Το παρελθον ως μελλον

«Όπου παρόν σημαίνει απλώς το παρελθόν του μέλλοντος
Ή, πιο σωστά, το μέλλον ενός άλλου παρελθόντος» 
(Αντώνης Φωστιέρης, Ανεπίδεκτοι Αθανασίας)

Η σύγχρονη πολιτική ταυτότητα (κομμάτων και προσώπων)διαμορφώνεται από  προγραμματικές συναινέσεις και ιδεολογικές συνθέσεις κι όχι από τεχνητές ομοιομορφοποιήσεις, και ιδίως, όχι από ενδοομαδικές στρεβλωτικές ιδεοληψίες και από εξωομαδικές “ανταλλάξιμες” (;) επιρροές.

Καθώς όμως η από κοινού άσκηση «πολιτικής γυμναστικής» δεν εξισούται με την ύπαρξη σταθερής (και σοβαρής) πολιτικής κοινότητας και παρά το γεγονός ότι, τουλάχιστον στη χώρα μας, η ιδεολογικοκοινωνική καταγωγή του εκάστοτε Αρχηγού προσδιορίζει σε μεγάλο βαθμό την ταυτότητα του σχηματισμού, δεν πρέπει να μας ξενίζουν φαινόμενα συνονθυλευμάτων τύπου ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ ή ΝΕΟΣΥΡΙΖΟΠΑΣΟΚ.Πάντοτε είχα την απορία αν οι προσχωρήσαντες στον  τότε κυβερνήσαντα ΣΥΡΙΖΑ πρώην μέλη της (Καραμανλικής) ΝΔ  ήσαν «πολιτικοειδείς μετανάστες», οι οποίοι μετακινήθηκαν για να βρουν ένα καλύτερο βουλευτικό/υπουργικό μέλλον ή ήσαν «κομματικοί πρόσφυγες», οι οποίοι ξέφυγαν από επικίνδυνες γι’αυτούς καταστάσεις.Σήμερα όμως με τη «σοσιαλιστική επιγαμία της σύμμιξης και συσσωμάτωσης» είμαι πλέον βέβαιος ότι βρισκόμαστε μπροστά σε μία στρατολόγηση στη βάση της «ομοιοπάθειας». Ένα πρώην Κατεστημένο αναζητεί μαγικό (δίχως αναγκαστικά  να είναι και μαζικό) τρόπο να γίνει ένα Νέο Κατεστημένο, αλλάζοντας εταιρική επωνυμία, ταυτότητα και καταστατικό και εκλέγοντας μία μειοψηφία στο Διοικητικό Συμβούλιο. Η εξουσιαστική νοοτροπία, ως κοινός παρονομαστής και συγκολλητική ουσία, μεταμφιέζεται σε κίνηση «κεντροαριστερής(;) ανανέωσης της δημόσιας ζωής», όμως –«κακό χωριό τα λίγα σπίτια»- άπαντες γνωρίζουν τα πεπραγμένα των άλλων. Το μακιγιάζ δεν αλλάζει το πρόσωπο και η μάσκα του προσωπείου φθείρεται και πέφτει τόσο γρήγορα ώστε καθίσταται άνευ αντικειμένου η συζήτηση «περί νέας Αλλαγής».

Άλλωστε η ήδη υιοθετηθείσα πολιτική της καταγγελίας του δικού τους παρελθόντος και των πρώην συντρόφων τους, καθώς και ο διαγκωνισμός-με ακραίες συχνά εκφράσεις-για το ποιος είναι περισσότερο «αριστερός» (ή μήπως περισσότερο αρεστός στην Ηγεσία;),αποδεικνύουν του ηθικού λόγου το αληθές. Προφανώς με το διάβα του χρόνου ο καθένας μπορεί ν’ αλλάζει πολιτικές απόψεις και να στηρίζει άλλον πολιτικό φορέα. Μόνο που όσοι είχαν «κάνει παιχνίδι» με το προηγούμενο Σύστημα καλά θα ήταν (έστω για την υστεροφημία τους) ν’ αποσύρονται για να γράψουν τ’ Απομνημονεύματά τους αντί να θέλουν να παρουσιαστούν και πάλι ως οι ιδεολόγοι του μέλλοντος. Σε κάθε περίπτωση το Καινούργιο δεν αυτο-συγκροτείται από το Παλιό χωρίς αλληλενέργειες κι αλληλεπιδράσεις από το Αντίθετο του χώρου του. Οι λιπόστρατοι και οι ριψάσπιδες ουδέποτε συγκρότησαν αξιόμαχο στράτευμα.

Ο πολιτικός πολιτισμός της νέας πραγματικής Αριστεράς δεν θα μορφοποιηθεί από την (υπο)κουλτούρα της ένδειας ηθικών προσώπων ή από την ανασημασιοδότηση παλαιών συμβόλων και την ενσωμάτωση των μύθων και των δοξασιών άλλης εποχής, αλλά από  την οριστική απόρριψη του (αποπολιτικοποιημένου) λαϊκισμού και την «κουλτούρα αντί-στασης» κατά παντός –κατά περίσταση και περίοδο-εχθρού, συμμαχώντας με οποιονδήποτε «εχθρό του εχθρού» και χρησιμοποιώντας (ίσως κι αγιάζοντας) οποιαδήποτε μέσα. Πρώτα λοιπόν αυτοκάθαρση, μετά ένα νέο αξιακό πλαίσιο,ύστερα εσωτερική δημοκρατική λειτουργία και τέλος επιλογή (και όχι «άγρα») καθαρών ομογνωμούντων. Αυτή είναι η πορεία εξυγίανσης και μετασχηματισμού. Τα υπόλοιπα αποτελούν προφάσεις εν αμαρτίαις…

ΥΓ.  Το ΠΑΣΟΚ είναι εδώ, είναι εκεί, είναι παραπέρα, είναι παντού και στην πραγματικότητα δεν είναι πουθενά

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.