«Η κυρα Σουλτανα κι οι Σουλτανες που περασανε απο τις μικρες μας ζωες»

Εχω μια ροκ διάθεση απόψε! Δυο μέρες στην κουζίνα, μαζί με το Νατασώ, πέρασα φίνα, αλλά… «τα’παιξα». Δεν έκανα τις βόλτες μου, φύλακας άγγελος στο φούρνο και στις κατσαρόλες, έβγαινα μόνο στο πορτάκι της αυλής κάθε τόσο και κοίταζα τη συννεφιά, τα φορτωμένα λιόδεντρα, λιόδεντρα τριγύρω όσο φτάνει το μάτι, τα φυλλοβόλα μου που «στάζουν» ένα-ένα τα φύλλα τους, τη συκιά, τις μουριές, την καρυδιά…
 
Ίδιο, οικείο τοπίο, επαναλαμβανόμενα πλάνα, έμαθα να κάνω «ζουμ» να βλέπω το δένδρο αντί για το δάσος, να συνομιλώ με τη χλωροφύλλη. Φυσούσε δυνατός ζέφυρος, έρχονταν από την Κεφαλονιά και σαν περιστρεφόμενος δερβίσης κύκλωνε το σπίτι… Στριφογύριζαν και τα νεκρά φύλλα στο χώμα, κάτι φούρλες περίτεχνες με συγχρονισμό… Δεν ήταν μέρες για βόλτα, κάπου κάπου έβρεχε κιόλας, μια περαστική βροχή. Σαν τη Βαλιδέ Σουλτάνα αισθανόμουν μέσα στον οντά μου… Ιδιαιτέρως όταν τύλιγα τους ντολμάδες με την τρυφερή μάπα από περιβόλι του Τραγανού.
 
Είχαμε μια γειτόνισσα στην Αλεξανδρούπολη, προκομμένη, πολύτεχνη, τροφαντή και γλωσσοκοπάνα. Την έλεγαν Παρθένα, ο άνδρας της όμως τη φώναζε «Σουλτάνα», καμιά φορά την έλεγε και «βασίλισσά μου». Κι εμείς κυρά Σουλτάνα τη φωνάζαμε, κι εκείνης της άρεσε… «Ντύσου σουλτάνα μου», της έλεγε «να σε πάω στη βόλτα να σε κεράσω και τουλούμπες που σ΄αρέσουνε…».
 
Δεν ξέρω τι έγιναν αυτοί οι δυο, ούτε τα παιδιά τους. Εκείνο που θυμάμαι όμως από την Σουλτάνα είναι τα γεμιστά που έφτιαχνε και τα έψηνε ο φούρναρής μας… Τη θυμάμαι να κουβαλάει ένα τεράστιο ταβά όλο καμάρι, τα μεσημέρια του καλοκαιριού και να μοσχοβολούν οι αυλές μας… Καμιά φορά, έβαζε τον ταβά στον ώμο, πάνω σ΄ ένα μάτσο περιοδικά για να μη λερώνεται το ρομπάκι της. Αυτά όλα κι όλα για την Παρθένα-Σουλτάνα…
 
Ο άνδρας της είχε ένα ποδήλατο. Καμιά φορά την ανέβαζε στην πίσω σχάρα και την πήγαινε βόλτες. Κι εκείνη του κρατούσε τη μέση σφικτά μην πέσει… Τι στο καλό γίνονται οι άνθρωποι όταν τους αποχωρίζεσαι; Εμένα η κυρία Σουλτάνα, που με έλεγε «Νίτσα Ελενίτσα, Ελενάκι μου…» θα με θυμάται; Τι γνώριζε για μένα; Ήξερε να χορεύει φούρλες όπως ο ζέφυρος του Σαββατοκύριακου; Λέω πως ήξερε και φοξ, και ταγκό, και καρσιλαμάδες… διάβαζε μετά μανίας και το Ρομάντζο! Σαν αέρας η κυρά Σουλτάνα κι όλες οι Σουλτάνες που περάσανε από τις μικρές ζωές μας με το γέλιο τους και τη φωτιά τους… Αέρας πάντα, σύννεφο σκοτεινό…

google-news Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.