Οι δυο Ελληνες, οι οκτω Τουρκοι στρατιωτικοι και οι εμπρηστικες δηλωσεις

Αιτίες και σκοπιμότητες

Ας μην προσποιούμαστε ότι δεν αντιλαμβανόμαστε τους λόγους για τους οποίους η Τουρκία συνέλαβε τους δύο στρατιωτικούς μας στον Έβρο με αφορμή ένα συνηθισμένο συμβάν: Για να αποδείξει, προφανώς, στην Αθήνα ότι τα θέματα εθνικής εμβέλειας, όπως οι «8» που απέδρασαν από τη γείτονα μετά το πραξικόπημα, αντιμετωπίζονται άμεσα από τον εκάστοτε πρωθυπουργό της χώρας ο οποίος δεν ενεργεί ως Πόντιος Πιλάτος μεταθέτοντας το πρόβλημα στη Δικαιοσύνη. Διότι μια απόφαση δικαστηρίου, όπως εν προκειμένω του Αρείου Πάγου για τη μη έκδοση των 8 Τούρκων στρατιωτικών, η οποία μπορεί να φέρει τη χώρα σε σύγκρουση με μία άλλη, είναι πολιτική απόφαση. Μπορεί να αφήνει ανέγγιχτη την πολιτική ηγεσία του τόπου; Ή μήπως η Δικαιοσύνη ασκεί την εξωτερική πολιτική της πατρίδας; Ο πολιτικός είναι αυτός που ζητά τη λαϊκή εντολή για να αναλάβει τις ευθύνες διακυβέρνησης της χώρας. Ο δικαστής είναι ένας κρατικός λειτουργός που πρέπει να ερμηνεύει το νόμο και να εκδίδει σύννομες αποφάσεις. Είναι ολοφάνερο ότι σε θέματα με εθνικές προεκτάσεις, η πολιτική επικαλύπτει όλες τις άλλες εξουσίες.  Αν μάλιστα αληθεύουν οι αποκαλύψεις της Ελληνικής Ένωσης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου, πριν ένα χρόνο περίπου, για επαναπροωθήσεις από τον Έβρο Τούρκων γκιουλενιστών που ζητούσαν άσυλο στη χώρα μας, τις οποίες είχε καταγγείλει και ο Επίτροπος του Συμβουλίου της Ευρώπης για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα Νιλς Μουίζνιεκς, τότε είναι πρόδηλο ότι η παραπομπή των «8» στη Δικαιοσύνη έγινε καθ’ υπαγόρευση έξωθεν.

Είναι χαρακτηριστική η επιστολή που έστειλε στον Αλέξη Τσίπρα ο πρόεδρος της παράταξης των Φιλελευθέρων στην Ευρωβουλή Γκι Φερχόφσταντ παραμονές της δίκης στον Άρειο Πάγο υπενθυμίζοντας τις «θεμελιώδεις ευρωπαϊκές αξίες που μοιραζόμαστε στην Ε.Ε. και οι οποίες υποχρεώνουν όλα τα μέλη της Ε.Ε. να μην εκδίδουν κανέναν, ανεξάρτητα απ’ το αν είναι ένοχος ή όχι, σε μια χώρα όπου κινδυνεύει να βασανιστεί ή να αντιμετωπίσει απάνθρωπη ή απαξιωτική μεταχείριση». Έχουν εθιστεί οι ευρωπαίοι εταίροι μας να απευθύνουν στις εκάστοτε ελληνικές κυβερνήσεις εντολές εν είδη παραινέσεων, λησμονώντας ότι «οι θεμελιώδεις ευρωπαϊκές αξίες» ήσαν πάντα ανύπαρκτες όταν συγκρούονταν με τα στενά συμφέροντα των ευρωπαϊκών κρατών από τον 16ο αιώνα μέχρι και σήμερα. Λησμονώντας, επί πλέον, ότι οι ευρωπαϊκές χώρες, όπως το Βέλγιο, η πατρίδα του Γκι Φερχόφσταντ, είναι στο απυρόβλητο των γεωπολιτικών εξελίξεων σε πλήρη αντίθεση με την Ελλάδα η οποία βρίσκεται στο κέντρο του κυκλώνα λόγω της γεωγραφικής της θέσης και της ιστορίας της. Είναι αυτονόητο ότι δεν απειλούν οι ίδιοι κίνδυνοι την Δ. Ευρώπη και την Ελλάδα.

Όμως επικινδυνέστερη όλων είναι η εμπλοκή μας στην κυπριακή ΑΟΖ, η πολιτική δηλαδή της Αθήνας να στηρίζει τις αποφάσεις της Λευκωσίας, καίτοι η Αθήνα αποτελεί το εθνικό κέντρο και αυτή θα κληθεί να υπερασπιστεί τον Ελληνισμό της Κύπρου. Ο πρόεδρος Αναστασιάδης διακηρύσσει ότι επιθυμεί την ένωση της Κύπρου, δηλαδή να συνυπάρξουν οι δύο κοινότητες σε ένα κράτος, αναγνωρίζει το δικαίωμα Τουρκοκυπρίων στην εκμετάλλευση των υδρογονανθράκων στο ποσοστό που τους αναλογεί, δικαίωμα που αναγνωρίζουν κάθε τόσο ο ΟΗΕ, η ΕΕ, οι ΗΠΑ, η Ρωσία με δηλώσεις αξιωματούχων τους, αλλά τελικά επιμένει να διαχειρίζεται αποκλειστικά ο ίδιος τα συμβόλαια με τις πετρελαϊκές εταιρείες για τις έρευνες στα οικόπεδα της κυπριακής ΑΟΖ. Πώς λοιπόν αντιλαμβάνεται την επίλυση του κυπριακού προβλήματος ή μήπως προσπαθεί προτάσσοντας την επίλυση του κυπριακού να κερδίσει χρόνο ώστε να θεμελιώσει μονομερώς τα ελληνοκυπριακά συμφέροντα, με τις πλάτες της Ελλάδας προφανώς; Όλα αυτά δεν έχουν άμεσο αντίκτυπο στο Αιγαίο και στις ελληνοτουρκικές σχέσεις; Είναι τόσο μυωπική πολιτικά η Αθήνα ώστε δεν μπορεί να το αντιληφθεί; Η άποψή μου είναι ότι όντας σε κατάσταση ύψιστης οικονομικής αδυναμίας και εξάρτησης από τους ευρωπαίους εταίρους συμβαδίζει άκριτα με τα γαλλικά, ιταλικά και γενικότερα τα ευρωπαϊκά συμφέροντα.

Οι συνεχείς εμπρηστικές αναφορές Ερντογάν και κυβερνητικών αξιωματούχων στην περίοδο της Οθωμανικής αυτοκρατορίας που ξεπεράστηκε ιστορικά ανεπιστρεπτί με την εμφάνιση του έθνους κράτους και οδήγησε στη διάλυσή της, είναι άνευ ουσίας, απευθύνονται στο συναίσθημα και υποτιμούν τη νοημοσύνη του τουρκικού λαού. Διότι με αυτή τη λογική θα μπορούσε και ο πρόεδρος της Αυστρίας να αναφέρεται στην περίοδο της Αυστροουγγαρίας με ανάλογες σκέψεις για τους γειτονικούς λαούς. Όσον αφορά τις δηλώσεις του Πάνου Καμένου που έφθασε στο σημείο να ανακοινώνει δημόσια ότι θα αποστείλει δύναμη 3500 στρατιωτών στον Έβρο και άλλους τόσους στα νησιά και απέδωσε στον Ερντογάν ανεπίτρεπτους χαρακτηρισμούς, επιβεβαιώνουν ότι η κυβέρνηση είναι όμηρος της εθνικιστικής ρητορείας των ΑΝΕΛ, την οποία ανέχεται χάριν της εξουσίας και μόνον.

Όμως αυτό το πινγκ πονγκ των εκατέρωθεν εμπρηστικών δηλώσεων Ελλάδας – Τουρκίας εξυπηρετεί σκοπιμότητες. Ο Ούλριχ Μπεκ στην «Επινόηση του Πολιτικού» γράφει ότι «εν όψει της απειλής του εχθρού όλες οι αντιθέσεις και οι αντιφάσεις διαλύονται… Οι εικόνες του εχθρού έχουν απόλυτη προτεραιότητα στις συγκρούσεις, υπερβαίνουν τις ταξικές συγκρούσεις..», “ξεχνά” δηλαδή ο λαός τα προβλήματά του, δεν αντιδρά.  Προσθέτει μάλιστα ότι επειδή η συναίνεση σπανίζει σε όλες τις δημοκρατίες, ιδιαίτερα σε κατάσταση κρίσης όπως η χώρα μας,  αυτή αναδύεται μετά βεβαιότητας από την εικόνα του εχθρού. Για την Τουρκία ειδικότερα θα μπορούσαμε να δανειστούμε πάλι τη διαπίστωση του Μπεκ, σύμφωνα με την οποία «στην εσωτερική πολιτική, οι εικόνες του εχθρού δημιουργούν, εμπεριέχουν, ανοίγουν πηγές εξωδημοκρατικής, αντιδημοκρατικής συναίνεσης». Προσθέτει μάλιστα ότι «ο εσωτερικός εκδημοκρατισμός μιας κοινωνίας μπορεί να μπλοκαριστεί μέσω των εικόνων του εχθρού, με τη σύμφωνη γνώμη του λαού…». «Η αμυντική συναίνεση», καταλήγει, «είναι ένα αντίδοτο στη συχνά πολύ πιο δύσκολα επιτεύξιμη δημοκρατική συναίνεση».

Αλεξανδρούπολη, 9-4-2018

*Ο Δημήτρης Μακροδημόπουλος   είναι σ. Πολιτικός  Μηχανικός ΑΠΘ, τ. Αρχιμηχανικός ΟΣΕ, MSc in Rail Systems Engineering

google-news Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.