Εφυγε απο την ζωη η φιλολογος Βασιλικη Αναγνωστιδη
Από ανάρτηση της εκπαιδευτικού κ. Δώρας Κάσσα πληροφορηθήκαμε για την απώλεια της φιλολόγου του 2ου Λυκείου Κομοτηνής Βασιλικής Αναγνωστίδη.
Η είδηση του θανάτου της έγινε γνωστή το πρωί της Δευτέρας, ενώ την ίδια ημέρα συγγενείς, συνάδελφοι και φίλοι την αποχαιρέτησαν στο Εκκλησάκι του Κοιμητηρίου της Κομοτηνής.
Παραθέτουμε αυτούσια την αποχαιρετιστήρια ανάρτηση της Δώρας Κάσσα, προσυπογράφοντας με την σειρά μας τα γραφόμενά της. Αξίζει να σημειωθεί πως την σχετική ανάρτηση συνοδεύει σχέδιο τοιχογραφίας του 2ου Λυκείου Κομοτηνής δια χειρός του Αρχιτέκτονα Μηχανικού Μάνου Αναγνωστίδη, συζύγου της Κικής.
«Έφυγε η Κική Αναγνωστίδη, Φιλόλογος του 2ου Λυκείου Κομοτηνής
Και μέσα στη χαρά των γιορτινών ημερών η λύπη της απώλειας της αγαπημένης φίλης και συναδέλφου Κικής Αναγνωστίδη βεβαιώνει τη συνέχεια της χαρμολύπης που λέγεται ζωή και τη συνεχή μας ταλάντωση ανάμεσα σ’ αυτά τα δύο άκρα.
Συνάδελφοι και φίλοι, σήμερα, Δευτέρα 16 Δεκεμβρίου 2019 και ώρα 15.00, στο Εκκλησάκι του Κοιμητηρίου της πόλης μας θα αποχαιρετήσουμε την Κική. Το 2ο Λύκειο Κομοτηνής θρηνεί την απώλεια της Φιλολόγου Βασιλικής Χατζηνικολάου – Αναγνωστίδη.
Κική μου, θα σε έχουμε για πάντα στην καρδιά μας ως πρότυπο ευγένειας και αξιοπρέπειας, ως γλυκιά και δοτική δασκάλα, ως στοργική σύζυγο, μάνα και γιαγιά. Όλους τους τιμητικούς τίτλους της ζωής τούς κέρδισες αθόρυβα και διακριτικά με την αφοσίωσή σου σε όσους αγαπούσες και ό, τι αγαπούσες.
Θερμά συλλυπητήρια στους οικείους σου.
Εμείς, οι συνάδελφοι, οι φίλοι και οι μαθητές σου, θα σε κατευοδώσουμε με στίχους του Ελύτη από Το Μονόγραμμα, που σίγουρα σου τους ψιθύριζε και ο Μάνος σου, όσο ζούσε… και… πού ξέρεις, μπορεί, αν βρίσκεσαι ήδη στην αγκαλιά του, να σου τους ψιθυρίζει ξανά και ξανά ως την αιωνιότητα :
ΙΙΙ
Επειδή σ’ αγαπώ και στην αγάπη ξέρω
να μπαίνω σαν Πανσέληνος
από παντού, για το μικρό το πόδι σου μες στ’ αχανή σεντόνια
να μαδάω γιασεμιά – κι έχω τη δύναμη
αποκοιμισμένη, να φυσώ να σε πηγαίνω
μεσ’ από φεγγερά περάσματα και κρυφές της θάλασσας στοές
υπνωτισμένα δέντρα με αράχνες που ασημίζουνε.
Ακουστά σ’ έχουν τα κύματα
πώς χαϊδεύεις, πώς φιλάς
πώς λες ψιθυριστά το “τι” και το “ε”
Τριγύρω στο λαιμό στον όρμο
πάντα εμείς το φως και η σκιά
Πάντα εσύ τ’ αστεράκι και πάντα εγώ το σκοτεινό πλεούμενο
Πάντα εσύ το λιμάνι κι εγώ το φανάρι το δεξιά
το βρεμένο μουράγιο και η λάμψη επάνω στα κουπιά
Ψηλά στο σπίτι με τις κληματίδες
τα δετά τριαντάφυλλα, το νερό που κρυώνει
πάντα εσύ το πέτρινο άγαλμα και πάντα εγώ η σκιά που μεγαλώνει
Το γερτό παντζούρι εσύ, ο αέρας που το ανοίγει εγώ
Επειδή σ’ αγαπώ και σ’ αγαπώ
πάντα εσύ το νόμισμα κι εγώ η λατρεία που το εξαργυρώνει
VΙΙ
Στον Παράδεισο έχω σημαδέψει ένα νησί
απαράλλαχτο εσύ κι ένα σπίτι στη θάλασσα
με κρεβάτι μεγάλο και πόρτα μικρή
Έχω ρίξει μες στ’ άπατα μιαν ηχώ
να κοιτάζομαι κάθε πρωί που ξυπνώ
Να σε βλέπω μισή να περνάς στο νερό
και μισή να σε κλαίω μες στον Παράδεισο.
– Καλό Παράδεισο, Κική, καλή Αντάμωση…».
Θερμά συλλυπητήρια στους οικείους της. ΠτΘ
Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.
