2020: Annus Horribilis

Το 2020, ήταν ένας χρόνος απώλειας. Και δεν εννοούμε μόνο τους συνανθρώπους μας που χάθηκαν από τον kορωνοϊό, αλλά και όλα αυτά που εμείς χάσαμε στην καθημερινότητά μας, στις συνήθειες μας, αλλά και πολλές από τις σταθερές που είχαν μείνει ανέγγιχτες ακόμα και από όλη την προηγούμενη δεκαετία της κρίσης.

Την ώρα όμως που η καθημερινότητα, η εργασία αλλά και οι υπόλοιπες συνήθειες μας πήραν κυριολεκτικά φωτιά, το 2020, ήταν ταυτόχρονα και μια χρονιά, η οποία ήταν, από πολλές απόψεις, στην αναμονή. Γιατί λόγω της πανδημίας, ο όποιος προγραμματισμός είχε γίνει, τόσο σε προσωπικό όσο και σε επίπεδο πολιτείας, εκπαραθυρώθηκε και στη θέση του ήρθε, όπως σε τόσα άλλα πράγματα, η αβεβαιότητα.

Και αβεβαιότητα, σε αυτή τη χώρα, σημαίνει στατικότητα, μιας και ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας, αυτό το κράτος δεν είναι φτιαγμένο ούτε για ευελιξία, ούτε για ξαφνικές αλλαγές, αναδεικνύοντας τη δυσκινησία του σε πολλές περιπτώσεις, παρά τις προσπάθειες να περάσουμε στο ψηφιακό παρόν (παρελθόν για άλλους, αλλά τι να κάνουμε;). Για αυτό και πολλά έργα, προτάσεις, και σχέδια για δομές και στη Ροδόπη, πήγαν πίσω, με τον κορωνοϊό να αποτελεί τόσο αιτία, όσο και, πώς να το κάνουμε, και δικαιολογία.

100 χρόνια μοναξιάς

Πουθενά δεν φάνηκε αυτό περισσότερο παρά στις δράσεις και τις εκδηλώσεις που είχαν σχεδιαστεί για τον εορτασμό των 100 ετών από την ενσωμάτωση της Θράκης στον εθνικό κορμό, οι οποίες, από τις 14 Μαρτίου, όταν έκλεισαν όλα, αποτέλεσαν κενό γράμμα. Τα συνέδρια, οι εορταστικές εκδηλώσεις με επίκεντρο την 14η Μαΐου, και πολλές πρωτοβουλίες, ακυρώθηκαν εντελώς, αφού εκ των πραγμάτων δεν μπορούσαν να γίνουν διαφορετικά.

Θα πείτε, είναι τόσο σημαντικό να εξετάσουμε την ιστορική μνήμη, την ώρα που υπάρχουν τόσα προβλήματα, υγειονομικά και οικονομικά; Ίσως όχι, αλλά δεν μπορούμε να μην σκεφτούμε πως η επέτειος των 100 ετών, ήταν μία ευκαιρία εξέτασης του ρόλου της Θράκης στο παρελθόν, αλλά και της ιστορικής μνήμης ως βάσης για τα επόμενα 100 χρόνια.

Περιμένοντας τη Διακομματική

Τι χρειαζόμαστε όμως την ιστορική μνήμη, θα πείτε, όταν έχουμε τη Διακομματική. Αυτή θα λύσει όλα τα προβλήματα, θα φέρει ανάπτυξη, θα φέρει δουλειές, θα φέρει πρόοδο. Μόνο ότι δεν θα φέρει μεταγραφές αεροδρομίου δεν ακούσαμε. Και μας ξέρετε, είμαστε πεσιμιστές, όταν ακούμε πολλά κεράσια τα καλάθια μας είναι μικρά. Παρόλα αυτά και η επίμαχη είναι μια ευκαιρία, που φαίνεται να ξεφεύγει, και λόγω κορωνοϊού, αλλά και λόγω πολιτικής. Γιατί, ενώ φαίνεται να υπήρξε αρχικά κάποια θέληση για κίνηση προς τα εμπρός, και η πλατφόρμα προτάσεων αποτέλεσε μια καλή ευκαιρία να κατατεθούν προτάσεις από ένα ευρύ φάσμα φορέων και πολιτών, δυστυχώς πέραν αυτών, δεν φαίνεται να προχώρησε οτιδήποτε, πέρα από μερικές επισκέψεις, που δεν μπορεί κάποιος να πει ότι κατόρθωσαν πολλά.

Αυτό που χρειάζεται, είναι όχι μόνο προτάσεις, αλλά και ένας διάλογος επάνω σε αυτές, ώστε να μπορέσει να ξεκαθαρίσει όχι μόνο πόσο καλή είναι η πρόταση, αλλά και πόσο εφικτή, τι πρέπει να γίνει για να υλοποιηθεί.

Το σημαντικότερο όμως είναι να δημιουργηθεί ένα ευρύτερο πλαίσιο, χωρίς το οποίο οι όποιες κινήσεις, όσο καλοπροαίρετες και αν είναι, θα πέσουν στο κενό. Δυστυχώς βλέπουμε ότι οι περισσότεροι προσεγγίζουν την επιτροπή ως μια ακόμα πηγή χρηματοδότησης, χωρίς καμία άλλη σκέψη για το πώς αυτοί οι πόροι μπορούν να χρησιμοποιηθούν για τη βέλτιστη πρόοδο της περιοχής, αλλά και να δώσουν την ώθηση ώστε επιτέλους να μην χρειαζόμαστε Διακομματικές, για να σώζουν την Θράκη κάθε 20-30 χρόνια.

Ο ήλιος του εμβολίου

Έτσι λοιπόν, φτάνουμε στο 2021, έτος εθνικής παλιγγενεσίας, περιμένοντας ακόμα τη σωτηρία, και ελπίζοντας στον ήλιο του εμβολίου για τον κορωνοϊό, για να διώξει το χειμώνα της δυστυχίας μας, όπως ο ήλιος της Υόρκης, έφερε το καλοκαίρι στις πρώτες γραμμές αυτού του άρθρου, και στις πρώτες γραμμές του Ριχάρδου Γ΄, τις οποίες λέει ο ήρωας/κακός του έργου.

Το ενδιαφέρον βέβαια είναι, πως ενώ ο Ριχάρδος μιλά για την φαινομενική επικράτηση της ειρήνης και της οικογένειάς του στο θρόνο, στη συνέχεια θα εξαπατήσει, θα πει ψέματα και θα σκοτώσει, για να μπορέσει να ανέβει ο ίδιος σε αυτόν, χάνοντας όμως στο τέλος και το θρόνο και τη ζωή του.

Ίσως αυτό θα μπορούσε να αποτελέσει και ένα δίδαγμα για εμάς, βγαίνοντας από αυτό το annus horribilis και ελπίζοντας σε ένα annus mirabilis. Ότι το εμβόλιο μπορεί να μας απαλλάξει από τον κορωνοϊό, αλλά σίγουρα δεν θα μπορέσει να μας απαλλάξει από τις αδυναμίες μας, και όλα τα προβλήματα που έφερε αυτή η παρατεταμένη κατάσταση, και δυστυχώς φαίνεται ότι θα είναι μαζί μας και τα επόμενα χρόνια.

Άλλωστε και αυτή τη χρονιά, που πολλοί βρισκόταν μεταξύ αβεβαιότητας και βαρεμάρας, είδαμε την παραγωγή, πέρα των θεωριών συνωμοσίας, που υπήρχαν σε διάφορες μορφές και πριν την πανδημία, μιας απέραντης, και να μας συγχωρέσετε για την έκφραση, ξινίλας, η μυρωδιά της οποίας διαπερνούσε τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, στα οποία στράφηκαν πολλοί ελλείψει άλλων «δρωμένων».

Ας ελπίσουμε πως το 2021 θα αδράξουμε περισσότερες ευκαιρίες για να βελτιώσουμε τον εαυτό μας, και λιγότερες ευκαιρίες να μαλώνουμε μόνο για να έχουμε κάτι να κάνουμε. Γιατί ειλικρινά, ακόμα ένα 2020, δεν θα το αντέξουμε…

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.