Επαρχιωτις στην Ομονοια

Ζέστη και καύσωνας στον κάμπο της Ηλείας… Φρυγμένο καλοκαίρι, τσουρουφλιστά δένδρα, μελαψοί άνθρωποι, εξαντλημένα οικόσιτα, εντούτοις καταπράσινα αμπέλια και χρυσαφιά λιοστάσια… Ήδη μαζεύονται τα τελευταία καρπούζια αναζητώντας αγορές με τιμή κάτω από τα 12 λεπτά το κιλό, υπάρχει και λίγη τομάτα…. Το αραποσίτι ρουφάει νερό σαν βατράχι και μεγαλώνει!!! Από μακριά ο κάμπος αχνίζει …φως, ιδιαίτερα τις ώρες του μεσημεριού…Δεν ξέρω τι θα μπορούσε να παράγει αυτός ο κάμπος αν το καλοκαίρι δεν ζεμάταγε τη γη σε σημείο βρασμού, προϋπόθεση για την ωρίμανση που παρασύρει κι εμάς όπως τα φρούτα!!! Παρά το καμίνι, όμως, πάντα δροσίζει το βράδυ, όταν τα ποτίσματα τελειώνουν και ξεδιψάει το χώμα. Η ζέστη μας αποπροσανατόλισε εντελώς, τόσο που άδειασε τα καφενεία και τις πλατείες, κανείς δεν μένει πια εκεί μετά τις 10 το πρωί για να κουβεντιάσει τα τρέχοντα. Ζέστη και βουβαμάρα, δηλαδή, ζέστη και «κρυάδες», σύγκρυο κοινώς… Ανάποδα όλα, σαν να υπακούσαμε ξαφνικά σε μια εντολή «πάρτο αλλιώς» από κάποιο αδιόρατο υποβολείο… Αυτή η αδυσώπητη ανατροπή με γυρνά πίσω, σε δικά μου παραμύθια, εκεί όπου άρχισε να ξετυλίγεται η κόκκινη κλωστή μιας εντελώς προσωπικής αφήγησης, που έχει νοσταλγία και μαζί …πλάκα. Σαν φάρσα μοιάζει, ευφρόσυνη όμως, η διαδρομή που απολαμβάνω πια «δεμένη» σε μιαν άκρη με την ασφάλεια της απόστασης…
 
Εκείνο το καλοκαίρι, καταμεσής της χούντας, κι εγώ «στας Αθήνας», που άστραπταν από μια πρωτοφανή γυαλάδα πρωτευούσης. Επαρχιώτις ακραία, πήγαινα κι ερχόμουν από το φροντιστήριο στο σπίτι, διάβαζα λιγουλάκι ανάμεσα στις περαντζάδες για να μπω στο πανεπιστήμιο, να γίνω «ακαδημαϊκός» πολίτης. Φορούσα κάτι ωραία φουστανάκια μίνι, ήταν μόδα τότε η Μαίρη Κουάντ, περνούσα και στο βλέφαρο μια λεπτή γραμμή eyeliner…. Είχα αγοράσει ένα ζευγάρι εσπραντρίγιες από του Λαμπρόπουλου, μαζί μ’ ένα ζευγάρι γυαλιά ηλίου, που έμοιαζαν με σιδηρούν προσωπείον, αλλά μου άρεσαν.
 
Από πολιτική δεν σκάμπαζα γρι, ήμουν όμως έτοιμη σαν ώριμο φρούτο να τη σπουδάσω. Ο καθηγητής ανθρωπολογίας στο φροντιστήριο, μόλις είχε πάρει πτυχίο της Ιατρικής, από τας Καλάμας, (πληθυντικές ήταν οι περισσότερες πόλεις της χώρας τότε) μας δίδασκε μαζί με τα ανθρωπολογικά και διάφορα «σεξουαλικά»… Επειδή όμως εμείς τα επαρχιωτάκια παρά τις καλές μας προθέσεις δεν ξέραμε και πολλά για το φύλο και τον…πολλαπλασιασμό, ντρεπόμασταν ιδιαιτέρως όταν μας δίδασκε το κεφάλαιο για την αναπαραγωγή και το γεννητικό σύστημα του ανθρώπου… Θυμάμαι ακόμα και κοκκινίζω αναδρομικά την ερώτησή του στις συμμαθητριούλες μου στο τμήμα, που προέρχονταν από όλες τις πόλεις και τα χωριά της ελληνικής επαρχίας: «Από τι αποτελείται το γεννητικό σύστημα του θήλεος;» Απάντηση καμία, κανένα χέρι θηλυκό ή αρσενικό δεν σηκώθηκε ώσπου ο καθηγητής γελώντας ειρωνικά απευθυνόμενος σε εμένα προσωπικά ετόλμησε: «Ωχού!!! Τι στο καλό μεγάλες γυναίκες είστε αν δεν ξέρετε τι έχετε μέσα στο βρ@κί σας!!!»
 
Δεν έχω ντραπεί περισσότερο στη ζωή μου, στον ενήλικο βίο μου ούτε έχω έρθει ποτέ αντιμέτωπη με τέτοια προσβολή… Εσωτερικά τον καταράστηκα εκείνη την μέρα τον καθηγητή…Και χρόνια μετά ολοκληρωμένη φεμινίστρια πια ένιωσα του κόσμου τις ενοχές όταν έμαθα τον πρόωρο θάνατό του από εγκεφαλικό επεισόδιο… Το έμαθα φυσικά γιατί ο δάσκαλός μας εκείνος προήχθη τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης, σε πολιτικό μεγάλου κόμματος, έγινε και κυβερνητικό στέλεχος, πρόλαβε και λίγα χρόνια «αλλαγής»…
 
Τα θυμάμαι όλα καθώς σκαλίζω τις βάσεις των φετινών πανελλαδικών και ξαναζώ τις παλιές μας αγωνίες για τα αποτελέσματα που μας άνοιξαν δρόμους φωτός ή σκότους- ακόμα δεν αξιολογήθηκε η διαδρομή με ειλικρίνεια. Σαράντα χρόνια και κάτι από τότε, επιμένω να περνάω eyeliner στο βλέφαρο, μόνη από τις εμμονές που διατηρώ με προσήλωση.
 
Εκείνο το καλοκαίρι όμως μαζί με τη Φυσική του Μάζη, τη Χημεία Μανωλκίδη και την Ανθρωπολογία του εκλιπόντος νωρίς καθηγητή μας, είχα την ευκαιρία να διαβάσω κι άλλα πράγματα… Την άκρη αυτής της κόκκινης κλωστής εξακολουθώ να κρατώ μέχρι σήμερα πιστά… Συνεχίζοντας μαζί τους το ταξίδι, απολαμβάνοντας ακόμα και τις «πλάκες» τους.
 
Ηταν σαν να άνοιξαν οι δρόμοι του παράδεισου τότε, που υπόσχονταν τα πάντα στη δική μου σειρά, ανεξάρτητα από επιτυχίες και πτυχία… Κατά ένα περίεργο τρόπο συνδυάστηκαν όμως, μπερδεύτηκαν για την ακρίβεια κρυφά… και σχεδόν τρυφερά, βάζοντάς μας με ταμπούνια μέσα στο κάρδο της συνέχειας…
 
Αναλογίζομαι πώς διάβολο πήγαν όλα τόσο στραβά στη συνέχεα, τόσο ανάποδα, τόσο κωλοτουμπάτα.
 
Διότι εμείς τότε, που μαζευτήκαμε στας Αθήνας για σπουδές, ούτε στον ύπνο μας δεν μπορούσαμε να ονειρευτούμε το τι θα έρχονταν, τότε που η Αθήνα κουνούσε τα μπαϊράκια της διαδηλώνοντας για τη δημοκρατία… Χρόνια πετούμενα… πεταμένα, τιμημένα, μυρωμένα… από το άρωμά τους αντέχουμε ακόμα!

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.