Ενας μικροκοσμος αρματωμενος ζωη

Λευκή η νύχτα απόψε… Ο ουρανός είναι απόλυτα διαφανής, ξάστερος, αποκαλυπτικός, έτσι όπως μπουμπουκιάζει φως! Είναι οι αλκυονίδες που επιτρέπουν τέτοια πετάγματα, τα ξέρω τα χούγια του χειμώνα, τα σπούδασα είκοσι χρόνια σ΄ αυτή την άκρη, είμαι σίγουρη για όσα μπορεί να περιμένει κανείς από τον Γενάρη… Άφησα να νυχτώσει καλά καλά και βγήκα με τα τσιγάρα μου στη δημοσιά. Ακούγονταν σκυλιά απ΄ όλες τις μεριές, άλλα θυμωμένα, άλλα βραχνά, άλλα αμήχανα, άλλα με μια γλώσσα που δεν καταλάβαινα. Είναι γεμάτα με σκυλιά τα κτήματα στην εξοχή, φύλακες κι άγγελοι σπιτιών και κοπαδιών, έχουμε λύκους, τσομπάνηδες, κοπριτάκια. Όλα με χοντρό άλυσσο, υποταγμένα στη σκυλίσια ζωή, που τους έλαχε. Σέρνουν την αλυσίδα τους στο χώμα καθώς κινούνται φοβισμένα στο σκοτάδι, μυρίζουν, φυσούν, ξεφυσούν, γρυλίζουν, βαριανασαίνουν.
 
Τα ξέρω όλα εδώ τριγύρω με τα ονόματά τους. Η Ρίτα, ο Μόρτης, ο Μούργος, η Μπούλα, ο Κεμάλ, η Μπιρμπίλω, ο Φλoξ, η Λάσση… Σκυλιά μικρόσωμα και νευρικά, μαλλιαρά και νευρικά, κοντότριχα και τεμπέλικα. Είναι ανήσυχα κι απόψε, δεν ξέρω γιατί, υποθέτω πως βλέπουν όσα υποψιάζομαι. Ησυχάζει ο τόπος, καθώς περπατώ ακούω το κτύπημα της σημαίας στην αυλή της γειτόνισσας… Με τρομάζει αυτό το άτσαλο κτύπημα, μοιάζει στον ήχο της κουρελούς που τινάζω τα πρωϊνά, με φοβίζει κιόλας, νομίζω πως κάποιος με μακρύ πανωφόρι που το παίρνει ο αγέρας, μ΄ ακολουθεί… Κάποιος αόρατος, άοσμος, αδιάφορος, άφυλος, απρόσωπος, άνοστος, ανέραστος, μόνος, έρημος, περιπατητής της νύχτας. Μπορεί να είμαι κι εγώ… μπορεί και κάποιο σκυλί, ένας πήγασος από τα παλιά, που επιστρέφει στο σκοτάδι για να δει τι έγινε ο τόπος που πάνω του περπάτησε ιδρωμένος…
 
Ούτε ένα αμάξι δεν περνά, όλοι κοιμούνται. Τα τζάκια καίνε λιόκλαρα, τα μυρίζω, μυρίζω και κοπριά, μυρίζω και σφαγείο, και τις λάσπες στις γράνες. Ολα μπορεί να τα χωρέσει ένας τόπος μόνος και σκοτεινός, όλα να τα αποσυνθέσει με την ησυχία του, όλα να τα κυλίσει προς τη θάλασσα, όλων των λογιών τις συμβάσεις και τις παραβάσεις… Είναι κοντά κι η θάλασσα, κατά εκεί που τραβούν τα μικρά λαγκαδάκια. Ενας μικρόκοσμος αρματωμένος ζωή… Το μικρό μου σύμπαν που με αναγνωρίζει και με καλωσορίζει αδιάφορο… Μοιάζει σαν μη παίρνει χαμπάρι τι γίνεται λίγο μακρύτερα…ανατολικότερα, νοτιότερα. Στις ασφαλείς συντεταγμένες του λουφάζει χωρίς να γρηγορεί… Εκεί μέσα κι εγώ που μετράω τη νύχτα καρτίνι με καρτίνι, προσκυνώ τη σιωπηλή της αυταπάτη, την ησυχαστική, την ύποπτη και φοβική..

google-news Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.