Η κρυφη γοητεια της πολιτικης κενοτητας

Χωρίς υπεκφυγές: πίσω από τους πομπώδεις μεγαλομανείς, πίσω από τον κάθε αρχαιοκάπηλο, τον κάθε «στρατόκαυλο», τον κάθε μαχαιροβγάλτη χουντικό, βασιλικό ή οπαδό του μεταξά, πίσω από τον κάθε εθνικιστή τραμπούκο, που αποτελεί τη βιτρίνα του φασισμού, κρύβονται άνθρωποι νηφάλιοι, ψύχραιμοι και συνήθως ευφυείς. Αυτοί είναι οι άνθρωποι που κατευθύνουν τη δράση και την στόχευση της κάθε φασιστικής ομάδας, συχνά στα πλαίσια των συμφερόντων της κυρίαρχης τάξης- μίας δράσης που μ’ όλη τη βία της και την αντιδραστική ρητορεία της, έχει ως σκοπό να αναχαιτίσει τις εντεινόμενες αντιθέσεις μίας κοινωνίας (και μίας οικονομίας) που αδυνατεί να ξεπεράσει εντός των τειχών του συστήματος μία κρίση που σοβεί έξι χρόνια τώρα.
 
Το πρόβλημα προκύπτει όταν φορέας των φασιστικών αντιλήψεων δεν είναι ένας μαυροντυμένος μπρατσαράς με ξυρισμένο κεφάλι και τη σβάστικα τατουάζ στο μπράτσο, αλλά ένας συνηθισμένος άνθρωπος της διπλανής πόρτας. Κι ακόμη: όταν δεν είναι ένας, αλλά μία ομάδα, μία παράταξη, ένα κόμμα. Δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι σε μία κοινωνία που έχει συνηθίσει να αντιμετωπίζει τον φασισμό με όρους θεάματος και αισθητικής, θα γίνει αντιληπτό πως ο φασισμός δεν είναι τίποτε άλλο, παρά το ισχυρότερο όπλο στα χέρια της πλουτοκρατίας, για να διατηρήσει την εξουσία στα χέρια της, όταν όλες οι υπόλοιπες επιλογές δεν επαρκούν. Και για να το κατορθώσει αυτό, δεν θα διστάσει να συντρίψει κάθε μορφή αντίστασης, είτε με τη βίαιη και μόνιμη υποταγή της εκμεταλλευόμενης τάξης στους εκμεταλλευτές της, είτε ασκώντας μια ιδιαίτερη μορφή δημαγωγίας, που αποσκοπεί στην άντληση δυνάμεων από τα δυσαρεστημένα κοινωνικά στρώματα των μικροαστών, των διανοούμενων, από όλους εκείνους δηλαδή που βρίσκονται σε αντικειμενική αδυναμία να συνειδητοποιήσουν το ταξικό συμφέρον τους.
 
Τι σημαίνει πρακτικά αυτό; Το φούντωμα της ελπίδας που συνόδευσε την ανάδειξη της σοσιαλδημοκρατικής κυβέρνησης (με έντονα εθνικιστικές πινελιές) και το απότομο ξεφούσκωμα και η απογοήτευση που προκάλεσε η ψήφιση του τρίτου μνημονίου γεννούν μία έκρυθμη κατάσταση. Χωρίς την κοινωνική συναίνεση, που στις παλαιότερες κυβερνήσεις προσέφεραν τα τμήματα της εργατικής αριστοκρατίας, και στην τωρινή προσέφερε μέχρι τον σεπτέμβρη η προσμονή μίας έστω καλύτερης διαχείρισης, σήμερα θα ήταν αδύνατον να περάσουν τα νομοσχέδια με τα προαπαιτούμενα. Σ’ αυτήν την απαίτηση, επειδή ακριβώς οι παλιές δυνάμεις των εργοδοτικών συνδικαλιστικών παρατάξεων είναι απονομιμοποιημένες στο μυαλό του κάθε εργαζόμενου, του κάθε αγρότη, του κάθε φοιτητή, δεν υπάρχουν χρησιμότερα εργαλεία από τις ανεξάρτητες παρατάξεις που ξεπετάγονται σ’ όλη την ελλάδα με ρυθμούς πολυβόλου.
 
Τι προσφέρουν αυτές οι ανεξάρτητες παρατάξεις; Κατ’ αρχήν, την αποπολιτικοποίηση. Μάχονται με σθένος κάθε μορφή οργάνωσης του κινήματος, την καταδικάζουν ως ξεπερασμένη, την στιγμή που ομνύουν στην κοινή λογική, στη δράση χωρίς ιδεολογία, στην προσπάθεια να λυθούν τα προβλήματα αλλά όχι οι αιτίες που κρύβονται από πίσω. Υποκριτικά εξαπολύουν πυρά τόσο εναντίον της δεξιάς όσο και της αριστεράς, παρουσιάζοντας εαυτούς ως το νέο, το διαφορετικό- θυμίζοντας τις πρώιμες φασιστικές ομάδες της ιταλίας της δεκαετίας του ‘20, που χρησιμοποιούσαν το διπλό πέλεκυ, ως σύμβολο της πάλης ενάντια στη χρεωκοπημένη δεξιά και την μπολσεβίκικη αριστερά. Οι ανεξάρτητοι του 2016, και παραφράζοντας λιγάκι τον Μπρεχτ, θυμίζουν ανθρώπους που θέλουν να φάνε το κρέας αλλά να μη δουν το αίμα του- και είναι ευτυχισμένοι αν ο χασάπης πλύνει τα χέρια του πριν τους σερβίρει. Διότι, πέρα από τις επί μέρους προθέσεις, ο ρόλος τους είναι ακριβώς αυτός, να κλείσουν τα μάτια σε όποιον πάει να τα ανοίξει, να αποπροσανατολίσουν, να λειτουργήσουν ως αντίβαρο στην πολιτική φόρτιση σε κάθε χώρο που ο λαός ζει, εργάζεται, μορφώνεται, και παράλληλα καταπιέζεται, στερείται, διεκδικεί.
 
Αν ένα πράγμα είναι βέβαιο, αυτό είναι ότι ο σάπιος κόσμος θα αγωνιστεί με νύχια και με δόντια για να μη χαθεί. Αν ένα πράγμα είναι βέβαιο, αυτό είναι ότι ο μόνος αντίπαλος στο μπόι του είναι το μαζικό εργατικό κίνημα, που δεν θα ‘χει πλέον αυταπάτες για τον εχθρό που ορθώνεται μπροστά του. Αλλά για να γίνει αυτό, πρέπει να βαδίσουμε αποφασισμένα, σε σύγκρουση με κάθε λογική που μας αφήνει ανυπεράσπιστους απέναντι στην επίθεση που δεχόμαστε καθημερινά, με κάθε λογική που μας εμποδίζει να οργανώσουμε την απάντησή μας. Η βαρβαρότητα δεν έρχεται από το μέλλον, είναι ήδη εδώ, και το καθήκον να την ανατρέψουμε πέφτει στους ώμους και στα χέρια μας, με τον ίδιο νομοτελειακό τρόπο που τα φθινοπωρινά φύλλα πέφτουν στους βρεγμένους δρόμους.
 
* Ο Νίκος Παπαδόπουλος είναι φοιτητής της Νομικής Σχολής του Δημοκριτείου Πανεπιστημίου Θράκης.

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.