Μην τους φοβασαι. Στο φοβο σου πονταρουν.

Πριν από μερικά χρόνια υπήρχε μία ανεξήγητη αισιοδοξία από το πιο μικρό καθημερινό πράγμα έως το πιο τρελό όνειρο του κάθε ανθρώπου όσον αφορά στις συμβουλές του στα νέα άτομα. Ήταν ευδιάκριτη στα μάτια των κοντινών μας ανθρώπων και μη. Μερικοί από μας, ίσως, ήμασταν παιδιά, αλλά το βλέπαμε καθαρά. Την αισιοδοξία, το πάθος, την ελπίδα, το ενδιαφέρον για τον πλησίον σου, τη βοήθεια κάθε είδους, τη σκληρή δουλειά, τη Θεία Δίκη, που λέμε, όταν θα προσπαθήσεις πάρα πολύ για κάτι και εν τέλει θα γυρίσει πίσω σε σένα κάτι καλό.
Κάρμα; Μοίρα; Θεός; Δύναμη και πίστη στον ίδιο σου τον εαυτό; Ας το ορίσει ο καθένας όπως τον εκφράζει.
 
Μεγαλώνοντας, λοιπόν, και φτάνοντας σ’ αυτή την εποχή που ζούμε κι αρχίζοντας να παρατηρούμε τον κόσμο, να δενόμαστε με μερικούς απ’ αυτούς ακόμη και να συνεργαζόμαστε για τον χ ή ψ λόγο ή ν’ ανοίγουμε διάλογο μαζί τους τα πράγματα άλλαξαν. Αντικρίσαμε κατάματα το «κακό» πρόσωπο του κόσμου, το οποίο έχει γίνει πιο σκληρό τα τελευταία χρόνια στα πλαίσια της οικονομικής και ηθικής κρίσης. Φυσικά, είναι απολύτως φυσιολογικό ότι στη ζωή μας θα συναντήσουμε ανθρώπους που θα είναι ακριβώς το αντίθετο με τους χαρακτηρισμούς της εισαγωγής αυτού του άρθρου. Θα ρίχνουν λάδι στα σκαλοπάτια της ζωής μας με σκοπό να χάσουμε την ισορροπία μας, να πέσουμε, να πονέσουμε και γενικότερα να καθυστερήσουν τη διαδρομή μας στις κορυφές, που είναι οι στόχοι μας ή τα όνειρα μας. Όμως, το θέμα δεν είναι η δυσκολία μεταξύ των σχέσεων των ανθρώπων, αλλά κατά πόσο ο ίδιος ο άνθρωπος με τα λόγια του και τις ιστορίες του, κυρίως, επηρεάζει το περιβάλλον του.
 
Τι γίνεται όταν αυτό το περιβάλλον είναι νέα παιδιά γεμάτα με όνειρα, φιλοδοξίες κι έχουν ένα μεγάλο σάκο προσπάθειας στην πλάτη τους, που τους βαραίνει όλο και περισσότερο μέρα με τη μέρα;
 
Όπως ένα μικρό παιδί είναι ευάλωτο όταν η μητέρα του θα το αφήσει την πρώτη μέρα στο σχολείο, το ίδιο ευάλωτος θα είναι και ένας νέος άνθρωπος όταν θα βγει έξω σ΄ αυτή τη ζούγκλα που ονομάζουμε κοινωνία και θα προσπαθήσει με νύχια και με δόντια να υπερασπιστεί τα θέλω του. -Χρησιμοποιώ τη λέξη «ζούγκλα» γιατί η καθημερινότητα μας βασίζεται στο ντετερμινισμό-. Ακούγοντας, όμως, όλους αυτούς γύρω μας να λένε ότι η μόνη λύση σ’ αυτή τη χώρα, με τα τωρινά δεδομένα, είναι το εξωτερικό, ότι σπουδάζουμε χωρίς λόγο, ότι δε θα βρούμε πουθενά δουλειά, τότε τι κάνουμε; Τους ακούμε ή συνεχίζουμε την προσπάθεια;
 
Μερικοί έχουν την πεποίθηση ότι υποκύψαμε σ’ αυτές τις καταφατικές προτάσεις. Κάποιοι το έκαναν, αλλά αυτό που βλέπω εγώ με τα μάτια μου, μέρα με τη μέρα, είναι ότι κανένας δε αφήνει τον κόπο του να πάει χαμένο. Σπουδάζουμε, δουλεύουμε, μαθαίνουμε, βοηθάμε όχι μόνο τον εαυτό μας αλλά και τους άλλους χωρίς να περιμένουμε αντάλλαγμα, γιατί αυτό μας έμαθε πάνω απ’ όλα η δύσκολη εποχή που ζούμε. Να λεγόμαστε άνθρωποι κι όχι ετεροκατευθυνόμενα και άβουλα όντα. Υπάρχουν πολλοί νέοι άνθρωποι εκεί έξω που είναι αποφασισμένοι να μην ακούσουν κανέναν και τίποτα και να πάρουν τη ζωή στα χέρια τους (μερικοί όχι με τίμιο τρόπο κάποιες φορές, αλλά αναφέρθηκα παραπάνω σ ‘αυτούς τους ανθρώπους).
 
Εν κατακλείδι, ο λόγος έχει δύναμη που σπάει κόκκαλα. Μπορεί ένας απλός διάλογος να σ’ επηρεάσει, αλλά δε θα πρέπει να επιτρέψουμε σε κανέναν να μας βγάλει από τον μεγάλο δρόμο που διαλέξαμε να ακολουθήσουμε. Τον δρόμο της καρδιάς μας πολλές φορές, που κάποιοι την κάνουν να τρέμει και να φοβάται στο μπόι κάποιων λέξεων ή φράσεων ή ιστοριών. Μην τους φοβάσαι, στον φόβο σου ποντάρουν.
 
(Αναδημοσίευση)

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.