Eνα απιθανης ομορφιας φθινοπωρο

Στην περιπέτεια της ελληνικής καταρρέουσας πραγματικότητας υπάρχει ακόμη κάτι που θάλλει, παράταιρα θαρρείς, ναρκισσιστικά αυτοφυώς και ανεξαρτήτως βουλών των ανθρώπων. Αυτή η εκπληκτικής ωραιότητας φύση που ζει τον χρόνο με τους δικούς της ρυθμούς, απαρασάλευτα ίδιους είτε ο Τσίπρας είτε ο Σαμαράς είναι πρωθυπουργός είτε ο Βενιζέλος, είτε η Μέρκελ παίζει παιγνίδι είτε ο Ντάισεμπλουμ είτε ο Γιούνκερ… Κι ευτυχώς… Γιατί η φύση με την αυτάρκειά της και την ανεξαρτησία της δηλώνει εμμέσως ότι κάτι μένει όρθιο στη χώρα!!! Κάτι… Με στόχο, με ενδελέχεια…
 
Αυτό το φθινόπωρο, που υπερφορτωμένο με τα δώρα της ευδίας των ημερών του, έστω και λίγο πριν τα ξεσπιτώματα και τους πλειστηριασμούς που μας μέλλονται, είναι κι εφέτος συγκλονιστικό στην ωραιότητά του… Λουσμένο στο φως και στη βροχή των φύλλων που πέφτουν ενώ λίγο πιο εκεί πεταλούδες ξεγελασμένες κάνουν πορεία… Λίγο πιο εκεί…
 
Γιατί ακόμη πιο εκεί είναι οι στίχοι του Ναπολέοντα Λαπαθιώτη, επικαιροποιημένοι σήμερα από τον συνθέτη Δημήτρη Μαραμή, που ανεβαίνουν στα χείλη… Στίχοι από μόνοι τους μουσικοί, με ομοιοκαταληξία…
 
«Φθινόπωρο σ’ αγάπησα την ώρα που τα φύλλα
πέφτουν κι αφήνουν τα κλαριά γυμνά για το χειμώνα,
που βιάζονται τα δειλινά κι είναι τα ρόδα μήλα
– κι είναι τα βράδια μόνα».
 
Φθινόπωρο σ’ αγάπησα την ώρα που τα φύλλα…Τ.Β.

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.