Όταν το παρελθόν στοιχειώνει το παρόν

Δύσκολα κανείς μπορεί να γυρίσει τους δρόμους της Κομοτηνής και να μην συναντήσει κάποιο εγκαταλελειμμένο σπίτι σε κάποια γειτονία, με τα άδεια παράθυρά του να μη κοιτούν πλέον πουθενά παρά μόνο σε ένα παρελθόν που έχει περάσει.

Με τα χρόνια τα σπίτια τα οποία βλέπουμε εγκαταλελειμμένα στους δρόμους μας αυξάνονται, είτε λόγω προβλημάτων που υπάρχουν με την ιδιοκτησία, είτε λόγω των φόρων όπως ο ΕΝΦΙΑ είτε λόγω της μετανάστευσης, που σημαίνει πως όταν οι μεγαλύτεροι σε ηλικία δεν είναι πια μαζί μας, τα σπίτια αφήνονται πολλές φορές να ρημάξουν.

Έτσι βλέπουμε πολλές φορές αυτά να αποτελούν λιγότερο μια ωδή στην μνήμη μιας Κομοτηνής που χάνεται σιγά σιγά πίσω από το μπετόν των πολυκατοικιών, και περισσότερο μια πηγή προβλημάτων, εγκυμονώντας κινδύνους για την υγεία και τη σωματική ακεραιότητα περιοίκων και περαστικών –είναι “νωπές” άλλωστε οι μνήμες από το εγκαταλειμμένο σπίτι επί της Εγνατίας που κατέρρευσε από τις πλημμύρες του Ιουνίου- με την εγκατάλειψη να αποτελεί πόλο έλξης για αδέσποτα, τρωκτικά αλλά και διαφόρων «περιπλανητών», οι οποίοι κατά καιρούς μπαίνουν σε αυτά.

Όσοι κατοικούν χρόνια στην Κομοτηνή γνωρίζουν ότι τα εγκαταλελειμμένα κτίρια αποτελούν μέρος της πόλης. Μάλιστα, κατά το παρελθόν, από το παραπάνω φαινόμενο της πόλης δεν «γλίτωσαν» και κτίρια μοναδικής αρχιτεκτονικής και ιστορικής αξίας για την Κομοτηνή, όπως η Τσανάκλειος και το Βαρόσι, που είχαν αφεθεί στην τύχη τους και αποτελούσαν πηγές όχι πολιτισμού αλλά μόλυνσης.

Τα προηγούμενα χρόνια αρκετά παλαιότερα κτίρια κατεδαφίστηκαν, ιδιαίτερα κατά τον οικοδομικό οργασμό της πρώτης δεκαετίας της χιλιετίας, όταν πολυκατοικίες ξεφύτρωναν σαν τα μανιτάρια, ενώ κάποια, κυρίως ιστορικής αξίας όπως τα προαναφερθέντα, ανακαινίστηκαν και αποτελούν πλέον όχι πηγή ασχήμιας, αλλά περηφάνιας για την πόλη και τους κατοίκους της.

Σε μια ενδιάμεση ζώνη όμως βρίσκονται πολλά σπίτια διασκορπισμένα σε όλη την Κομοτηνή, τα οποία δεν έχουν ιδιαίτερη ιστορική αξία, (αν και πολλές φορές κανείς δεν το έχει διερευνήσει) και αφημένα στην τύχη τους προχωρούν ουσιαστικά προς ένα αργό θάνατο ο οποίος όμως αργεί να έρθει.

Χαρακτηριστικό δείγμα οι φωτογραφίες που συνοδεύουν το κείμενο, τραβηγμένες από διάφορες γειτονιές της πόλης με σπίτια σε διαφορετικές «φάσεις» εγκατάλειψης.