Εφυγε απο τη ζωη ο Μεσσουνιωτης δασκαλος Χρηστος Δραγανιδης

Απαρατήρητα

Σε κείμενο που αναρτήθηκε στη σελίδα που διατηρεί ο Μορφωτικός Πολιτιστικός Σύλλογος Μεσσούνης σε μέσο κοινωνικής δικτύωσης ο κ. Τάσος Γιοβανούδης αποχαιρετά τον φίλο του Χρήστο Δραγανίδη, γράφοντας τα εξής:

«Καλό ταξίδι δάσκαλε

Αυτή τη φορά το νέο από το χωριό ήταν δυσάρεστο.

Έφυγε ο δάσκαλος, ο Χρήστος Δραγανίδης, για το ταξίδι της αιωνιότητας.

Καλό παράδεισο, ο Θεός να σε αναπαύσει φίλε μου, υπομονή και κουράγιο στους συγγενείς σου, που σε φρόντισαν με αγάπη σε όλη τη διάρκεια της ασθένειάς σου. .

Πέρασαν ώρες και από τα μάτια μου δεν έφευγε η μορφή του.

Ανταμώσαμε τελευταία φορά πριν από ένα χρόνο. ήταν ήδη στα δύσκολα.

Ήταν μικρότερος στην ηλικία, συμμαθητής στο δημοτικό και το γυμνάσιο, στα πέτρινα εκείνα χρόνια.

Από μικρός σκανδαλιάρης και πειραχτήρι,έτσι έμεινε σε όλη του τη ζωή, γιαυτό όλοι αναζητούσαν την ευχάριστη παρέα του.

Τον θυμούμαι τεχνίτη ποδοσφαιριστή στα παιδικά μας παιχνίδια, στα πανηγύρια της Παραδημής, του Σώστη, της Καλλίστης και άλλων χωριών. Αργότερα έκανε και καλή ερασιτεχνική καριέρα σε τοπικό επίπεδο.

Τον θυμούμαι δεινό κυνηγό με τη σφεντόνα, σ΄Πένους τα καραγάτσια και τα χαντάκια γύρο στο χωριό και κυνηγό με την καραμπίνα, καθώς και ψαρά σ΄Ντές, στη λίμνη και στα μεγάλα νταλιάνια.

Αξέχαστες όμως και οι παρέες, όλα αυτά τα χρόνια, όταν βρισκόμουν στο χωριό.

Και τι δεν έλεγε, αληθινές και φανταστικές ιστορίες για τους παππούδες, σαν παραμύθι, λες και είχε γεννηθεί στο Σιναπλή,

Ετοιμόλογος και επίκαιρος κάθε στιγμή.

Θυμούμαι τον αδελφό του το Μανώλη, στο σπίτι του στην Ευαγγελίστρια Θεσσαλονίκης, να τον παρακαλά να μην πάει στην οικοδομή για μεροκάματο, αλλά να δώσει εξετάσεις τη χρονιά που πέρασε στην ακαδημία.

Δεν θα ξεχάσω ποτέ τα λόγια της δασκάλας μας της κυρίας Τούλας. Είμαι πολύ ευτυχισμένη είπε, ένοιωσα μεγάλη χαρά όταν ήλθε και με αγκάλιασε ο Χρήστος ο Δραγανίδης, ο δάσκαλος, μετά από τριάντα πέντε χρόνια, στην ταβέρνα της Αιγείρου. Συστήθηκε με χαμόγελο και σεβασμό και τον γνώρισα στην παρέα μου. Όταν ζητήσαμε το λογαριασμό από το κατάστημα, είπαν ότι όλα είναι κερασμένα από το μαθητή στη δασκάλα του, τότε περίσσεψε η περηφάνια μου, μπροστά στα έκπληκτα μάτια της παρέας μου.

Είναι από τους λίγους νέους της δικιάς μας γενιάς που αγάπησε και τίμησε το χωριό, μένοντας και επενδύοντας αποκλειστικά στη Μεσσούνη.

Ο Θεός κρίνει τους ανθρώπους και τους κατατάσσει σύμφωνα με τα έργα τους. Εμείς όμως οι θνητοί, πιστεύουμε ότι στον παράδεισο οδηγούνται άνθρωποι σαν τον Χρήστο, το δάσκαλο, όπως ήταν γνωστός στους χωριανούς και τους φίλους του.

Εκεί θα τον περιμένουν χιλιάδες φίλοι, γιατί μόνο φίλους έκανε στην επίγεια ζωή.

Ανάμεσά τους, ο Γιαννάκης, ο Βασιλάκης, ο Πάνος, ο πολυαγαπημένος του Γιαννάκης ο Ουρταντζιώτς και Πιτιατζής όπως τον αποκαλούσε και η Ελενίτσα, συνομήλικοι και συμμαθητές, όπως τους αποτύπωσε, σε μια στιγμή, η φωτογραφία του 1964.

Κάπου εκεί, μέσα από το πλήθος των φίλων θα ακουστεί ένα χαρούμενο, κελαριστό, τραγουδιστό, κοφτό «ιού», από τον Μάικλ, σαν σύνθημα και κωδικός παρουσίας, στις πολύχρονες σχέσεις.

Καλό ταξίδι, καλό κατευόδιο στο δρόμο που ολοκληρώνει τον κύκλο της ζωής, από εμένα και την οικογένειά μου, τους φίλους και τους εκατοντάδες μουσουλμανόπαιδες μαθητές σου.

Η άξια οικογένειά του, σύζυγος και τα δύο του αγόρια, να είναι ευγνώμονες και υπερήφανοι για τον πατέρα τους.

Αιωνία η μνήμη του».

Συλλυπητήρια στους οικείους του. ΠτΘ

google-news Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.