Επι ξυλου

Στη δική μου τη γη σταυρωμένος,

με όλους και με όλα κάποτε που ήμουν δεμένος,

με τα μισόσβηστα μάτια μου αγναντεύω τώρα

έμπροσθέ μου απλωμένη την έρημη χώρα!

Κι ω! πόσο μου σφάζει τα σπλάχνα

η εικόνα, αυτής της ζωής, καθώς αργοπεθαίνω!

Το τοπίο!

Πόσο πολύ αξίζουν αλήθεια τα ταπεινά της

μικροπράγματα τα καθημερινά.

Πόσο μεγάλα και σημαντικά φαντάζουν

τούτη την ώρα!

Ως τα ρουθούνια μου φθάνει

η μυρωδιά της άγονης γης, που είναι

νοτισμένη ακόμα από τη χθεσινή βροχή.

Πέρα μακρυά ένας γεωργός

Σέρνει νωχελικά τα ζώα στο χωράφι

Σωρός παιδιά παίζουν σε κάποια γειτονιά,

χαλούν τον κόσμο γύρω με τις φωνές

και τα πειράγματά τους.

-Ηλί, Ηλί, λαμά σαβαχθανί;

Κι ένα ζεστό, απογευματινό αεράκι

φυσά απαλά, μονάχα για μια στιγμή…

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.