Οι πορειες της 17 Νοεμβρη

17 Noεμβρίου 1973: 23 επώνυμοι και 16 αγνώστων στοιχείων πεσόντες, 1103 τραυματίες, εκατοντάδες φοιτητές και μη, ο ελληνικός λαός βάζουν ξανά τα θεμέλια της Δημοκρατίας ανατρέποντας τη Χούντα των Συνταγματαρχών. Μια επανάσταση με αιτήματα και με σκοπό το Ψωμί , την Παιδεία, την Ελευθερία. Μια επανάσταση αυθεντική με λόγο και αιτία, πηγάζουσα απ' την στέρηση θεμελιωδών δικαιωμάτων και αξιών και απ' την καταπίεση του ελληνικού λαού. Ήταν επιτακτική ανάγκη των καιρών.
 
17 Νοεμβρίου 2015: Φοιτητικές παρατάξεις και ορισμένοι φοιτητές ατομικώς πραγματοποιούν πορείες μνείας στους πεσόντες και αγωνιστές του '73. Πορείες με σκοπό να τιμήσουν, να δείξουν πως δεν ξέχασαν και δεν ξεχνούν τις θυσίες των ηρώων.

Τα ερωτήματα που τίθενται είναι δύο. Πρώτον, το κατά πόσο η πλειονότητα των συμμέτοχων στις πορείες επιδιώκει να τιμήσει πραγματικά και αυθεντικά τους πεσόντες. Πέρα δηλαδή από κάθε ιδιοτελή σκοπό, είτε παραταξιακό (η εικόνα και το «φαίνεσθαι» της εκάστοτε παράταξης, προπηλακισμοί και τραμπουκισμοί) είτε προσωπικό (απογευματινή βόλτα με ή χωρίς καφέ, προσωπική εκτόνωση προς την άδικη και διεφθαρμένη κοινωνία πάλι με βιαιοπραγίες ομοειδείς, αν όχι ίδιες, με των γηπέδων). Μ' άλλα λόγια, κατά πόσο συναισθανόμαστε τον σπουδαίο αυτό αγώνα; Αναμφίβολα, το γεγονός ότι δεν τον ζήσαμε προσωπικά και εμπειρικά δεν συνεπάγεται ότι δεν οφείλουμε ηθικά, πατριωτικά και έμπρακτα να τον τιμάμε. Και επειδή θεωρώ τον εκμηδενισμό επικίνδυνη έννοια και αντίληψη, είμαι βέβαιος ότι υπάρχουν άνθρωποι, φοιτητές και μη, που συμμετέχουν στις πορείες γιατί θέλουν να τιμήσουν αυθεντικά το αίμα των πεσόντων και συναισθάνονται τον δημοκρατικό τους αγώνα ,εκδηλώνοντας έτσι την ανάγκη τους και το χρέος τους για μνεία.

Και αυτή η παραδοχή μας μεταφέρει αυτόματα στο επόμενο ερώτημα. Είναι η πορεία ο κατάλληλος τρόπος μνείας και τιμής των θυμάτων και του αγώνα του '73; Και εν γένει κάθε σπουδαίου κοινωνικού αγώνα. Στην αρχή πίστευα πως είναι ο πιο σημαντικός τρόπος μνείας καθώς έτσι αναπαρίσταται, αναγεννιέται  και συνακόλουθα διαιωνίζεται τόσο ο αγώνας όσο και τα κεκτημένα αυτού, αυτά της ελευθερίας και της δημοκρατίας. Όμως, μια ρεαλιστική προσέγγιση της πραγματικότητας και των τωρινών συνθηκών με βοήθησε να εξάγω τα εξής συμπεράσματα:
 
ΤΑ ΚΕΚΤΗΜΕΝΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΓΙΑ ΝΑ ΔΙΑΦΥΛΑΣΣΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΝΑ ΕΝΙΣΧΥΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΟΧΙ ΑΠΛΑ ΓΙΑ ΝΑ ΑΝΑΜΙΜΝΗΣΚΟΝΤΑΙ! Σημασία και ουσία δηλαδή δεν αποτελεί η τήρηση του τύπου αλλά ο συνεχής και καθημερινός αγώνας για την προάσπιση των κεκτημένων δικαιωμάτων, τα οποία καταπατώνται την τελευταία πενταετία χωρίς καμία σοβαρή κινητοποίηση του ελληνικού λαού και ιδίως της νεολαίας, και την αναγνώριση ακόμη περισσότερων! Αυτή είναι η πεμπτουσία της πορείας. Και εμείς, ως νεολαία, αντί να παραδειγματιζόμαστε από αυτόν τον ηρωικό αγώνα, πραγματοποιώντας τον δικό μας προσωπικό και συλλογικό αγώνα για το Ψωμί, την Ελευθερία, την Παιδεία και την Δημοκρατία, που πλήττεται στον ίδιο βαθμό με τότε αλλά με διαφορετικά μέσα, με ρομαντικές «πορείες» αναμιμνήσκουμε τα θύματα του Πολυτεχνείου αντί να υπερασπιζόμαστε τα αιματηρά κεκτημένα τους!
 
Όσο για τον τύπο της μνείας, υπάρχουν τόσοι άλλοι ουσιώδεις τρόποι, όπως η οργάνωση φοιτητικών πολιτιστικών εκδηλώσεων σε χώρους εντός και εκτός του Πανεπιστημίου όπου θα αναπαρίστανται (πχ μέσω θεατρικού θιάσου) και θα προβάλλονται τα γεγονότα με ύφος ζωντανό και χαρακτήρα εκπαιδευτικό.
Αλλά γιατί όλα αυτά; Δεν έχουμε τις πορείες…;

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.