Ο πατερας μου…

Ο μπαμπάς μου! Πάντα «μπαμπάς» ήταν για εμάς, όχι επειδή δεν το σεβόμασταν, αλλά από την αγάπη που μας είχε και του είχαμε. Ήταν ο δικός μας μπαμπάς. Ένας μπαμπάς εξαιρετικός παρά τα -ελάχιστα- μειονεκτήματά του, εξαιρετικός, γιατί μας αγαπούσε χωρίς να μας πνίγει.

Στην κηδεία του και λίγο μετά, φίλοι και γνωστοί, συνεργάτες κι υφιστάμενοί του περιέγραψαν με τα θετικότερα χρώματα τον δικό τους Νίκο Χατζόπουλο. Για εμάς, όμως, ήταν ο μπαμπάς. Χωρίς να έχει υπάρξει τέλειος, υπήρξε ένας υποδειγματικός πατέρας. Ένας φωτισμένος και προοδευτικός άνθρωπος που μας στήριζε σε ό,τι κι αν επιλέγαμε να κάνουμε. Ένας άντρας που ποτέ δεν μας αντιμετώπισε ως «κορίτσια» ή «γυναίκες», αλλά ως άτομα ισότιμα κι ισάξια με οποιονδήποτε άλλον άνθρωπο, άντρα ή γυναίκα. Ένας σύζυγος που μοίραζε την απεριόριστη αγάπη του σε όλες τις γυναίκες της οικογένειάς του.

Ο μπαμπάς μου ήταν δίπλα μας όχι μόνο στις σημαντικές, μεγάλες, ξεχωριστές στιγμές, αλλά, κυρίως, στην καθημερινότητα στην οποία δοκιμάζεται η αγάπη και η αρμονία των ψυχών. Έδειχνε την αγάπη του με μικρές (τεράστιες!) χειρονομίες: μας φρόντιζε, μας ετοίμαζε το πρωινό και, συχνά, το βραδινό μας, φρόντιζε να νιώθουμε ασφάλεια και υποστήριξη, μας μάλωνε, μας παρότρυνε, μας πηγαινοέφερνε όπου χρειαζόταν να πάμε, μας άκουγε, μας καταλάβαινε, μας έκανε τα χατίρια και μας σταματούσε όταν ξεπερνούσαμε τα όρια, μας «κακομάθαινε» (με τόση γλύκα!) και τσακωνόταν μαζί μας, μας δίδασκε το σωστό και το λάθος, μας έδειχνε συνεχώς και αδιαλείπτως τι πρέπει να επιδιώκουμε από τη ζωή και τους συντρόφους μας…

Πριν από χρόνια, ψάχνοντας κάτι άσχετο που πλέον δεν θυμάμαι καν τι ήταν, βρήκα κάποια χαρτάκια που είχε απευθύνει στη μαμά μας, όταν ήταν στο νοσοκομείο για μια εγχείρηση. Πέρα από την έκδηλη αγάπη που ξεχείλιζαν, ήταν ποιητικά, όμορφα, αντάξια ενός συγγραφέα. Θα μπορούσε να είχε υπάρξει εξαιρετικός συγγραφέας ή ερευνητής ή πανεπιστημιακός, καθώς ήταν χαρισματικός στη διδασκαλία και ευφυέστατος. Αντ’ αυτού επέλεξε να γίνει υπέροχος σύζυγος και καταπληκτικός πατέρας. Η επιστήμη και η τέχνη έχασαν, αλλά χαίρομαι απίστευτα που δεν τον χάσαμε εμείς, που είχαμε την ευτυχία να μεγαλώσουμε με έναν πατέρα παρόντα, αφοσιωμένο στην οικογένειά του, έναν πατέρα που έβαζε πάντα πάνω απ’ όλα εμάς.

Η αρρώστια τον «έφαγε» και τον βασάνισε τον τελευταίο ενάμιση χρόνο. Όμως, αρνούμαι να τον θυμάμαι έτσι. Θα τον θυμάμαι πάντα να γελάει μετά από κάποιο καυστικό σχόλιο ή αστείο που είχε κάνει ο ίδιος. Θα τον θυμάμαι να οδηγάει παράτολμα, αλλά ικανά. Θα τον θυμάμαι να με αγκαλιάζει με δάκρυα κάθε φορά που επέστρεφα στη γενέθλια πόλη. Θα τον θυμάμαι να χορεύει με το αμίμητο στυλ του. Θα τον θυμάμαι να γελάει με τα ελαττώματά του, για τα οποία τον πειράζαμε. Θα τον θυμάμαι να συζητάει μαζί μας στο μεσημεριανό φαγητό για την ημέρα μας, την τρέχουσα καθημερινότητα, για βαθυστόχαστα ζητήματα και ειδήσεις του άμεσου και του ευρύτερου περιβάλλοντος. Θα τον θυμάμαι με αμέριστη αγάπη, όπως μας δίδαξε να αγαπάμε…

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.