Ο κ. Χαρδαλιας και οι μακροθεν συμμετεχοντες… πιστοι

Ο κ. Χαρδαλιάς είναι ορθόδοξος αδιαμφισβητήτως. Για το καλό μας τα προέβλεψε όλα. Απαγορεύοντας και επιτρέποντας. Επιτρέποντας  τις ελεγχόμενες εξόδους για όλα τα απαραίτητα της ζωής: σούπερ μάρκετ, τράπεζα, φαρμακεία, άθληση, ακόμη και για τα κατοικίδια είχε πρόνοια. Ορθός, ορθότατος.

Η εκκλησία, βέβαια, και οι άλλοι ναοί τέλεσης θρησκευτικών καθηκόντων απεκλείσθησαν πλήρως, ακόμη και ως διαδρομή.

Λογικά θα πείτε, αν οι πιστοί είναι συλλήβδην άλογα ζώα, και επιδιώκουν τον θάνατο αντί της ζωής. Είναι;

Στο ερωτηματικό αυτό πλαίσιο, που παραμένει ανοικτό και προς συζήτηση, όπως πολλά άλλα σε σχέση με το ορθόδοξο ήθος, που δεν το εκπέμπει ο κ. Χαρδαλιάς, περιγράφεται όμως στις γραφές ως ύφος των Γραμματέων και των Φαρισαίων, οι πιστοί,— μια κατηγορία συμπολιτών αντιδρούν με τον δικό τους τρόπο, που ελλειπτικά καταγράφεται, αφού στην κρίση του Κορωνοϊού η Εκκλησία επικράτησε στο επικοινωνιακό τηλεοπτικό συμβάν ως τύπος, γράμμα και κανόνας. 

Και πολύ καλά έκανε, μια και διαφορετικά να ήθελε να πράξει δεν θα μπορούσε, έκλεισε λοιπόν τις εκκλησίες, και κλείδωσε τις πόρτες, για να γλυτώσει την κατακραυγή ότι είναι μία παρά την λογική και την επιστήμη κοινωνική συνιστώσα.
Παραπάνω δεν μπορούσε στο γενικά ελεγχόμενο τοπίο να πει, ούτε να δράσει, κυρίως δε διαφύλαξε τα μείζονα της μυστηριακής ζωής, μη μετατρέποντάς τα σε ευτελές πεδίο τηλεοπτικής διαμάχης.

Με βάση όλα τούτα, και  χωρίς καμιά αναφορά από όλους τους πολιτικούς διαχειριστές της ζωής μας, για το θρησκευτικό  —και ορθόδοξο—  βίωμα αρχέγονο  στον άνθρωπο, δεν άφησε να της διαφύγει ούτε ένα ψήγμα θρησκευτικού βιώματος, έστω ένας στίχος από αυτούς που κατέγραψε μαγικά στο «Ημερολόγιο ενός αθέατου Απρίλη» ο Ελύτης.

Ξένη, νεοφιλελεύθερη, παγκοσμιοποιητική όχι των ιδεών αλλά της διακίνησης και της μονοκρατορίας του χρήματος, δεν είχε κουβέντα να πει  ή κάτι να αντλήσει από όλη αυτή την τεράστια πρωτίστως σε κάλλος δεξαμενή της ορθόδοξης γραμματείας της Μεγάλης Εβδομάδας.

Να παρηγορήσει κατά το ορθόδοξον ήθος. Να λυγίσει, να στενοχωρηθεί, να αναγνωρίσει την έλλειψη και τη μοναξιά μερίδας πιστών που διάλεγαν να καταφύγουν στις εκκλησιές για να «μιλήσουν», δείγματος χάριν, για τον πόνο που τους καίει  στα εικονίσματα. —Οι θρακιώτες καλά το ξέρουν αυτό, και από το έργο του Βιζυηνού ακόμη, όταν η μάνα με το Αννιώ της σαράντα μέρες κλείστηκε στην εκκλησιά, περιμένοντας το Θαύμα…

Περίπλοκα πράγματα θα πείτε… Κάποιος όμως θα έπρεπε ίσως να καταγράψει αυτούς τους ολίγιστους που εφέτος τη σαρακοστή στις τελετουργίες των χαιρετισμών και της Μεγάλης Εβδομάδας κρατώντας  τις αποστάσεις, στοιχίζονταν, ολίγιστοι ναι, εκτός των ναών λίγο να ακούσουν, να αφουγκρασθούν…

Όπως χθες βράδυ, όπως κάθε βράδυ, με τις εκκλησίες και τις πόρτες τους βαριά μανταλωμένες, το βίωμα όμως της εκκλησίας ως  μυσταγωγικού, λόγω προσευχής κλήρου, ψαλτών και πιστών, οίκου του Θεού –ενός από τους οίκους του Θεού που είναι παντού— να διαχέεται και να το εγγίζεις μακρόθεν, έστω…       

Σημ.: Στις φωτογραφίες η Παναγία του Χάρου από το Εκκλησιαστικό Μουσείο Ύδρας, και οι ολίγιστοι εκτός του Καθεδρικού Ναού του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου πιστοί.

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.