Λιλη Θεοτοκα-Αλιβιζατου: αποχαιρετισμος σε μια μεγαλη κυρια που εζησε 111 χρονια

Τον περασμένο Φεβρουάριο η Λιλή Θεοτοκά-Αλιβιζάτου πέρασε το κατώφλι του Εμβολιαστικού Κέντρου για την πρώτη δόση, υποβοηθούμενη, διότι τα τελευταία χρόνια είχε χάσει το φως της. Οι γιατροί πρέπει να σάστισαν όταν είδαν την ταυτότητά της. Ηταν 110 ετών. Πιθανότατα η μακροβιότερη Ελληνίδα πολίτης που έδωσε το καλό παράδειγμα. Το 2019 μπήκε πίσω από το παραβάν για να ψηφίσει στις βουλευτικές αλλά και στις ευρωεκλογές. Αντιμετώπιζε τη μάχη με τον χρόνο υποδειγματικά. Δεν ήταν μόνον ότι άντεχε στωικά τη συνεπακόλουθη φθορά και την απώλεια αγαπημένων ανθρώπων, αλλά ότι παρέμενε ενεργή, ενήμερη, μέσα σε όλα. Εβαζε οικείους της –όπως τον γιο της συνταγματολόγο Νίκο Αλιβιζάτο και τη σύζυγό του Γιάννα– να της διαβάζουν εφημερίδες ή βιβλία, και μέχρι και τον Αύγουστο έπλεκε πουλόβερ για τα προσφυγόπουλα. Πέθανε πριν από μερικές ημέρες σε ηλικία 111 ετών, κρατώντας έως πρόσφατα απόλυτη διαύγεια και ένα αφηγηματικό χάρισμα για τη ζωή της που κάλυψε σχεδόν ολόκληρο τον 20ό αιώνα.

Και τι ζωή… Γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη και ήταν θυγατέρα του νομικού Μιχάλη Θεοτοκά και της Ανδρονίκης Νομικού, που και οι δυο κατάγονταν από τη Χίο, αλλά είχαν εγκατασταθεί στην Πόλη. Αδελφός της ήταν ο λογοτέχνης Γιώργος Θεοτοκάς, μεγαλύτερος σε ηλικία, που την προστάτευε και την καθοδηγούσε σαν παιδί και ήταν πολύ δεμένοι. Αρκετά από τα παιδικά βιώματά τους υπάρχουν στα βιβλία του.

Από εκείνη την περίοδο θυμόταν και περιέγραφε με ζωηράδα τον κατάπλου του θωρηκτού «Αβέρωφ» στη Βασιλεύουσα, με τη φρενίτιδα ενθουσιασμού που προκάλεσε στους Ρωμιούς και την ψευδαίσθηση για την έκβαση της Μεγάλης Ιδέας. Το 1922 ολόκληρη η οικογένεια ήρθε στην Ελλάδα, και ο δικηγόρος πατέρας της ξανάρχισε εκ του μηδενός. Ωστόσο, αυτή η αίσθηση της οικουμενικότητας του ελληνισμού ήταν βαθύτατα χαραγμένη μέσα της, όσο και η αίσθηση του καθήκοντος.

«Πάντοτε είχε στο μυαλό της τους πιο αδύναμους, την έννοια της δικαιοσύνης προς αυτούς, αλλά και προς την κοινωνία, τόσο εκείνη όσο και ο πατέρας μου γιατρός Κωνσταντίνος Αλιβιζάτος», λέει ο Νίκος Αλιβιζάτος στη στήλη. Και πράγματι δεν σταμάτησε στιγμή να βοηθάει. Είτε στον Ερυθρό Σταυρό, κατά τη διάρκεια του Πολέμου, είτε στην Επιτροπή Περίθαλψης Ορφανών Εκτελεσθέντων αργότερα, είτε στο Ιπποκράτειο, όπου συνέβαλε για να γίνει ο πρώτος θάλαμος για παιδιά, ώστε να μη νοσηλεύονται μαζί με τους μεγάλους. Και από εκεί στον Αγώνα κατά της χούντας, που μαζί με τον γιο της γύριζε σε σπίτια προσωπικοτήτων για να μαζέψει υπογραφές, αλλά και μετά τα γεγονότα της Κύπρου για τη συμπαράσταση στους αδελφούς της Μεγαλονήσου. Τρυφερή με τα δυο της παιδιά και τα εγγόνια της, δεν πρόλαβε, δυστυχώς, να χαρεί το πρώτο δισέγγονο.

Πάνω από όλα ήταν σεμνή. Κάποια στιγμή πριν από χρόνια είχα ζητήσει να της κάνω μια συνέντευξη. Της μεταφέρθηκε το αίτημά μου και, χαμογελώντας, απάντησε: «Δεν είμαι μουσειακό έκθεμα».

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.