«Ο ΘΕΙΟΣ ΑΝΤΡΕΑΣ»
Ο θείος μου ο Αντρέας είναι ένας πολύ ξεχωριστός άνθρωπος. Όταν ήταν νέος, δούλευε στα καράβια κι έτσι με τα χρόνια έφτασε να γίνει καπετάνιος. Λόγω της εργασίας του, είναι πολυταξιδεμένος, με πάρα πολλές εμπειρίες και γνώσεις. Τώρα πια βέβαια είναι συνταξιούχος μιας και είναι αρκετά μεγάλος…
Είναι σύζυγος της αδερφής του πατέρα μου. Έχει μια κόρη, την ξαδέρφη μου και δύο εγγονούλες. Εμφανισιακά είναι λιγάκι παχουλός, έχει μέτριο ανάστημα, ψαρά μαλλιά και καστανά μάτια. Από παλιές φωτογραφίες που έχω δει, στα νιάτα του ήταν πολύ ωραίος άντρας!
Ο θείος μου είναι από τους πιο αγαπημένους συγγενείς μου. Είναι πολύ ευφυής, κοινωνικός , με χιούμορ και του αρέσει η παράδοση. Υποστηρίζει πάντα με πάθος τα δικαιώματα και τις απόψεις του. Καμιά φορά, γίνεται και λίγο οξύθυμος, με αποτέλεσμα να τσακώνεται, όχι άδικα όμως.
Κάτι που τον διακρίνει είναι η αγάπη του για τα παιδιά. Σαν τώρα θυμάμαι που ήμουν μικρή και με έπαιζε στα γόνατα του, μου έκανε αστεία και με πείραζε.
Κάθε φορά που πηγαίνουμε στο σπίτι του θείου, μας διηγείται περιπετειώδεις ιστορίες από τις εμπειρίες του. Κάποτε μας μίλησε για μια οικογένεια που είχε γνωρίσει στην Αργεντινή. Αυτή η οικογένεια ήταν τόσο καλή, που τον έκανε να αισθανθεί πως ήταν κι αυτός μέλος της. Μια μέρα η οικογένεια απέκτησε ένα κοριτσάκι, το οποίο και βάπτισε ο ίδιος από αγάπη. Ξαφνικά ένιωσε πως όλη η γη ήταν σπίτι του και πως όλοι οι άνθρωποι μπορεί να είναι αδέρφια.
«Τώρα πια», μας διηγείται ο θείος, κομπιάζοντας λίγο από συγκίνηση, «το κοριτσάκι αυτό θα είναι τόσο μεγάλο, που θα έχει δική του οικογένεια. Από τότε δεν ταξίδεψα όμως ξανά για να τη δω πώς έχει μεγαλώσει… ».
Συνήθως περνάει τον χρόνο του κάνοντας διάφορα πράγματα αλλά, κυρίως, καλλιεργώντας τον κήπο του που τον έχει φτιάξει ο ίδιος από την αρχή. Περνώντας έξω από το σπίτι, τον βλέπουμε να ασχολείται καθημερινά μ’ αυτόν. Και παρόλο που ιδροκοπά και ταλαιπωρείται δεν το βάζει κάτω κι αισθάνεται μεγάλη ευχαρίστηση από το έργο που παράγει, αφού βλέπει τον κήπο σαν δικό του δημιούργημα και καμαρώνει γι’ αυτόν. Φροντίζει και αγαπάει τα είδη που καλλιεργεί και περιποιείται τα λαχανικά και τα φρούτα όσο καλύτερα μπορεί. Ύστερα τα μαζεύει, τα δίνει στη θεία κι εκείνη φτιάχνει νοστιμιές.
Αγαπώ κι εγώ εξίσου πολύ αυτόν τον κήπο, καταλαβαίνω πόσο σημαντική είναι η φροντίδα του, όπως και η επαφή του ανθρώπου με τη φύση. Ο θείος έχει κάνει τόσο κόπο για να καταφέρει να πετύχει όλα αυτά, και αυτό το εκτιμώ πολύ.
Κάθε στιγμή με τον θείο μου είναι μοναδική… Αυτός είναι ο θείος Αντρέας, είμαι περήφανη για αυτόν και θα τον αγαπώ πάντα, χωρίς να ξεχνώ την δική του αγκαλιά και την αγάπη που μου προσφέρει…
*Η Αγγελική – Χριστίνα Αγγελοπούλου έγραψε τη μικρή αυτή ιστορία για τον «Θείο της Ανδρέα» το 2020, όταν ακόμη ήταν μαθήτρια δημοτικού, δοκιμάζοντας τις δυνάμεις στη δημιουργική γραφή, κατά το υπόδειγμα του πατέρα της Άγγελου Ευθ. Αγγελόπουλου
Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.
