Το αποχαιρετιστηριο του συνταξιουχου πλεον εκπαιδευτικου Στεφανου Ελευθερακη
Τους συναδέλφους του εκπαιδευτικούς, τους γονείς αλλά πρωτίστως τα παιδιά, τους μαθητές και τις μαθήτριες με τους οποίους κατά τη διάρκεια των 35 τελευταίων χρόνων, «συναντήθηκαν» στις σχολικές αίθουσες των σχολείων που υπηρέτησε αποχαιρέτησε πριν από λίγες ημέρες, με τον πιο όμορφο και ειλικρινή τρόπο, ο εκπαιδευτικός και μέχρι πρότινος διευθυντής του Γυμνασίου Νέας Καλλίστης – η τελευταία θέση που υπηρέτησε – Στέφανος Ελευθεράκης, ο οποίος συνταξιοδοτήθηκε.
Με αφορμή ένα αποχαιρετιστήριο τραπέζι που ωστόσο δεν μπορούσε να χωρέσει όλους όσους στάθηκαν με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο ή ρόλο, στο πλευρό του, «διανθίζοντας» την καθημερινότητά του στις σχολικές αίθουσες, ο κ.Ελευθεράκης, με λίγα αλλά ουσιώδη και γεμάτα αγάπη και σεμνότητα λόγια, δύο χαρακτηριστικά που τον διέκριναν καθ’ όλη τη διάρκεια της καριέρας του, αποχαιρετά την ενεργό δράση, πλούσιος σε εμπειρίες και συναισθήματα. Ένας σπουδαίος δάσκαλος, και εξαιρετικός παιδαγωγός, από εκείνους που ενέπνευσαν πολλούς μαθητές, με αξίες και ιδανικά, οι οποίοι με την σειρά τους τον αποχαιρέτησαν διαδικτυακά στα σχόλια της σχετικής ανάρτησης.
Ο λόγος στον ίδιο…
«Έλεγα να το αποφύγω ή να το προσπεράσω τεχνηέντως, από σεμνότητα ή από φόβο μήπως πείτε: πάει, το καβάλησε το καλάμι αυτός!!! Αλλά, πρώτον η πρωτοβουλία της Ξανθούλας και μετά η διάθεσή μου να μιλήσω σε ανθρώπους αγαπημένους, που στο κάτω κάτω έχουμε μοιραστεί τις ζωές μας, με έκαναν να δημοσιεύσω κάτι προσωπικό. Βγαίνω στη σύνταξη!
Το τέλος μιας σχολικής χρονιάς, για τους άλλους. Για μένα, το τέλος μιας 35χρονης καριέρας, μιας ζωής, ενός κύκλου που κλείνει υπακούοντας στη νομοτέλεια της φθοράς, του χρόνου. Και κλείνει όπως το φανταζόμουνα στα όνειρά μου: με υγεία-πάνω από όλα-, ανάμεσα σε ανθρώπους που μας ενώνουν σχέσεις αμοιβαίας εκτίμησης και σεβασμού, που χτίστηκαν γερά πάνω στον καθημερινό μας αγώνα να είμαστε χρήσιμοι στα παιδάκια μας όσο καλύτερα γίνεται! Ξέρω πώς πολλοί, πάρα πολλοί, συνάδελφοι αλλά και μαθητές και γονείς θα ήθελαν να είναι κι αυτοί κοντά μου στο αποχαιρετιστήριο τραπέζι για να τσουγκρίσουμε τα ποτήρια μας και να ανταλλάξουμε ευχές. Τους θυμάμαι όλους και τους ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου, γιατί χάρη σε αυτούς το 35χρονο ταξίδι μου στο χώρο της δευτεροβάθμιας είχε τόσες μοναδικά όμορφες στιγμές. Είχε, βεβαίως, και δυσκολίες: κακομαθημένα παιδιά, δύστροπους συναδέλφους, κακοπροαίρετους γονείς, αυστηρούς προϊσταμένους, κακούς υπουργούς … Όλα αυτά, όμως, ξεπερνιούνται μπροστά στις χαρές που σου δίνει η νεανική αγνότητα, ο παιδικός αυθορμητισμός, το ζύμωμα με τα όνειρα και τις φιλοδοξίες των εφήβων… Να έχεις στα χέρια σου τις ανησυχίες τους, τους προβληματισμούς τους, τις απογοητεύσεις τους, την ανάγκη τους να νιώσουν, να μάθουν, να χτίσουν πρότυπα, να κλάψουν, να γελάσουν, να ερωτευθούν, να αυτοεπιβεβαιωθούν…. Νιώθω, λοιπόν, ευλογημένος που κάποιοι νιώθουν την ανάγκη να πουν ένα ευχαριστώ, που είμαι ένα μέρος της ζωής τους, που τους βοήθησα να χτίσουν γέφυρες για να περάσουν αντίπερα …».
Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.
