Ενας χρονος χωρις «το δασκαλο» Χρηστο Παπαγεωργιου

Πέρασε ένας χρόνος από το ταξίδι στην αιωνιότητα του αγαπημένου μας φίλου, Χρήστου Παπαγεωργίου, του δασκάλου, όπως τον αποκαλούσαν οι μαθητές του.
Στην εκπαίδευση άφησε έργο ενός μεγάλου δασκάλου για τους μαθητές, τους γονείς και  τους συναδέλφους του.

Σοβαρός, σεμνός, μεθοδικός, διορατικός, αποτελούσε για μαθητές και εκπαιδευτικούς μια σίγουρη και ασφαλή πηγή χρήσιμων προτροπών και γνώσεων.
Γνωριστήκαμε από τα μικρά μας χρόνια, όταν παίζαμε στις αλάνες του αγαπημένου του Καβακλή.

Σεμνό, τίμιο, δίκαιο, ευθύ, καρτερικό, μαχητικό, εργασιομανή, εξυπηρετικό, καθαρό σαν κρύσταλλο, τον έζησα.

Έτσι ήταν πάντα, μέχρι τη στιγμή που ο Θεός τον κάλεσε για τις ανάγκες του Παραδείσου και διέκοψε και τη δική μας εξηντάχρονη μοναδική φιλία.
Ζήσαμε πολλές από τις χαρές της ζωής παρέα, ήμασταν μεταξύ μας ένα ανοιχτό βιβλίο.  Οι συνθήκες της ζωής μας ανάγκασαν να ζούμε σε μακρινή απόσταση, αλλά τα χιλιόμετρα δεν στάθηκαν εμπόδιο, ούτε στιγμή δεν ξεθώριασε η σχέση μας.
Πώς να ξεχάσει κανείς ανθρώπους που ήταν πάντα δίπλα του και μπροστάρηδες στα δύσκολα.

-Ψηλέ, για εκείνον ήμουν ο ψηλός, είπε χωρίς να χωρά αντίρρηση, θα δώσουμε εξετάσεις και θα μοιραστούμε το δικό μου δωμάτιο στο πανεπιστήμιο. Κάτι θα γίνει, κάτι θα  κάνουμε,  λίγο οι δικοί σου, λίγο εσύ, λίγο εγώ, θέλω να σπουδάσεις, να δεις θα τα καταφέρουμε.

Δάκρυσα με την συμπαράστασή του, μικρά παιδιά ήμασταν τότε, θέλησε και μοίρασε το λιγοστό που είχε, δώσαμε τα χέρια και ξεκινήσαμε.

Όλα κύλισαν καλά. Ήλθαν οι σπουδές, περίσσεψαν οι γνωριμίες και οι παρέες , αναπτύχθηκαν νέες φιλίες και μέσα απ΄ αυτές, αργά, σταθερά, μετρημένα και προσεκτικά χτίσαμε οικογένειες, μέσω των οποίων μπορώ ειλικρινά να πω ότι περίσσεψε η αγάπη, η εκτίμηση και η παντοτινή φιλία μας.

Καμάρι του η οικογένεια, σύζυγος και κόρες, που του πρόσφεραν άπειρες χαρές και τη δυνατότητα να είναι πολύ-πολύ περήφανος.

Αντιμετώπισε με περισσή αξιοπρέπεια τα τελευταία δυόμιση δύσκολα χρόνια.
Τεράστιο το κενό και μεγάλη η στενοχώρια της οικογένειας. Ο χρόνος και οι επερχόμενες χαρές βάλσαμο στις ψυχές τους.

Μεγάλη μας τιμή που ήταν φίλος, συνάδελφος, δάσκαλος, γείτονας, συμπολίτης.
Αιωνία του η μνήμη.

Ελαφρύ το χώμα που τον σκέπασε.

Λίγοι στίχοι από το φωτισμένο δάσκαλό μας στο δημοτικό σχολείο, κ.  Γ.Α.Π. Κουτσούμπη, για εκείνον που έφυγε και για εμάς που μείναμε να τον τιμούμε, να τον θυμούμαστε και να τον μνημονεύουμε.

Το κενό

Κι αυτός ό φίλος έφυγε
προχτές ένας ακόμα
και άλλος, κι άλλος πρόσφατα
και άλλος τις προάλλες
θανατικό συχνό πυκνό στην τρίτη ηλικία.

Γείτονες, φίλοι, συγγενείς
απλοί γνωστοί, παλιοί συστρατιώτες
συμμαθητές, συνάδελφοι, σύντεκνοι, συντοπίτες
του στίβου συναγωνιστές, ζωής συνοδοιπόροι
αυξάνουν ασταμάτητα τη λίστα τη μοιραία.

Ο νους απ΄ τους φευγάτους μας
-ψυχές απ΄ τις ψυχές μας-
γυρνάει προς τα μέσα μας
και όσο σφρίγος μένει φιλοσοφούμε
τ΄ είχαμε, τί ήμασταν, τί μένει
μοιρολατρείας έρμαια, θλιμμέν΄ απομεινάρια.

Οικογένεια Τάσου και Σταυρούλας Γιοβανούδη
Οκτώβριος 2020.

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.