«Εγω – Εσυ, Εμεις – Εσεις»

Του Θράκα Σπορέα

Παρατηρώ με δέος την χρήση των προσωπικών αντωνυμιών (εγώ, εσύ, εμείς, εσείς κλπ) από τους σύγχρονους Έλληνες κι τρομάζω με την πορεία που έχει λάβει η κοινωνία μας τόσο ως μονάδες όσο κι ως χώρα.

Από την μια η φιλοσοφία των διοικούντων που διέπεται από ένα «δεν φταίμε εμείς – φταίνε οι άλλοι ή εσείς» κι από την άλλη οι πολίτες που έχουν ενστερνιστεί την ρήση του Βολταίρου, «Καμιά νιφάδα μες στη χιονοστιβάδα δεν αισθάνεται ένοχη» στις σχέσεις τους με την διοίκηση και την φιλοσοφία «εγώ δεν φταίω, φταίει πάντοτε ο άλλος» στις διαπροσωπικές τους σχέσεις, δημιουργούν μια φαιδρή εικόνα για την Ελλάδα που έχει ξεμείνει να υμνεί το «φιλότιμο», τους «χρυσούς αρχαίους προγόνους» και το φυσικό της κάλλος.

Το να κατηγορούμε τον άλλον τονίζοντας του ότι αυτός φταίει για όλα όσα περνάμε, είναι χαρακτηριστικό του πόσο ευάλωτη προσωπικότητα έχουμε πλέον ως άτομα αλλά κι ως σύνολο, ως χώρα. Μέσα από το παραπάνω -να χρεώνουμε, δηλαδή, στον άλλο και να του επιρρίπτουμε όλες τις ευθύνες για οτιδήποτε πάει στραβά- επιδιώκουμε ουσιαστικά να κοινοποιήσουμε την απόγνωσή μας και να απενεχοποιήσουμε την απραξία του καναπέ που έχουμε όλοι μας βυθιστεί.  Έχουμε πιστέψει όλοι μας – κράτος και πολίτες, άτομο με άτομο-  ότι αν συνεχίσουμε μα κατηγορούμε αλλήλους  κάποια στιγμή αυτός ο άλλος  θ’ αναγνωρίσει το λάθος του και θα σπεύσει πρόθυμα να μας ικανοποιήσει.

Πετώντας, λοιπόν, το μπαλάκι της ευθύνης στα χέρια του άλλου κάθε φορά που του καταλογίζουμε κάτι που έκανε ή δεν έκανε ελπίζουμε ότι αυτός θα κινητοποιηθεί και θ’ αλλάξει. Αγνοούμαι προφανώς ότι όσο περισσότερο επιθετικοί γινόμαστε τόσο πιο αμυντικός γίνεται ο άλλος και τόσο λιγότερο επιθυμεί να ακούσει. Όσο πιο πολύ απαιτεί ο ένας, τόσο πιο πολύ μαζεύεται ο άλλος. Όσο περισσότερο επιτίθεται ο ένας, τόσο πιο θυμωμένος, αδιάφορος, φοβισμένος γίνεται ο άλλος. Απλά όσες περισσότερες φορές του πετάμε το μπαλάκι τόσες περισσότερες φορές θα το επιστρέψει, προκειμένου να υποστηρίξει τον εαυτό του επιβεβαιώνοντας την φυσική αρχή ότι η δράση φέρνει αντίδραση.

Αγνοούμε και κάτι ακόμη πολύ βασικό. Όταν επιρρίπτουμε τις ευθύνες διαρκώς στον άλλο αποδυναμώνουμε τον ίδιο μας τον εαυτό, καθώς τοποθετούμε οτιδήποτε συμβαίνει έξω από εμάς κι επομένως αφαιρούμε τη δυνατότητά μας ν’ αλλάξουμε μέσα από τη δική μας δράση, αφαιρούμε τη δυνατότητα να γνωρίσουμε τον εαυτό μας να αποκτήσουμε εκείνο που οι αρχαίοι ημών πρόγονοι είχαν ως θεμέλιο λίθο την αυτογνωσία, αυτή που μας κάνει Ανθρώπους κι γεννά , επιτέλους, κάτι με σημερινή αξία.

Κι αν μιλάμε για τον εαυτό μας…οk, είναι επιλογή μας.

Όταν όμως μιλάμε για το κράτος και την χώρα, τότε ο κίνδυνός είναι μεγάλος κι πολύ φοβούμαι ότι θα δικαιωθεί ο ποιητή (Γ.Σεφέρης) που είχε γράψει:

«Μας σκοτώνουν με μικρές δόσεις. Πολύ ταχτικά, πολύ σιωπηλά, πολύ σοφά».

Υ.Γ.: Αυτό το σοφά είναι που με τρομάζει!Του Θράκα Σπορέα

google-news Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.