Ο Χιονουλης και ο Γκριζουλης (μας) μαθαινουν για τον θυμο

Οι πρωταγωνιστές του πρώτου παιδικού βιβλίου της Κομοτηναίας ψυχολόγου Ελένης Σολταρίδου - «Το σημαντικό κομμάτι δεν είναι μόνο να λύσουμε, αλλά να προλάβουμε και να καταλάβουμε τους παράγοντες που θα μπορούσαν να επιδεινώσουν μία κατάσταση»

Δύο μικρά αρκουδάκια, τον Χιονούλη και τον Γκριζούλη χρησιμοποιεί η Κομοτηναία ψυχολόγος Ελένη Σολταρίδου, στο πρώτο της παιδικό βιβλίο  που κυκλοφόρησε πριν από λίγο διάστημα από τις εκδόσεις “iwrite” για να μοιραστεί με τους αναγνώστες της διαφορετικούς τρόπους διαχείρισης του παιδικού θυμού.
 
Ο Χιονούλης και ο αδερφός του ο Γκριζούλης είναι δύο αρκουδάκια, ένα εκ των οποίων επιστρέφοντας μία μέρα από το σχολείο είναι πολύ θυμωμένο, γεγονός που γίνεται αντιληπτό από όλες του τις αντιδράσεις. Μέσα από την διαχείριση της μαμάς αλλά και του αδερφού του η κ. Σολταρίδου καθοδηγεί γονείς οι οποίοι θα επιλέξουν να διαβάσουν το βιβλίο της στο πώς μπορεί κανείς να διαχειριστεί παρόμοιες καταστάσεις αλλά και να αντιμετωπίσει στην γένεσή τους αιτίες αλλά και αφορμές που εξωτερικεύονται ως θυμός τόσο στην παιδική όσο και στην ενήλική ζωή μας.
 
Με την αφορμή της κυκλοφορίας του βιβλίου της με τίτλο «Ο Χιονούλης και ο Γκριζούλης μαθαίνουν για τον θυμό» η κ. Σολταρίδου φιλοξενήθηκε στο «Ράδιο Παρατηρητής 94fm» και την εκπομπή «Με το Ν και με το Β» μιλώντας για το συναίσθημα του θυμού, την διαχείρισή του αλλά και την σημασία της θωράκισης του ανθρώπου από την παιδική του ηλικία στο κομμάτι της αυτοεκτίμησης, ώστε να μετριάσει και γιατί όχι να εξαλείψει λανθασμένα παραδείγματα διαχείρισης ποικίλων καταστάσεων και στην ενήλικη ζωή του.
 
Ο λόγος στην ίδια… 

«Αν δεν μπορούμε οι ενήλικες να διαχειριστούμε τον θυμό μας δεν θα μπορέσουν και τα παιδιά μας» 

ΠτΘ: Αφορμή της σημερινής μας συζήτησης είναι το πρώτο σας παιδικό βιβλίο «Ο Χιονούλης και ο Γκριζούλης μαθαίνουν για τον  θυμό» στο οποίο βοηθάτε κυρίως του γονείς να κατανοήσουν πού εδράζεται ο θυμός στην παιδική ηλικία, παραθέτοντας και μία σειρά πρακτικών διαχείρισής τους…
Ε.Σ.:
Η αλήθεια είναι ότι η ενασχόλησή μου με το παιδικό παραμύθι και παιδικό βιβλίο προέκυψε, αφότου απέκτησα τα παιδιά μου, γιατί αυτά είναι που καθημερινά μάς δίνουν τόσες πολλές αφορμές για να σκεφτόμαστε πράγματα. Επομένως ήταν πολύ πιο εύκολο να βρίσκω καθημερινές αφορμές για τις οποίες γράφω. Επειδή ο θυμός είναι ένα πολύ συχνό φαινόμενο στην καθημερινότητά μας, μου φάνηκε πολύ ενδιαφέρον θέμα, κυρίως για τους γονείς. Γιατί αν δεν μπορούμε εμείς να διαχειριστούμε τον θυμό δεν θα μπορέσουν και τα παιδιά μας. 

«Η διαχείριση του θυμού ενός παιδιού είναι άθλος» 

ΠτΘ: Οι αφορμές του παιδικού θυμού στις οποίες αναφέρεστε ποιες είναι;
Ε.Σ.:
Αρχικά μην ξεχνάμε ότι τα παιδιά έχουν μία δική τους λογική. Βλέπουν τα πράγματα πολύ πιο απλουστευμένα και δίνουν βαρύτητα σε πράγματα τα οποία για εμάς ενδεχομένως να είναι ανούσια. Για παράδειγμα τώρα που ξεκίνησε η σχολική χρονιά, το παιδί μας μπορεί να θυμώσει επειδή πρέπει να ξυπνήσει για να πάει στο σχολείο, γιατί ένα παιδί μπορεί να έχει την ίδια κασετίνα  ή  γιατί μπορεί να μην κάνει παρέα με τα ίδια παιδιά που έκανε παλαιότερα. Οι αφορμές είναι τόσες πολλές στην καθημερινότητα, εντός και εκτός σχολείου που νομίζω ότι η διαχείριση του θυμού ενός παιδιού είναι ένας άθλος.  
 
ΠτΘ: Οι αφορμές μπορεί να είναι πολλές, ο θυμός όμως μπορεί να εδράζεται και σε βαθύτερα αίτια τα οποία παραμένοντας άλυτα απλά αναζητούν μία ασήμαντη έστω αφορμή για να εξωτερικευτεί;
Ε.Σ.:
Οι άνθρωποι συνηθίζουμε να φοβόμαστε και να ενοχοποιούμε τον θυμό. Κατά την άποψή  μου ο θυμός είναι ένα συναίσθημα που αν το απενοχοποιήσουμε και τον απλουστεύσουμε μπορούμε να εστιάσουμε στην πρακτική του διαχείριση. Πάρα πολλές φορές επειδή τον αποφεύγουμε ο θυμός λειτουργεί συσσωρευτικά με αποτέλεσμα να περιμένουμε μία μικρή αφορμή και απλά να ξεσπάσουμε.  

«Το μυστικό της διαχείρισης κάθε συναισθήματος από πλευράς του γονέα είναι η ψυχραιμία» 

ΠτΘ: Πέραν των παραδειγμάτων, που μας δώσατε ήδη μέσα από την ιστορία, η πρακτική διαχείριση του παιδικού θυμού τι άλλο θα μπορούσε να εμπεριέχει;
Ε.Σ.:
Καταρχάς θα πρέπει να σας πω ότι ένα παιδικό παραμύθι πριν ο γονέας το διαβάσει στο παιδί του θα πρέπει να το διαβάσει πρώτα ο ίδιος και να το κατανοήσει. Οποιοδήποτε παραμύθι είναι αυτό, για να αρχίσει να καταλαβαίνει τα βαθύτερα νοήματα που ένας συγγραφέας προσπαθεί να περάσει. Αν δεν τον κάνει δεν θα μπορέσει να δώσει και πίσω από τις εικόνες τα κρυμμένα νοήματα που θα μπορούσε να εκμεταλλευτεί το βιβλίο και το παραμύθι στα παιδιά. Κατά την άποψή μου στη διαχείριση των έντονων θυμικών αντιδράσεων, είτε είναι θυμός, είτε είναι απογοήτευση είτε η διαχείριση μιας αποτυχίας θα πρέπει ο γονέας πάντα να είναι ψύχραιμος. Σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να μπει στο χάος του παιδιού. Το παιδί εκείνη τη στιγμή μέσα το κεφαλάκι του έχει ένα έντονο χάος και πάρα πολύ έντονες ψυχικές αντιδράσεις. Μπορεί το παιδί να θυμώσει, να φωνάξει ή υπάρχουν παιδιά που μπορεί να μην θέλουν να μοιραστούν τα συναισθήματά τους. Ο γονέας λοιπόν πάντα θα πρέπει να παραμένει ψύχραιμος και σε καμία περίπτωση να μην αρχίσει να φωνάζει, να αντιδρά ή να επικρίνει. Θα πρέπει ο γονέας να δείξει ουσιαστικά την στήριξή του στο παιδί,  ακόμα και αν είναι μία σιωπηλή στήριξη. Ακόμα και αν ο γονέας είναι απλά εκεί για να χαϊδέψει το παιδί και να του προσφέρει την ασφάλεια που εκείνη την στιγμή το παιδί έχει ανάγκη. Αυτό που είναι επίσης πολύ σημαντικό να έχει βλεμματική επαφή με το παιδί. Πάντα ότι και αν κάνουμε θα πρέπει να κοιτάμε τα παιδιά μας στα μάτια, να ξέρουν ότι είμαστε εκεί και να μπορούμε να τα ψυχολογούμε, να βλέπουμε τις αντιδράσεις τους, ποια πράγματα μπορεί να τα ενοχλήσουν ή για ποια πράγματα μπορεί να νοιώθουν ντροπή ή άσχημα. 

«Όσο περισσότερο επενδύσουμε στα παιδιά μας και σε εμάς τους ίδιους τόσο καλύτερη θα γίνει η διαχείριση στο μέλλον» 

ΠτΘ: Με τον τρόπο αυτό θα μπορούσαν ίσως να αντιμετωπιστούν εν τη γενέσει τους και συμπεριφορές που αργότερα μπορεί να οδηγήσουν και σε ακραίες εκφράσεις του θυμού…
Ε.Σ.:
Αυτό που λέω πάντα είναι ότι θα πρέπει να φροντίζουμε για την σωστή επικοινωνία, όχι μόνο με τα παιδιά μας αλλά με τους συντρόφους μας, τους συνεργάτες, με τους πάντες. Κι αυτό γιατί αν γνωρίζουμε ένα πρόβλημα, ενδεχομένως μπορούμε και να το προλάβουμε. Το σημαντικό κομμάτι δεν είναι μόνο να λύσουμε, είναι να προλάβουμε και να καταλάβουμε τους παράγοντες που θα μπορούσαν να επιδεινώσουν μία κατάσταση. Επίσης νομίζω πως όλα τα συναισθήματα, αρνητικά και θετικά, θα πρέπει να υπάρχουν μέσα μας, αυτό όμως που παίζει ένα πολύ σημαντικό ρόλο είναι να υπάρχει ένας υγιής εγωισμός και μία υγιής αυτοεικόνα, του παιδιού που αργότερα θα γίνει ενήλικας, που αργότερα θα γίνει γονέας κ.ο.κ. Στην πραγματικότητα ένα υγιές παιδί, ψυχικά, συναισθηματικά, θα μπορέσει να έχει μία ολοκληρωμένη προσωπικότητα, «υγιείς» αντιδράσεις έναντι των άλλων, των συντρόφων του, των φίλων του, των γονέων του. Όσο περισσότερο επενδύσουμε στα παιδιά μας και σε εμάς τους ίδιους τόσο καλύτερη η διαχείριση θα γίνει στο μέλλον. Κανένας δεν μπορεί να έχει ολοκληρωμένες αντιδράσεις στις σχέσεις του αν δεν είναι καλά με τον εαυτό του. Άρα μία υγιής αυτοεικόνα βοηθά σε όλες μας τις σχέσεις.  

Η ιστορία του Χιονούλη και το Γκριζούλη 

ΠτΘ: Πείτε μας δύο λόγια σχετικά με τον Γκριζούλη και τον Χιονούλη, τους πρωταγωνιστές της ιστορίας του βιβλίου…
Ε.Σ.:
Η κοπέλα που έκανε την εικονογράφηση έκανε μία καταπληκτική δουλειά, αποτύπωσε με πολύ ωραίο τρόπο και χρώματα τα συναισθήματα. Είναι εξαιρετικό. Στην πραγματικότητα μιλά για την ιστορία του Χιονούλη και του Γκριζούλη, που είναι δύο αρκουδάκια αδερφάκια. Επιστρέφουν από το σχολείο και ο ένας είναι πολύ θυμωμένος. Δεν είναι καλά και έτσι πηγαίνει  δίπλα του ο αδερφός του και η μαμά του. Αρχικά λοιπόν βλέπουμε έναν τρόπο διαχείρισης το θυμού του παιδιού από πλευράς της μητέρας, η οποία τον ρωτάει τι έγινε, πώς είσαι, και εκείνος αποφεύγει να την μιλήσει. Η μαμά δεν επιμένει αλλά του δίνει τον χρόνο που εκείνος χρειάζεται. Στα μάτια ενός ψυχολόγου το να δώσουμε σε κάποιον ένα χρονικό διάστημα να μπορέσει να ηρεμήσει λίγο το συναίσθημα και μετά να αρχίσουμε να τον βοηθάμε και να το επεξεργαζόμαστε, είναι ένας πολύ ωραίος τρόπος διαχείρισης. Σε επιμονή του μικρού να μην θέλει να μιλήσει η μητέρα κάνει κάτι επίσης βοηθητικό. Δεν εστιάζει στο ίδιο το γεγονός που έχει πυροδοτήσει τον θυμό, αλλά αντίθετα χρησιμοποιεί τον εαυτό της σαν ένα πρακτικό παράδειγμα, για να του δείξει πως εκείνη όταν ήταν μικρή προσπαθούσε να χειριστεί τις θυμικές αντιδράσεις ή πράγματα που προκαλούσαν τον θυμό της με την βοήθεια της δικής της μαμάς. Αυτό είναι και πάλι κάτι το εξαιρετικό γιατί δεν χρησιμοποιούμε τον εαυτό μας σαν κάτι εξιδανικευμένο, δεν τον βάζουμε στο βάθρο αλλά δείχνουμε στα παιδιά μας πως και εμείς έχουμε αντιμετωπίσει κάποια πράγματα και τους δείχνουμε πρακτικές εφαρμογές.
 
Στην πραγματικότητα το αρκουδάκι ακούει την μαμά του να του λέει ότι υπάρχουν πολλά συναισθήματα και μέσα από αυτή τη συζήτηση μαζί του την ακούει να του λέει ότι υπάρχουν θετικά και αρνητικά συναισθήματα. Είναι πολύ ωραίο να μιλάμε γι’ αυτό γιατί αν δεν μιλάμε τα αρνητικά θα παραμείνουν μέσα μας. Τι πιο ωραίο από το να μιλήσουμε, να φύγουν τα αρνητικά και μετά να αφήσουμε τα θετικά να ξαναμπούν μέσα μας, να σκεφτούμε θετικά και ωραία πράγματα και μετά να επέλθει μία ισορροπία στον ψυχισμό μας.  

google-news Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.