Μανωλης Φαμελλος, τραγουδοποιος «Η συγκεκριμενη συγκυρια ειναι μια θαυμασια ευκαιρια να δουμε τον εαυτο μας ολοσωμα στον καθρεφτη χωρις καμια μασκα και φιλτρο ομορφιας»
Στη σκηνή του φυσικού θεάτρου της Μαρμαρίτσας θα ανέβουν σήμερα 4 αγαπημένοι καλλιτέχνες, ο Μανώλης Φάμελλος, ο Νίκος Ζιώγαλας, ο Στάθης Δρογώσης και ο Οδυσσέας Τσάκαλος.
Λίγες ώρες πριν βρεθεί στη σκηνή ο Μανώλης Φάμελλος συνομίλησε με το Θάνο Βαφειάδη και τη Σοφία Τριανταφυλλίδου για τη δημιουργία αυτού του ευρέως σχήματος, που δεν μας έχει συνηθίσει η ελληνική μουσική πραγματότητα, για τις τελευταίες δισκογραφικές κυκλοφορίες του, αλλά και τη συγκυρία στην οποία βρίσκεται η Ελλάδα.
Μανώλης Φάμελλος λοιπόν…
«Το σχήμα της συναυλίας μας είναι ένα μοντέλο συνύπαρξης, που δεν επέβαλε ο ένας στον άλλο»
ΠτΘ: Την Παρασκευή στη Μαρμαρίτσα θα δούμε, όπως λέτε κι εσείς, ένα πολυφωνικό πολυπαραγοντικό και πολυμορφικό σχήμα, που όλοι παίζουν το ρόλο του επικεφαλής. Περνάτε και ένα πολιτικό μήνυμα με αυτή σας τη στάση;
Μ.Φ.: Δεν ξέρω αν είναι ένα πολιτικό μήνυμα αυτό. Είναι ένα μοντέλο συνύπαρξης, που δεν επέβαλε ο ένας στον άλλο. Απλά συνέβη μέσα από τις συνθήκες, τη φιλία, την αλληλεξάρτηση που προέκυψε με τα χρόνια και όλα τα πράγματα που έχουμε μοιραστεί. Είναι ένα διαρκές σχήμα, που δεν συνυπάρχει μονάχα αυτό το καλοκαίρι. Όπου βρούμε ευκαιρία συναντιόμαστε, μοιραζόμαστε τα τελευταία μας τραγούδια και προσπαθούμε να ανιχνεύσουμε κατά πόσο υπάρχει δρόμος να πάμε παρακάτω. Είναι μια διαρκής προσπάθεια, ανεξάρτητα από τα πράγματα που κάνει ο καθένας προσωπικά ή στο πλαίσιο άλλων συνεργασιών. Είναι τελικά ένα ανοιχτό ραντεβού με την ευρύτερη παρέα.
ΠτΘ: Σου δημιουργούνται και αισθήματα καλλιτεχνικής ασφάλειας από αυτή τη συνύπαρξη;
Μ.Φ.: Υπερβαίνει νομίζω την ασφάλεια όλο αυτό. Είναι μια ευκαιρία να το διασκεδάσουμε. Αφήνουμε πίσω μας το άγχος για το πώς θα κυλίσει η παράσταση, την ευθύνη που έχουμε για τα πράγματα, ρίχνουμε το «μπαλάκι» της ευθύνης ο ένας στον άλλο και κάπου στη διαδρομή χάνεται αυτό το «μπαλάκι» με έναν τρόπο όμως που τελικά είναι λειτουργικός.
«Ένας χώρος παίζει πάντα καταλυτικό ρόλο σε μια συναυλία»
ΠτΘ: Θα βρεθείτε σήμερα σε έναν από τους ομορφότερους τόπους τους Ροδόπης. Ο τόπος παίζει ρόλο στις συναυλίες;
Μ.Φ.: Αναφορικά με τη Μαρμαρίτσα δεν έχω ξαναέρθει αλλά από τις φωτογραφίες που έχω δει σχημάτισα την άποψη ότι πρόκειται για ένα μαγευτικό χώρο. Ένας χώρος παίζει πάντα καταλυτικό ρόλο σε μια συναυλία, γιατί και το πρόγραμμα διασκευάζεται ανάλογα. Υπάρχουν τραγούδια που «δένουν» με τον τόπο και τραγούδια που ενώ είναι προγραμματισμένα να παιχτούν, μπορεί να τα αφήσω πίσω. Αλλά ακόμη και αν τα τραγούδια του προγράμματος μένουν ίδια, αλλάζει κάθε φορά η διάθεση ανάλογα με τον τόπο.
ΠτΘ: Το Νοέμβριο του 2014 κυκλοφορήσατε δύο δίσκους το «Γύρω από τον ήλιο» και το «Flitcraft». Υπάρχει κάποιος κοινός τόπος ανάμεσα σε αυτούς τους δύο δίσκους;
Μ.Φ.: Αυτό είναι ένα ερώτημα, που, και εγώ ακόμα, δεν έχω βρει την απάντηση. Στην αρχή προσπαθούσα να πείσω τον εαυτό μου ότι η παράλληλη κυκλοφορία των δίσκων είναι μια απλή σύμπτωση. Έπειτα άρχισα να σκέφτομαι το ενδεχόμενο ο ένας δίσκος να υποστηρίζει τον άλλο, δηλαδή η μία εκδοχή του εαυτού μου να έχει ανάγκη την άλλη για να συνυπάρξει.
«Βγάζοντας έναν αγγλόφωνο δίσκο ένιωσα ότι επιστρέφω στην αρχή της διαδρομής»
ΠτΘ: Ο ένας δίσκος, το «Flitcraft», είναι αγγλόφωνος και ο άλλος, το «Γύρω από τον ήλιο», είναι σε ελληνικό στίχο. Είναι και θέμα επιρροών αυτή η διαφοροποίηση στη γλώσσα;
Μ.Φ.: Το να τραγουδώ αγγλόφωνα τραγούδια δεν το είχα κάνει συστηματικά. Έτσι ξεκίνησα να τραγουδώ, με αγγλοαμερικάνικο ρεπερτόριο, οι όροι όμως αντιστράφηκαν στην πορεία και με ένα τρόπο βγάζοντας έναν αγγλόφωνο δίσκο ένιωσα ότι επιστρέφω στην αρχή της διαδρομής, εκεί που συνάντησα τη μουσική και την ανακάλυψα. Δεν ξέρω βέβαια, αν αυτό είναι ένα αθώο ψέμα, που θέλω να λέω στον εαυτό μου, αλλά πολλές φορές σκέφτομαι πως κάποια πράγματα που ανακαλύπτουμε για πρώτη φορά έχουν μια παράξενη λάμψη. Η λάμψη αυτή όμως δεν βρίσκεται στα πράγματα αλλά είναι το φως το δικό μας που προβάλλεται σε αυτά. Ίσως αυτό είναι που ζητούσα να συναντήσω από την αρχή και ο δρόμος με οδήγησε εδώ.
«Το “Flitcraft” ήταν μια περιπέτεια που δεν έχω ξαναζήσει σε κανέναν από τους δίσκους μου»
ΠτΘ: Το «Flitcraft», αν δεν κάνω λάθος, κρύβει μια ιστορία χρόνων. Είναι έτσι;
Μ.Φ.: Ναι, πάνω από μια δεκαετία έκανα σχέδια για αυτό το δίσκο. Οι πρώτες ηχογραφήσεις έγιναν το 2004 με 2005. Με τριγύριζε αυτή η ιδέα αλλά δεν υπήρχαν ποτέ οι προϋποθέσεις για να εκπληρωθεί. Έψαχνα το πρόσωπο που θα τραγουδούσε τα κομμάτια, έκανα κάποια ταξίδια στην Αμερική και στη Δανία. Όταν δέσαμε με την Jessica Kilroy που είναι η τραγουδίστρια του άλμπουμ ήρθε εδώ, ξαναπήγα εγώ στην Αμερική. Ήταν μια περιπλάνηση και οι φάσεις, που πέρασαν, ήταν πολλές. Ήταν μια περιπέτεια που δεν έχω ξαναζήσει σε κανέναν από τους δίσκους μου και έχω κάνει αρκετά περιπετειώδεις δίσκους.
«Το να φανταζόμαστε τα πράγματα δεν σταματάει ποτέ, το ζήτημα είναι η πραγματικότητα να μην σφραγίζει τα πράγματα»
ΠτΘ: H Montana ήταν όπως την περίμενες;
Μ.Φ.: Όχι τίποτα δεν είναι όπως το περιμένεις και επειδή έμεινα σχετικά λίγο, πάλι νιώθω μέσα μου ότι αυτή η υπόσχεση δεν εκπληρώθηκε. Θα ήθελα να ζήσω αυτή τη γωνιά του κόσμου περισσότερο και να την ανακαλύψω. Το να φανταζόμαστε τα πράγματα δεν σταματάει ποτέ, το ζήτημα είναι η πραγματικότητα να μην σφραγίζει τα πράγματα αλλά να μας δίνει αφορμές να τα φανταζόμαστε σε ένα μεγαλύτερο βάθος. Αυτό συνέβη με μένα.
«Ο άνθρωπος έχει χιλιάδες τρόπους για να εξελίξει τον κοινό του εαυτό»
ΠτΘ: Τελευταία ακούστηκαν πολλές απόψεις περί παραγωγικότητας και τέχνης. Ποια η άποψη σας επί τούτου;
Μ.Φ.: Ο εαυτός μας δεν είναι στατικός είναι δυναμικός και όχι μόνο ο προσωπικός μας αλλά και ο κοινός μας εαυτός. Ό, τι λοιπόν δημιουργεί ξανά τον κοινό μας εαυτό, ο οποίος βρίσκεται και μέσα στη μονάδα και μέσα στη κοινότητα είναι παραγωγικό. Και ευτυχώς ο άνθρωπος έχει χιλιάδες τρόπους για να εξελίξει τον κοινό του εαυτό. «Οι δουλειές που έχω κάνει πάνω σε στίχο που προϋπάρχει, μου φαίνονται κάπως συμβατικές, άτολμες, ότι δεν είμαι ολόκληρος με έναν τρόπο εκεί»
ΠτΘ: Για να επιστρέψω λίγο στο δίσκο «Flitcraft», γιατί επιλέξατε τον William Blake για να μελοποιήσετε και όχι κάποιον άλλο;
Μ.Φ.: Είχα κάποιες δίγλωσσες εκδόσεις που είχα αγοράσει τη δεκαετία του ’90 που με ένα μαγικό τρόπο έπεφταν συνέχεια στα χέρια μου και επειδή υπάρχει έντονα το μεταφυσικό στοιχείο σε αυτά τα ποιήματα ήταν σαν να περίμεναν την ώρα να τα δοκιμάσω και με ένα τρόπο ήρθε η μελοποίηση. Δεν το έκανα προγραμματισμένα, συνέχιζα να διαβάζω το βιβλίο απλά έχοντας μια κιθάρα στα χέρια και με μια σχετική ευκολία έγραψα 2-3 τραγούδια και αργότερα 2 ακόμα. Αυτό είναι κάτι που κάνω σαν διάλειμμα, διότι δεν εμπιστεύομαι τον εαυτό μου σαν μελωδό. Οι δουλειές που έχω κάνει πάνω σε στίχο που προϋπάρχει, μου φαίνονται κάπως συμβατικές, άτολμες, ότι δεν είμαι ολόκληρος με έναν τρόπο εκεί. Αντιθέτως στην περίπτωση αυτής της μελοποίησης επειδή νομίζω είχα αφομοιώσει αρκετά τα ποιήματα βγήκε και ολοκληρωμένο το αποτέλεσμα.
«Εμείς δημιουργούμε και αναπαράγουμε τον κόσμο και τον εαυτό μας μέσα από τον δικό μας κώδικα»
ΠτΘ: Δέχεστε τον χαρακτηρισμό των τραγουδιών σας ως αυτοπροσωπογραφίες;
Μ.Φ.: Πιστεύω ότι ακόμη και όταν περιγράφουμε ένα τοπίο, πάλι τον εαυτό μας περιγράφουμε, γιατί αυτό είναι η ματιά μας. Άλλο τι κοιτάμε προς τα μέσα και άλλο προς τα έξω, πάντως εμείς είμαστε που κοιτάμε και εμείς δημιουργούμε και αναπαράγουμε τον κόσμο και τον εαυτό μας μέσα από τον δικό μας κώδικα.
«Η εικόνα και η οπτικοποίηση της μουσικής με ενδιαφέρει πάρα πολύ»
ΠτΘ: Πέρα από τη μουσική δημιουργία ασχολείστε πολύ και με την εικόνα, τα videoclips των τραγουδιών σου. Είναι κάτι που θέλατε να κάνετε ή είναι μια ανάγκη των καιρών;
Μ.Φ.: Σκηνοθετικά δεν υπογράφω όσα videoclips κάνω, απλά κάποιες ίδιες ξεκινάν από εμένα. Δεν αισθάνομαι καθόλου άνετα με τη δική μου εικόνα, οτιδήποτε δηλαδή έχει να κάνει με φωτογραφήσεις, κινηματογραφήσεις κτλ θα ήμουν ευτυχισμένος, αν δεν υπήρχε ως μέρος της δουλειάς μου. Από την άλλη όμως η εικόνα και η οπτικοποίηση της μουσικής με ενδιαφέρει πάρα πολύ. Θα ήθελα πάρα πολύ να επενδύσω σε αυτό αρκεί να μην περιλαμβάνει και εμένα μπροστά από την κάμερα.
«Να είναι κανείς αισιόδοξος αγνοώντας την πραγματικότητα είναι για μένα μια μορφή ανοησίας»
ΠτΘ: Τις τελευταίες πολιτικές εξελίξεις πώς τις σχολιάζετε; Είστε αισιόδοξος;
Μ.Φ.: Δεν είμαι αισιόδοξος υπό την έννοια ότι αν παρατηρήσει κανείς την ανθρώπινη ιστορία βλέπει στο διάβα του χρόνου τα πράγματα να πάνε και καλά και άσχημα και πολλές φορές για να πάνε καλύτερα τα πράγματα πρέπει να έχει προηγηθεί μια επιδείνωση της κατάστασης, οπότε το να είναι κανείς αισιόδοξος αγνοώντας την πραγματικότητα είναι για μένα μια μορφή ανοησίας. Μπορεί κανείς όμως να ελπίζει και να προσπαθεί ενεργά για το θετικό ενδεχόμενο. Όσο αφορά τη γενικότερη πολιτική κατάσταση, νιώθω πως δεν είναι η δουλειά μου αυτή και δεν θέλω να μπαίνω σε λεπτομέρειες αλλά νομίζω ότι η συγκεκριμένη συγκυρία είναι μια θαυμάσια ευκαιρία να δούμε τον εαυτό μας ολόσωμα στον καθρέφτη χωρίς καμία μάσκα και φίλτρο ομορφιάς, να δούμε τι μας λείπει, ποια είναι τα όρια μας και τι θέλουμε πραγματικά από αυτό τον εαυτό που αντικρίζουμε.
Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.
