Αποχαιρετισμος στον Ιμπραμ Ονσουνογλου

Γεμίσανε πια οι κήποι του ουρανού με ανθρώπους μας, με αγαπημένους, συνοδοιπόρους και φίλους.

Σήμερα ξεκίνησε για την εκεί άνοιξή τους ο Ιμπράμ Ονσούνογλου, από τους πολυτιμότερους και πιο αγαπημένους συμπολίτες που ανέδειξε αυτή η πόλη. Ο θαρραλέος Ιμπράμ, πολίτης του κόσμου της ελευθερίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, υπερασπιστής του χρέους να κινείσαι ως άτομο πέρα από τα στερεότυπα που σε κρατούν περίκλειστο στον μικρό σου τόπο.

Μεταξύ των πρώτων τουρκόφωνων σπουδαγμένων πολιτών σε ελληνικό πανεπιστήμιο, ψυχίατρος, ο Ιμπράμ λάτρης της ανάγνωσης και των γραμμάτων, βαθύς γνώστης της ελληνικής και της τουρκικής λογοτεχνίας και γλώσσας, παρέμεινε πάντοτε εκτός του νυμφώνος της πολιτικής, αν και το επεχείρησε.

Βαθιά γκραμσικός πίστευε ότι η πνευματική καλλιέργεια και η παιδεία είναι αυτά που θα ανταμώσουν ολοκληρωτικά τις ετερογενείς πολιτισμικά ομάδες της Θράκης. Με παρρησία κατήγγειλε τους κρατικούς μηχανισμούς ελέγχου ένθεν κακείθεν, και είχε άπειρες φορές καταγγείλει την έλλειψη ελευθερίας έκφρασης γνώμης στη γείτονα Τουρκία.

Ευγενής αλλά με ενεργό κριτικό πνεύμα ίσως γιατί έβλεπε την Κομοτηνή και τους ανθρώπους της από απόσταση, ζώντας ως ενεργός γιατρός στη Θεσσαλονίκη,  ασκούσε έντονη κριτική σε ό,τι  συνέβαινε και ήταν κατ’ επίφαση στη Θράκη, κυρίως σε θέματα πολιτισμού και κουλτούρας.

Συνειδησιακά αστός δεν συγχωρούσε την ευκολία και επέμενε οι πνευματικοί άνθρωποι που εκπροσωπούσαν τη «μειονότητα» να έχουν αυστηρά κριτήρια στις εκφράσεις τους  είτε στη λογοτεχνία είτε στην ποίηση καθότι δεν θεωρούσε δόκιμο η πνευματική ζωή τής αποκαλούμενης ακόμη δυστυχώς ενταύθα μειονότητας να είναι, όπως έλεγε «μειονεκτική». Να χρησιμοποιεί δηλαδή για τον τυχόν ερασιτεχνισμό της δικαιολογίες που συνυφαίνονται με τα κοινωνικά ζητήματα  και όχι με τα κριτήρια της τέχνης που ο καθένας υπηρετεί.

Λάτρης του Καβάφη, τον είχε μεταφράσει στην τουρκική, και όλο λέγαμε τώρα που συνταξιοδοτήθηκε «να τις εκδώσουμε επιτέλους τις μεταφράσεις τους, να τις δούμε». Ούτε και τώρα το καταφέραμε όμως…

Ο Ιμπράμ πάντοτε παρών στον διάλογο, στην ομορφιά, στην πίστη στις αξίες.

Ο Ιμπράμ που ασχολήθηκε και με τη συγγραφή γράφοντας διηγήματα, ευθυμογραφήματα και ποιήματα.

Ο Ιμπράμ που πάντοτε στεκόταν ως δάσκαλος και καθοδηγητής δίπλα στους νέους,  και με το δεδομένο της  μεγάλης αγάπης και εκτίμησης με πολιτικά κριτήρια  που έτρεφε και προς  τη δημοσιογραφία, στάθηκε δίπλα στη συντακτική ομάδα του δίγλωσσου, στα ελληνικά και τουρκικά,  περιοδικού “azınlıkça”, αρθρογραφώντας για  σημαντικές πτυχές της διαχείρισης του μειονοτικού πληθυσμού της Θράκης, αλλά και δίπλα στον Μουσταφά Τσολάκ, διαχειριστή του Ανεξάρτητου Δημοσιογραφικού Πόρταλ “ΤΙΚΕΝ”, στο οποίο ο Ιμπράμ δήλωνε εκδότης και υπεύθυνος σύμφωνα με τον νόμο.

Κι αυτό γιατί παντού κάθε παρεκκλίνουσα από την κυρίαρχη πλειοψηφική άποψη πολλές φορές ακόμη και σε χώρες δημοκρατικά ώριμες όπως η χώρα μας δύναται να καταγγελθεί και να αξιολογηθεί αρμοδίως στα δικαστήρια.

Στα πολυαγαπημένα «κορίτσια» της ζωής του, την αδελφή του και τις δυο του κόρες, τα θερμά μας συλλυπητήρια.

Α, και ναι, Ιμπράμ, εκεί που θα πας περισσότερο χώμα θα βρεις σε τόπο χωρίς πέτρες τώρα, έτσι ώστε να μπορέσει να φυτρώσει και να σταθεί και να ριζώσει το δέντρο που θα σπείρεις.*

Καλό σου δρόμο αγαπημένε.

τ.κ-β.

*Η παράγραφος στηρίζεται σε στίχους του Ιμπράμ Ονσούνογλου από το ποίημά του «Μικρό λοφάκι από χώμα» που μετέφρασε ο ίδιος για χάριν του αφιερώματος της Ξανθής Τζένης Κατσαρή-Βαφειάδη στους «Συγγραφείς της Μουσουλμανικής Μειονότητας Θράκης. Ενταύθα η λογοτεχνία του άλλου μισού», που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Εξώπολις» (τχ. 3-4), τον Χειμώνα 1995-1996 στην Αλεξανδρούπολη, στις σελίδες 93-104.

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.