Να θυμομαστε τα θυματα, οχι μονο τη μερα της Γενοκτονιας

Μια γενικότερη συζήτηση για το πώς, αλλά και το πότε, τιμούμε τα θύματα της Ποντιακής Γενοκτονίας, ξεκίνησε ξανά φέτος, με αφορμή τις ετεροχρονισμένες (και όχι μόνο λόγω κορωνοϊού) εκδηλώσεις από πλευράς πολιτείας, που γίνονται πάντα Κυριακή.

 

Η αλήθεια είναι πως το συγκεκριμένο ζήτημα, ανακύπτει σχεδόν κάθε χρόνο, εκτός από τις χρονιές (όπως το 2019) που η ημέρα της γενοκτονίας συμπίπτει με την Κυριακή, με αποτέλεσμα να συμπίπτουν οι εκδηλώσεις των συλλόγων και της πολιτείας.

 

Φέτος βέβαια ήταν ιδιάζουσα περίπτωση, μιας και δεν πραγματοποιήθηκε η καθιερωμένη πορεία που κάνουν τα Ποντιακά Σωματεία στη Θεσσαλονίκη στο Τουρκικό προξενείο, η οποία προσελκύει πολλούς και από την περιοχή μας, που δεν θα μπορούσαν να συμμετάσχουν σε εκδηλώσεις που θα γίνονταν την 19η Μαΐου.

 

Η αλήθεια όμως είναι πως, όπως για πολλά πράγματα, θα πρέπει να μπούμε περισσότερο στην ουσία, και λιγότερο στο φαίνεσθαι.

 

Γιατί εκδηλώσεις μνήμης όπως αυτή, δεν γίνονται μόνο για να επιδείξουμε την ευαισθησία μας, αλλά για να μάθουμε, αλλά και να μην ξεχνάμε, όχι μόνο τα θύματα, αλλά και πώς φτάσαμε στη γενοκτονία.

 

Γιατί όταν η ιστορική μνήμη γίνεται αδύναμη, τότε κινδυνεύουμε να επαναλάβουμε το ίδια λάθη.

 

Ίσως λοιπόν θα πρέπει να δώσουμε λίγο περισσότερη σημασία στα θύματα, και όχι στη μέρα. Και σε αυτό ίσως θα ήταν θετικό να θυμηθούμε την πρόταση που είχε κάνει ο καθηγητής του  Τμήματος Παρευξεινίων, ο κ. Ηλίας Πετρόπουλος, για την αγιοκατάταξη των θυμάτων της γενοκτονίας. Ίσως ακούγεται υπερβολικό, αλλά έχει το δικό του συμβολισμό, ο οποίος ξεπερνά και τις ημερομηνίες, αλλά και τα χρόνια.