Γυναικα, μανα, συζυγος, κορη, εκπαιδευτικος, επαγγελματιας και λειτουργος!

Tης Μαίρης Κοσμίδου*

Τίποτε καθημερινό και απλό. Δεν αποτελείς καθημερινό πρόσωπο. Δεν αποτελείς άτομο του μόχθου. Όχι! Κι ας γυρνάς το μεσημέρι μετά από 7ωρο αδύνατο να μιλήσεις με το παιδί σου –και θέλεις πολλές φορές να πεις «συγνώμη αστέρι μου για όσες φορές δεν ήμουν διαθέσιμη να ακούσω τα προβλήματά σου γιατί το μυαλό μου ήταν γεμάτο από τα προβλήματα των “παιδιών μου” στο σχολείο».  Κι ας έχεις μοχθήσει όλη την ημέρα για να παιδεύσεις, να εκπαιδεύσεις, να ενώσεις, να λύσεις προβλήματα και διαφορές, να συμβιβάσεις, να συμβουλεύσεις, να παρατηρήσεις παράξενες συμπεριφορές, να αναφέρεις, να καταλάβεις, να εξατομικεύσεις διδασκαλία, να επαναξιολογήσεις.

Όχι δεν είσαι απλός άνθρωπος εσύ. Ξυπνάς πιο πρωί από τους άλλους να ετοιμάσεις πρωινά, να διαβάσεις για τη δική σου ημέρα, να ετοιμαστείς και να ετοιμάσεις. Να ελέγξεις τις τσάντες όλων. Ξυπνάς το πρωί και πας στη δουλειά κι ας είσαι άρρωστη.  Κι ας έχει ξαγρυπνήσει στο προσκεφάλι γιατί το δικό σου το παιδί καιγόταν από πυρετό! Όχι δεν είσαι απλός άνθρωπος εσύ. Τα προβλήματά σου πρέπει να τα αφήσεις έξω από την πόρτα του σχολείου. Δεν μπορεί να φέρεις στην τάξη τα θέματα που σε απασχολούν. Δεν δικαιούσαι να κατεβάσεις ρολά και να πεις επιστρέφω αργότερα. Δεν δικαιούσαι να έχεις πονοκέφαλο. Δεν μπορείς να πεις στην ερώτηση του μαθητή «περάστε αύριο». Πρέπει να είσαι εκεί για τα πάντα, να έχεις απαντήσεις και όταν δεν τις έχεις να λες «δεν ξέρω αλλά θα το ψάξω» και να γυρνάς στο σπίτι και να ετοιμάζεσαι για την άλλη μέρα ανάμεσα στην ετοιμασία του φαγητού για την άλλη μέρα, τις στοίβες το σίδερο, το διάβασμα του παιδιού, το νοιάξιμο των γονιών σου. Δεν μπορείς να μην πας στο σχολείο. Η ύλη πρέπει να βγει! Να κουβαλάς τόνους τα τετράδια και να παθαίνεις τενοντίτιδα από το βάρος της τσάντας στον ώμο και από το γράψιμο στον πίνακα και στο τετράδιο. Να περνάς σαββατοκύριακα ηλιόλουστα διορθώνοντας ή ετοιμάζοντας διδασκαλίες που θα κρατήσουν το ενδιαφέρον των μαθητών σου. Να αναλαμβάνεις εξωδιδακτικές δραστηριότητες, περιβαλλοντικής, πολιτιστικών, και ό,τι μπορεί να συμβάλλει στη διαμόρφωση ενός ενεργού και δημοκρατικού πολίτη.  Στη διαμόρφωση ενός πολίτη που πρέπει μάθει να συνδιαλέγεται, να συζητά και να διαφωνεί χωρίς να εκβιάζει και να τρομοκρατεί. Να τιμά την πατρίδα και τους θεσμούς, να υπακούει στους νόμους και στους κανονισμούς.

Να αναλαμβάνεις την ευθύνη να συνοδέψεις την εκδρομή με όλους τους κινδύνους! Όχι δεν είναι κάτι σοβαρό, για κάποιους πας για διασκέδαση. Κι ας μην κλείνεις μάτι όλη νύχτα μη τυχόν και ξεστρατίσει κανείς, κι ας γυρνάς από εκδρομή και στον δρόμο να σου πέφτει η νταλίκα πάνω και να πρέπει να εμψυχώσεις και να ζήσεις μ’ εκείνες τις εικόνες, κι ας ανεβαίνεις στο αεροπλάνο και να κουνιέται ως άλλη βάρκα και να πιάνει πανικός όλη την ομάδα και να πρέπει να πνίγεις τον δικό σου φόβο για να κρατήσεις το ηθικό ακμαίο, κι ας ξεκινάς για τη βουλή και στα μισά του δρόμου να αντιλαμβάνεσαι ότι έχεις  μαζί σου, σ’ εκείνο το λεωφορείο των 50,  κρούσμα ανεμοβλογιάς. Όχι εσύ δεν είσαι άνθρωπος του μόχθου.

Όχι δεν είσαι απλός άνθρωπος, άνθρωπος του μόχθου εσύ. Κι ας πρέπει να σκουπίζεις τον έμετο των μαθητών σου τα πρωινά αλλά και τα δάκρυά τους που κύλησαν από ντροπή γι’ αυτό που τους συνέβη. Να τρέχεις όταν λιποθυμούν γεμάτη αγωνία μήπως και κάτι δεν πάει καλά. Να φωνάζεις το ΕΚΑΒ και να ακολουθείς τους μαθητές σου στα επείγοντα μέχρι να έρθει ο γονιός ή να ξενυχτάς στο νοσοκομείο γιατί βρίσκεστε χιλιόμετρα μακριά και κανείς οικείος δεν μπορεί να έρθει. Να σου φέρνουν τα δόντια των μαθητών σου στα χέρια μετά από καυγά και να έχεις την ψυχραιμία να τα διατηρείς ώστε ο οδοντίατρος να τα επανατοποθετήσει με επιτυχία για να ξαναδείς το χαμόγελο στα χείλη. Να μεταφέρεις του μαθητές σου στον ώμο σου γιατί αρρώστησαν αλλά εσύ να μην δικαιούσαι να αρρωστήσεις.

Όχι δεν αποτελείς πρότυπο για τις άλλες γενιές εσύ. Και ας διδάσκεις ήθος, ευγένεια, αξίες, σεβασμό στον άλλον και στους νόμους, ενσυναίσθηση, δίκαιο και  δικαιοσύνη, ισότητα, δια βίου εξέλιξη, αποδοχή του διαφορετικού, κοινωνικοποίηση εκτός του αντικειμένου σου.  Κι αν είσαι και στέλεχος τότε είναι που έχεις άλλους πόσους ρόλους: του καθοδηγητή, του εξομολογητή, του πολιτικού, του ειρηνοποιού, του ισορροπιστή, του ηγέτη, της μητέρας και της φίλης, του συμβούλου, του ανθρώπου που θα βοηθήσει στην εξέλιξη του συναδέλφου.

Ναι. Δεν αποτελείς άνθρωπο της διπλανής πόρτας. Γιατί είσαι ο άνθρωπος μέσα σε κάθε σπίτι. Γιατί σε φέρνει ο μαθητής στο σπίτι του, και μαθαίνουν για σένα όλοι και σε κρίνουν γονείς και παππούδες και θείοι και όλη η άμεση κοινότητα.

Ναι. Δεν αποτελείς άνθρωπο της διπλανής πόρτας γιατί εσύ είσαι στην καρδιά των μαθητών σου. Γιατί σου εκμυστηρεύονται αυτά που δεν τολμούν να πουν στους ίδιους τους γονείς τους. Γιατί είσαι μαζί τους σε εκδρομές. Γιατί είσαι μαζί τους σε επιτυχίες, σε λύπες και σε χαρές. Γιατί εσύ πρέπει να τους ανακοινώσεις την απώλεια του γονιού και, ναι,  βρίσκεις το κουράγιο και το κάνεις. Κι ας μην έχεις σπουδάσει ψυχολόγος. Κι ας μην έχεις τις γνώσεις. Εσύ ξοδεύεις τα χρήματά σου να επιμορφώνεσαι! Επί παντός επιστητού! Να μορφώνεσαι και να επιμορφώνεσαι. Δίνεις τα χρήματά σου σε βιβλία για να διαβάσεις τις εξελίξεις της επιστήμης. Και αφαιρείς από το οικογενειακό εισόδημα. Και αφαιρείς από τον οικογενειακό χρόνο γιατί πρέπει να είσαι στις επιμορφώσεις.

Όχι, δεν σου αξίζουν βραβεία. Γιατί δεν οργώνεις στο χωράφι, αν και πολλές από εμάς το κάναμε. Και οργώσαμε, και τρυγήσαμε και μαζέψαμε κεράσια και τσουβάλια αμύγδαλα, και τσαπίσαμε και ξεβοτανίσαμε. Όχι, εσένα δεν σου αξίζουν βραβεία. Γιατί δεν κρατάς το όπλο στα σύνορα. Και ας κρατάς στα χέρια σου τις ψυχές και τα όνειρα των μαθητών σου. Και ας γίνεσαι ο κυματοθραύστης πολλών. Γιατί κοιμάσαι και ξυπνάς με το άγχος αν είσαι έτοιμη να διδάξεις, αν είσαι ικανή να μορφοποιήσεις τον ενήλικα του αύριο. Γιατί κρίνεσαι καθημερινά από τα μάτια των μαθητών σου. Και αυτά τα μάτια δεν κάνουν λάθος συνήθως. Γιατί κρίνεσαι από τους γονείς τους και την κοινωνία. Γιατί κρίνεσαι από τους συναδέλφους σου.

Όχι δεν σου αξίζουν τα βραβεία. Τι κάνεις άλλωστε; Μια απλή και ταπεινή γυναίκα, μάνα, σύζυγος, κόρη, εκπαιδευτικός είσαι!

Όχι δεν έχεις ανάγκη τα βραβεία, γιατί τα δικά σου τα βραβεία είναι οι ίδιοι οι μαθητές σου! Αλλά όταν σου τα προσφέρουν πώς να τ’ αρνηθείς;

*Η Μαίρη Κοσμίδου είναι Διευθύντρια Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης

google-news Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.