρας».

Η ταινία έχει 4 βασικούς ήρωες, δυο άντρες δυο γυναίκες, νέους και νέες. Έχει πολλές σκηνές που δεν είναι και πολύ κατάλληλες για παιδιά οπότε να τα βάλετε για ύπνο από νωρίς μετά να δείτε την ταινία.

Λίγο από πλοκή

Οι 4 ήρωες ζουν σε μια πόλη που δεν προσδιορίζεται, και σε ένα σουρεαλιστικό σπίτι που έχει φτιάξει αριστοτεχνικά η βραβευμένη σύζυγος του Νικολαΐδη, Μαρί-Λουίζ Βαρθολομαίου. Ένα σπίτι γεμάτο «στέρεο και κούκλες κι αρώματα» όπως λέει ο Ανδρεας, (Τάκης Σπυριδάκης) ο οποίος εμφανίζεται στην ταινία πιο μετά από τους υπόλοιπους βγαίνοντας από την φυλακή που βρισκόταν για έξι μήνες και λέει πως δεν ήταν και πολύ σίγουρος γιατί μπήκε μέσα. Οι άλλοι τρεις: Αργύρης (Τάκης Μόσχος), Σοφία (Δέσποινα Τομαζανη) και Μαρίνα (Δώρα Μασκλαβάνου) επιβιώνουν λίγο πολύ κάνοντας κάποιες μικροαπάτες και λίγα μεροκάματα. Ο Αργύρης μάλιστα είναι ηθοποιός όταν του βρίσκεται καμιά ευκαιρία, όταν βέβαια οι ταινίες είναι ερωτικού περιεχομένου και δεν θέλει να χαλάσει την εικόνα του βάζει τον Ανδρέα να αδράξει την μέρα και να παίξει στα μουβιζ.
 
Η δράση εκτυλίσσεται με κάποια ξεκαθαρίσματα λογαριασμών, κατά κύριο λόγο του Αργυρή, με τον πρωτοεμφανιζόμενο Χάρη Ρωμά σε ρόλο «το τσιράκι του κακού παραγωγού». Σε αυτά τα ξεκαθαρίσματα ουσιαστικά βλέπουμε την σχέση της παρέας με την δικαιοσύνη, την επιβίωση και την βία. Το καταλυτικό χαρτί που αλλάζει το παιχνίδι της πλοκής είναι ένας φόνος που έχει διαπράξει η Σοφία για ασαφή αιτία. Λόγω αυτού του φόβου η παρέα μετατρέπεται από παρέα μικρό-απατεώνων σε πραγματική συμμορία, που πρέπει να αντιμετωπίσει τους τύπους που παρακολουθούν το σπίτι.

Η συμμορία -ας μου επιτραπεί το φθηνό παιχνίδι με τις λέξεις παρακάτω, γιατί κι εγώ έγκλειστος είμαι- χαρακτηρίζεται ως «γλυκιά», όχι ως προς την γεύση, θα έλεγα, αλλά ως προς την επίγευση. Μάλλον πικάντικα την ζήσανε την δράση.
 

Ατάκα

-Πως πάει η Επανάσταση;
-Γαμιέται
 

Ταμπέλες γενικού τύπου

Η ταινία εντάσσεται τρόπον τινά σε αυτό που λέμε ελληνικό νεο-νουάρ. Έχει βγει την ίδια χρονιά με την ταινία που έμεινε στον νου μας για την ατάκα «Με θυμάσαι ρε πούστη;» γνωστή και ως Τα Τσακάλια.
Το έργο του Νικολαΐδη έχει επηρεαστεί περισσότερο από το ανεξάρτητο αμερικανικό σινεμά και τις καλτ ταινίες της υπόλοιπης Δύσης παρά από τον εγχώριο ανταγωνισμό.
Επίσης έλαβε 6 βραβεία στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Δεν θα τα αναλύσω, αυτά τα βρίσκεται και στο κινητό σας.
 

Τρέιλερ

Ένα τρέιλερ φτιαγμένο την δεκαετία του ‘80.  Έτσι θα πάρετε όχι μια καλή, αλλά μια κατάλληλη γεύση της ταινίας. 

Σύμβολα, Στοιχεία και Αναλυτικές «Βουτιές»

Για αρχή, οι χαρακτήρες δεν έχουν επώνυμα, τόπο καταγωγής, προφορά ή αλλά χαρακτηριστικά. Δεν αναφέρεται πόλη, συνοικία ή διεύθυνση. Ακόμα κι όταν ο Αργύρης μιλάει στο τηλέφωνο για να πάνε στο γύρισμα λέει μόνο τον αριθμό της οδού. Έτσι μοιάζουν απόκληροι και αυτοφυείς άνθρωποι. Το μόνο που ξέρουμε είναι πως έχουν χάσει έναν φίλο, τον Στάθη, ο Ανδρέας ήταν φυλακή για 6 μήνες και πως ζουν ως παράνομοι καιρό τώρα. Δεν ξέρουμε πως ζούσαν πριν και δεν τους νοιάζει και πολύ να μας πουν.
 
Η ταινία έχει πολλούς συμβολισμούς που δεν θα σας εξηγήσω. Και γενικά: θα αποφύγω να εξηγώ συμβολισμούς γιατί δεν βάζουμε συμβολισμούς στις ταινίες για να τις εξηγούν οι και καλά «ειδικοί» και να λέμε: «Α, μάλιστα, αυτό ήταν». Όχι. Οι ταινίες που έχουν συμβολισμούς θέλουν να μας ξεβολεψουν και να μας γαργαλήσουν τον εγκέφαλο για να σκεφτούμε γιατί ο Σπυριδάκης όταν βγαίνει από την φυλακή τρέχει ενώ βγάζει όλα τα ρούχα του. Αν το σκεφτείτε δεν είναι και πολύ δύσκολο, αλλά είναι ωραίο.
 
Οι μουσικές αναφορές της ταινίας είναι πάμπολλες και αν την ταινία την είχε κάνει ο Ταραντίνο ή ακόμα καλύτερα έπαιζε κάποιον ρόλο για τον Νικολαΐδη η Ούμα Θέρμαν, τότε θα γραφόντουσαν ακόμα διθυραμβικές επευφημίες σε πάπυρους, μαρμάρινες στήλες και Athenian Well-being Blogs για την μουσική της «Γλυκιάς Συμμορίας». Η ταινία χρησιμοποιεί την μουσική σαν διηγηματικό στοιχείο κατά κύριο λόγο μιας και το σπίτι έχει πιο πολλά ηχεία από κατάστημα ηλεκτρονικών ειδών.
 
Θα γράψω μόνο πως το πρώτο έργο που ακούγεται είναι το «Τάδε Έφη Ζαρατούστρα» του Strauss που απαντάται και στην ταινία του Stanley Kubrick, «2001: A Space Odyssey»-θα μιλήσουμε άλλη φορά για αυτήν την ταινία- όπως και αλλά έργα κλασικής μουσικής σε καθημερινή ρότα για την παρέα και κυρίως για τον Αργυρή που φαίνεται να φέρεται ιεροτελεστικά βασιζόμενος στην μουσική και σκοπεύοντας να οργανώσει κάθε φορά την σκέψη του. Φυσικά η ταινία δεν έχει μόνο κλασική μουσική, αλλά ένα μεγάλο εύρος μουσικών επιλογών.

Τέλος, γιατί αυτοί οι 4 ζουν έτσι; Γιατί τείνουν προς το έγκλημα;

Κάθε ταινία που πραγματεύεται το έγκλημα, και σέβεται τον εαυτό της, κοιτάζει λίγο μέσα από το εγκληματολογικό πρίσμα, ώστε να δει γιατί ο ήρωας είναι παραβάτης. Στο κάτω κάτω, ένας βασικός λόγος που βλέπουμε ταινίες σχετικά με τον ποινικό κώδικα είναι το ότι μοιάζει ξένο και απάτητο χώμα αυτό της ζωής έξω από τον καθώς πρέπει και νόμιμο κόσμο που θέλει μια τυπική οικογένεια για τα παιδιά της.

Εδώ, οι ήρωες μας δείχνουν ανέμελοι κατά πολύ μεγάλο μέρος της καθημερινότητας τους. Δείχνουν ικανοί να κάνουν κι άλλες δουλειές και να ζήσουν μια τίμια ζωή. Επιλέγουν όμως να μη ζήσουν ως φτωχοί και ιδρωμένοι. Παίρνοντας κομμάτι του πλούτου των ταξικά υψηλότερων στρωμάτων, αποτελούν παραβάτες αλλά όχι ακριβώς εγκληματίες, με μια πιο πολιτική αποτύπωση είναι κάτι σαν ταξικοί εκδικητές.

Το σημαντικό χαρακτηριστικό της Συμμορίας είναι πως ενώ επιλέγει να παρακούσει τον νόμο, δεν δείχνει να επιλέγει την θέση της στο περιθώριο. Το περιθώριο μοιάζει σαν φυσικός χωρίς των ηρώων, σαν ένα ρεύμα που τους παρασέρνει στον πρωτότυπο και υπερρεαλιστικό χώρο που δραστηριοποιούνται με κάθε πιθανό τρόπο και χωρίς κάποιον περιορισμό.

Έτσι, μέσα σε αυτήν την τυχαιότητα και την άναρχη ροή, βρίσκονται αντιμέτωπη με την κρατική εξουσία και την επιβολή της τάξης. Αυτή η επιβολή θυμίζει στον Νικολαΐδη τον Φασισμό και τις τακτικές του. Μάλιστα χαρακτηρίζει την ταινία ως «μια μελέτη πάνω στο νέο πρόσωπο του παγκόσμιου φασισμού».
 
Κλείνοντας…
Να τονίσω πως ο διάλογος έχει έναν τόσο έντονο και καλτ χαρακτήρα που θα σας κάνει να αλλάξετε λεξιλόγιο και να σας περνάνε για ρέμπελους και τσούπρες.
 

Καλή απόλαυση.

 
ΥΓ. Ήθελα να κάνω και μια σύνδεση με τον Ζητιάνο του Καρκαβίτσα όσο έβλεπα την ταινία, μα δεν μπορώ να θυμηθώ. Βρείτε το μόνοι/ες/α σας.
ΥΓ2. Δεν θα πω τίποτα για την εκδότρια.
ΥΓ3. Φυσικά και θα πω ότι φανταζόμουν να ζούμε ως vigilantes παρέα με την Εκδότρια.
ΥΓ4. Όσοι/ες/α έχετε δει την «Γλυκιά Συμμορία» να την ξαναδείτε, δεν με νοιάζει τώρα. Θα πιάσω κι άλλο ρεπερτόριο για να είστε οκ.
ΥΓ5. Ο Χαρδαλιάς θα ήταν ωραίος Συμμορίτης…

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.