Κομματικες νεολαιες στο πανεπιστημιο

Η συνήθης απορία που έρχεται στο μυαλό ενός φοιτητή που εισέρχεται για πρώτη φορά στον χώρο του πανεπιστημίου  είναι για το αν ο συγκεκριμένος χώρος στον οποίο βρίσκεται αποτελεί το χώρο όπου θα διεξάγονται τα μαθήματα της σχολής του  ή  ένα εκλογικό κέντρο που συγκεντρώνονται ψηφοφόροι κόμματος πριν την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων των  εκλογών. Παντού αντικρίζει αφίσες και τραπεζάκια. Στη συνέχεια ακολουθεί η – παγιωμένη πλέον – τακτική της προσέγγισης του πρωτοετή  από τους κομματικούς  «γενίτσαρους»  για την εξασφάλιση της  πολυπόθητης ψήφο. Κομματικά «στρατιωτάκια» έτοιμα για μάχη. Ευλόγως δημιουργείται η απορία γιατί να υπάρχουν παρατάξεις μέσα στις σχόλες;

Οι κομματικές παρατάξεις στο Πανεπιστήμιο έχουν ως κύρια αρμοδιότητά τους τη διεξαγωγή πάρτυ σε μπαρ, εκδρομών – λες και είναι τουριστικά γραφεία- και την αποστολή μηνυμάτων κατά τη διάρκεια των εξετάσεων για να περάσουν οι ψηφοφόροι το μάθημα. Η παράδοση σημειώσεων ονομάστηκε συνδικαλιστικό έργο.  Ελάχιστες εκδηλώσεις για την περαιτέρω επιστημονική κατάρτιση των φοιτητών, για την ενημέρωσή τους σχετικά με την επιστήμη στην οποία σπουδάζουν και την ουσιαστική πολιτικοποίησή τους. Άλλη μια ασχολία τους είναι  και η αναπαραγωγή κομματαρχών και άξιων πολιτικών στελεχών. Στα ελλαδικά πανεπιστήμια της μεταπολίτευσης κάποιοι «οικοδομούν»  την κομματική τους καριέρα. Ο κάποτε φοιτητοπατέρας εξελίσσεται  με τον χρόνο σε τρανό συνδικαλιστή. Η  μαγική «σκαλίτσα» είναι λίγο έως πολύ γνωστή σε όλους. Φοιτητικός συνδικαλισμός, εργατικός συνδικαλισμός, μετά μπαίνουμε στο κόμμα, καπαρώνουμε μια θεσούλα και λύθηκε το πρόβλημα. Τα πάντα περιστρέφονται γύρω από την παράταξη. Οι κομματικές παρατάξεις έχουν καταστεί ένα είδος  ακαδημίας  πολιτικών, η οποία δεν έχει καμία θέση μέσα στο πανεπιστήμιο. Δεν αποτελούν παρά μια συλλογικότητα που πρωταρχικό στόχο έχει να ικανοποιήσει τις προσωπικές φιλοδοξίες των μελών της.

Βέβαια δεν πρέπει να λησμονούμε ότι το πανεπιστήμιο αποτελεί μικρογραφία της κοινωνίας και επομένως η λειτουργία των φοιτητικών παρατάξεων αντικατοπτρίζει και τον τρόπο λειτουργίας των κομμάτων και γενικότερα του πολιτικού μας συστήματος.

Μήπως, λοιπόν,  ήρθε η ώρα να  πάψουν  τα κόμματα  να χρησιμοποιούν  τις εκλογές του φοιτητικού συνδικαλισμού σαν προκριματικές για την καταμέτρηση της δύναμής τους; Μήπως πρέπει να ασχοληθούν, επιτέλους, σοβαρά με το ζήτημα των φοιτητικών παρατάξεων τις οποίες και χρηματοδοτούν;

Η φασιστική συμπεριφορά που χρησιμοποιήθηκε ουκ ολίγες φορές για να καταληφθεί κάποιο πανεπιστήμιο, που αποτελεί δημόσια περιουσία, βαφτίστηκε στα χρόνια της μεταπολίτευσης «δημοκρατικό δικαίωμα». Ο  τραμπουκισμός που χρησιμοποιήθηκε πολλές φορές πήρε τη μορφή  «λαϊκής πάλης». Οι καταλήψεις αποτέλεσαν τα τελευταία χρόνια ένα είδος θεσμού απαραίτητου και συνυφασμένου με την έναρξη της ακαδημαϊκής χρονιάς. Έχουμε  ποτέ αναρωτηθεί  ποια είναι η προσφορά τους στη Δημοκρατία;  Τα παραπάνω δείχνουν ότι όχι μόνο δεν συντελούν στην πολιτικοποίηση του νέου. Αντιθέτως με τον τρόπο  λειτουργίας τους αποθαρρύνουν αρκετούς  νέους από το να ασχοληθούν.

Είναι γεγονός πως δεν είμαστε η μόνη χώρα με οργανωμένους νέους  σε κομματικά όργανα και σε πανεπιστήμια. Άλλωστε, και στην Ελλάδα  όταν δημιουργήθηκαν οι παρατάξεις είχαν συγκεκριμένους στόχους. Επεδίωκαν να βοηθήσουν στην πολιτικοποίηση του νέου και να ικανοποιήσουν τα αιτήματα των φοιτητών εκπροσωπώντας τον στα διάφορα όργανα που συμμετείχαν. Ωστόσο, τα τελευταία χρόνια έχουν αποκλίνει αρκετά από τους στόχους αυτούς, δημιουργώντας περισσότερα προβλήματα από αυτά που επιλύουν. Είμαστε η μοναδική χώρα  που εκμεταλλεύτηκε με τέτοιο τρόπο τον θεσμό, χρησιμοποιώντας τον για να  αναθρέψουμε εκκολαπτόμενους πολιτικούς και να προπαγανδίσουμε με κάθε τρόπο την κομματική γραμμή.

Στην πραγματικότητα, δεν συντρέχει κανένας λόγος για την ύπαρξή κομματικών παρατάξεων στο Πανεπιστήμιο. Το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι η νοοτροπία που αναπαράγουν. Πλέον  σα θεσμός έχει καταστεί αναχρονιστικός αλλά και μη χρήσιμος αφού ουσιαστικά δεν ικανοποιεί το σκοπό της ύπαρξής του που δεν είναι άλλος από την πολιτικοποίηση των νέων. Οι φοιτητές, όμως,  ήρθε η ώρα να καταλάβουμε ότι μπορούμε να πετύχουμε την ικανοποίηση των εκάστοτε αιτημάτων μας και χωρίς τη συνδρομή των παρατάξεων. Αν όλοι μαζί ενωμένοι καταβάλλουμε προσπάθεια, είμαστε ικανοί να καταφέρουμε πολλά. Μέσα στο χώρο του πανεπιστημίου υπάρχουν ελάχιστα που μας χωρίζουν και πλείστα που μας ενώνουν. Δεν υπάρχει κανένας απολύτως λόγος να χωριζόμαστε σε μπλε, πράσινους, κόκκινους και οτιδήποτε άλλο. Αυτό μόνο αρνητικά αποτελέσματα έχει σπείροντας τη διχόνοια ανάμεσά μας, δίχως ουσιαστικό λόγο.

Δεν αξίζει στη νέα γενιά να είμαστε πειθήνια όργανα συγκεκριμένων κομματικών μηχανισμών. Δεν μας αξίζουν πανεπιστήμια – αρένες της κομματικής κοκορομαχίας. Για ποιο λόγο, δηλαδή, πρέπει να υπάρχουν κομματικές νεολαίες στα πανεπιστήμια; Για να υιοθετήσει  ο φοιτητής παρωπίδες ήδη από τα 20 του; Είμαστε πλέον ενήλικοι. Είμαστε φοιτητές. Δεν έχουμε ανάγκη από καμία παράταξη για να λύσει τα προβλήματα μας, δεν έχουμε ανάγκη να ετεροκαθοριζόμαστε. Το φοιτητικό κίνημα είναι ικανό να δράσει και μόνο του, αρκεί να είμαστε ενωμένοι , αναζητώντας πρώτα και πάνω από όλα  όσα μας ενώνουν και όχι όσα μας χωρίζουν. Ενώ λοιπόν  μόνοι μας μπορούμε να κάνουμε τόσα λίγα, μαζί μπορούμε να κάνουμε πάρα πολλά.
 

*Ο Στέλιος Βούκουνας είναι πρωτοετής φοιτητής της Νομικής Σχολής του ΔΠΘ

 

google-news Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.