Διαμαρτυρια μεσω της ποιησης
Απαρατήρητα
Δυο νέα ποιητικά του κείμενα μας έστειλε ο αλεξανδρουπολίτης ποιητάρης Γεώργιος Χ. Τσαρακτσίδης που ορμώνται και τα δυο από συμπεριφορές και δεδομένα πολύ γνωστά στις μέρες μας. Το πρώτο με τίτλο «Τα όνειρα που είχε σβήσει», από την αδιαφορία απέναντι στην αδικία τού να είναι κάποιος άστεγος, και το δεύτερο «Το χέρι του απλώνει», από το πολύ σύνηθες σήμερα φαινόμενο κάποιος να εξαναγκάζεται να απλώνει το χέρι του ζητιανεύοντας για ένα κομμάτι ψωμί.
Τα όνειρα που είχε σβήσει
Του Γεώργιου Χ. Τσαρακτσίδη
Νέος ήμουν τραγουδούσα
έτρεχα γελούσα,
μου έκοψαν τα φτερά
όταν ψηλά πετούσα.
Με έκλεισαν στην φυλακή
πριν διαπράξω έγκλημα βαρύ.
Ζωγράφισαν το ουράνιο τόξο
και φώναζαν ότι θα έρθει ξαστεριά
μου έσφιγγαν το χέρι σαν τανάλια
όταν με χαιρετούσαν, πονούσα,
κι’ όμως χαμογελούσα.
Μου έκλεισαν το στόμα
γιατί έβλεπα μακριά,
μιλάω δεν μ’ ακούνε, βοήθεια φωνάζω
κανείς ρούπι δεν το κουνάει,
κακούργα κοινωνία, άπονη, ζωή.
Αλήτη με φωνάζουν στα κρυφά,
δεν έχω σπίτι, δεν έχω δουλειά,
κοιμάμαι στο μπαγκάκι,
όπου νυχτώσω όπου βρεθώ,
μάτι δεν κλείνω, μη μου πεις να ονειρευτώ,
ψέματα θα σου πω ότι είδα όνειρο τρελό,
ότι είμαστε γνωστοί από παλιά,
σε είχα λοχία στο στρατό,
μου έβαζες τιμωρία,
μου έστελνες αγγαρεία
τις καλλιόπες να καθαρίζω,
τις λαμαρίνες να πλένω στα μαγειρεία,
έχουν περάσει χρόνια πολλά,
τα θυμάμαι όλα σαν όνειρο.
Φίλε γεια σου, τώρα φύγε,
έχει πλέον ξημερώσει
και το όνειρο έχει σβήσει, έχει τελειώσει.
Αλεξανδρούπολη, 30-5-2014
Του Γεώργιου Χ. Τσαρακτσίδη
Το χέρι του απλώνει
με τη συνείδησή του
αντιδικεί, μελαγχολεί,
στους ώμους του
κουβαλά φορτίο βαρύ.
Το χέρι του τρεμάμενο απλώνει,
θλιμμένος, πικραμένος,
μες τα χαλάσματα,
τα συντρίμμια της ζωής
είναι τώρα παγιδευμένος
Το χέρι του δειλά, δειλά απλώνει,
ένα δάκρυ καυτό,
αργά, αργά, κυλά,
ρίγος ανατριχίλα,
το σώμα του διαπερνά
και του καίει τα σωθικά.
Το χέρι του σαν απλώνει,
ελεημοσύνη δεν ζητά,
λίγη αγάπη, χαρά αναζητά
Το χέρι του σαν απλώνει,
κοκκινίζει από ντροπή,
κλαίει, φωνάζει, αναστενάζει,
και ρωτά: Γιατί;
Του Γεώργιου Χ. Τσαρακτσίδη
Νέος ήμουν τραγουδούσα
έτρεχα γελούσα,
μου έκοψαν τα φτερά
όταν ψηλά πετούσα.
Με έκλεισαν στην φυλακή
πριν διαπράξω έγκλημα βαρύ.
Ζωγράφισαν το ουράνιο τόξο
και φώναζαν ότι θα έρθει ξαστεριά
μου έσφιγγαν το χέρι σαν τανάλια
όταν με χαιρετούσαν, πονούσα,
κι’ όμως χαμογελούσα.
Μου έκλεισαν το στόμα
γιατί έβλεπα μακριά,
μιλάω δεν μ’ ακούνε, βοήθεια φωνάζω
κανείς ρούπι δεν το κουνάει,
κακούργα κοινωνία, άπονη, ζωή.
Αλήτη με φωνάζουν στα κρυφά,
δεν έχω σπίτι, δεν έχω δουλειά,
κοιμάμαι στο μπαγκάκι,
όπου νυχτώσω όπου βρεθώ,
μάτι δεν κλείνω, μη μου πεις να ονειρευτώ,
ψέματα θα σου πω ότι είδα όνειρο τρελό,
ότι είμαστε γνωστοί από παλιά,
σε είχα λοχία στο στρατό,
μου έβαζες τιμωρία,
μου έστελνες αγγαρεία
τις καλλιόπες να καθαρίζω,
τις λαμαρίνες να πλένω στα μαγειρεία,
έχουν περάσει χρόνια πολλά,
τα θυμάμαι όλα σαν όνειρο.
Φίλε γεια σου, τώρα φύγε,
έχει πλέον ξημερώσει
και το όνειρο έχει σβήσει, έχει τελειώσει.
Αλεξανδρούπολη, 30-5-2014
Το χέρι του απλώνει
Του Γεώργιου Χ. Τσαρακτσίδη
Το χέρι του απλώνει
με τη συνείδησή του
αντιδικεί, μελαγχολεί,
στους ώμους του
κουβαλά φορτίο βαρύ.
Το χέρι του τρεμάμενο απλώνει,
θλιμμένος, πικραμένος,
μες τα χαλάσματα,
τα συντρίμμια της ζωής
είναι τώρα παγιδευμένος
Το χέρι του δειλά, δειλά απλώνει,
ένα δάκρυ καυτό,
αργά, αργά, κυλά,
ρίγος ανατριχίλα,
το σώμα του διαπερνά
και του καίει τα σωθικά.
Το χέρι του σαν απλώνει,
ελεημοσύνη δεν ζητά,
λίγη αγάπη, χαρά αναζητά
Το χέρι του σαν απλώνει,
κοκκινίζει από ντροπή,
κλαίει, φωνάζει, αναστενάζει,
και ρωτά: Γιατί;
Φεβρουάριος 2013
Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.
