Μια συναυλια ομοσπονδιακης μορφης με τρεις γενιες μουσικων επι σκηνης

Παρουσιάζεται στη Μαρμαρίτσα στις 31 Ιουλίου - Νίκος Ζιώγαλας, τραγουδοποιός «Δεν με δεσμεύει ο κόσμος για το τι θα κάνω, αλλά η αισθητική μου» - «Οι ανάγκες του κόσμου είναι ίδιες και εκεί βρίσκεται η μεγάλη πλάνη των κομμάτων»

«Τρεις γενιές μουσικών» θα ανέβουν στη φυσική σκηνή της Μαρμαρίτσας το βράδυ της 31ης Ιουλίου, όπως ανέφερε χαρακτηριστικά ο Νίκος Ζιώγαλας, συνομιλώντας με τον Θάνο Βαφειάδη και τη Σοφία Τριανταφυλλίδου για την επικείμενη συναυλία του μαζί με τους Μανώλη Φάμελλο, Στάθη Δρογώση και Οδυσσέα Τσάκαλο. Και αν ο ίδιος συγκαταλέγει τον εαυτό του στη γηραιότερη ηλικιακά κατηγορία, σπεύδει να διευκρινίσει πως τελικά η νεότητα δεν είναι ζήτημα ηλικίας αλλά νοοτροπίας.
 
Δημιουργός ο ίδιος μερικών από τα πιο διαχρονικά τραγούδια της σύγχρονης ελληνικής δισκογραφίας που όλοι έχουμε τραγουδήσει, αναφερόμενος στη «μόδα» των επανεκτελέσεων, δηλώνει πως η πρώτη εκτέλεση ενός κομματιού είναι αυτή που το στιγματίζει αν και δεν αποκλείει το ενδεχόμενο και ο ίδιος να «πειράξει» τα παλιά του τραγούδια, ενώ δεν παραλείπει να καταθέσει και τον προβληματισμό για τη σύγχρονη κυκλοφορία και προώθηση της μουσικής. Παράλληλα ο Νίκος Ζιώγαλας σχολιάζει την ελληνική πραγματικότητα, τονίζοντας την ανάγκη συνεργασίας μεταξύ των κομμάτων, αφού οι ανάγκες του κόσμου είναι ίδιες, αλλά και τα σχέδιά του για το μέλλον.
 
Νίκος Ζιώγαλας όμως εφ’ όλης της ύλης… 

«Είμαστε μια ομάδα τριών ηλικιών»

ΠτΘ: Πώς προέκυψε η συνεργασία σας με τον Μανώλη Φάμελλο, τον Στάθη Δρογώση και τον Οδυσσέα Τσάκαλο; Είστε όντως μια οντότητα ομοσπονδιακής μορφής, όπως αναφέρεται στο δελτίο τύπου της συναυλίας;
Ν.Ζ.:
Είμαστε μια ομάδα τριών ηλικιών. Δηλαδή, εγώ με τον Οδυσσέα τον Τσάκαλο, ο Μανώλης ο Φάμελλος και μετά ο Δρογώσης. Τρεις γενιές περίπου. Ένδειξη ότι η μουσική δεν κοιτάει ηλικίες και ενώνει του ανθρώπους. Είναι μια κατάσταση μέσα στην οποία μπορούν να συνυπάρξουν παλιοί και καινούργιοι. Θα παίξουμε ένα ρεπερτόριο από τις δισκογραφικές μας δουλειές, καθώς και διασκευές, και παραδοσιακά τραγούδια, θα είμαστε σχεδόν σε όλο το πρόγραμμα επάνω στη σκηνή όλοι μαζί, γιατί παίζουμε και τραγουδάμε, δηλαδή ο Τσάκαλος παίζει τύμπανα, ο Δρογώσης παίζει πλήκτρα, ο Φάμελλος μαντολίνα και κιθάρες, καθώς επίσης και εγώ. Θα έχουμε επίσης και δύο ακόμη μουσικούς μαζί μας.
 
ΠτΘ: Έχετε επισκεφθεί ξανά Κομοτηνή;
Ν.Ζ.:
Πρέπει να έχω πολλά χρόνια. Δεν θυμάμαι την τελευταία φορά που ήρθα. Δεν ξέρω γιατί, αλλά είναι μερικά μέρη που είναι δυσκολοπρόσιτα, όχι από έλλειψη δρόμων, αλλά για κάποιους άλλους λόγους. Σημασία έχει ότι θα έρθουμε τώρα και ελπίζω να μαζευτούμε και να περάσουμε όλοι μαζί μια πολύ ωραία βραδιά.

«Δεν υπάρχουν εμπόδια στη μουσική αρκεί να μπορεί κάποιος να «φέρει μαζί» τα διάφορα κομμάτια της»

ΠτΘ: κ. Ζιώγαλα, απ’ όσο γνωρίζουμε οι πρώτες σας επιρροές είναι από τη δημοτική μουσική. Πώς καταφέρατε να εντάξετε το ροκ και τον ηλεκτρικό ήχο στα κομμάτια σας; Θεωρείτε ότι αυτή η μίξη συνέβαλε στο να παραμένουν αυτά διαχρονικά;
Ν.Ζ.:
Τι κάνει διαχρονικό ένα τραγούδι, πραγματικά δεν το γνωρίζω. Όταν γράφουμε τραγούδια ποτέ δεν σκεφτόμαστε ότι ένα από αυτά τα τραγούδια μπορεί να ακούγεται και μετά από τριάντα χρόνια. Αυτό είναι κάτι το οποίο αποδεικνύεται εκ των υστέρων, αλλά προφανώς εγώ επειδή είμαι «χωριατόπαιδο» και έχω μεγαλώσει με πρώτα ακούσματα από την παραδοσιακή μουσική, έχω λάβει υπόψη μου, καθώς ξεκίνησα να ασχολούμαι με τη μουσική, και αυτό το κομμάτι το οποίο είναι πολύ δικό μας και πολύ δυνατό. Το ροκ, από την άλλη, είναι μια μουσική που μπορεί και αφομοιώνει πράγματα από διάφορες περιοχές του κόσμου, κι έτσι, όπως έχει εξελιχθεί πλέον, έχει γίνει και μια μουσική πλανητική. Δεν υπάρχουν εμπόδια στη μουσική αρκεί να μπορεί κάποιος να «φέρει μαζί» τα διάφορα κομμάτια της.
 
ΠτΘ: Σας αρέσει αυτή η μετεξέλιξη της ροκ στις μέρες μας; Δηλαδή, έχουμε φύγει από τα κλασικά ροκ ακούσματα που ακούγατε, φαντάζομαι, εσείς όταν μεγαλώνατε..
Ν.Ζ.:
Φυσικά τα πράγματα εξελίσσονται. Καινούργιοι άνθρωποι μπαίνουν, με καινούργιες ιδέες. Πάντως ένα θέμα αν το κάνουν δέκα δημιουργοί θα το φτιάξουν ο καθένας με το δικό του τρόπο κι αυτό είναι πολύ ενδιαφέρον. 

«Η πρώτη εκτέλεση είναι αυτή που στιγματίζει το τραγούδι»

ΠτΘ: Δηλαδή, εσείς θα αλλάζατε ίσως την ενορχήστρωση ή κάτι άλλο στη Βασιλική, το Τζάμπο σήμερα;
Ν.Ζ.:
Βέβαια, υπάρχουν επανεκτελέσεις. Κάθε εποχή έχει καινούργια πράγματα και μπορείς να δεις ένα τραγούδι ξανά και ξανά, να το «πειράξεις» δηλαδή και πάλι και να του δώσεις ένα τρόπο πιο σημερινό, ούτως ώστε να γίνει εύληπτο και από τους σημερινούς ανθρώπους, αλλά σίγουρα η πρώτη εκτέλεση είναι αυτή που στιγματίζει το τραγούδι και χαρακτηρίζει την εποχή που γράφτηκε. 

«Ή είσαι νέος άνθρωπος ή δεν είσαι, ανεξαρτήτου ηλικίας»

ΠτΘ: Τελευταία «πειραματιζόσασταν» με τον Πάνο Τόλιο και τον Παύλο Συνοδινό από τους Greeklish Babylon αλλά και με το συμπατριώτη σας τον Σούλη Λιάκο. Θεωρείτε απαραίτητη αυτή τη ζύμωση των ηλικιών;
Ν.Ζ.:
Δεν είναι απαραίτητο. Αυτό προκύπτει. Δεν είναι θέμα απαραίτητου ή όχι. Βλέπω τώρα πώς προσεγγίζουν οι Babylon κάποια τραγούδια του Σούλη Λιάκου και τα δικά μου τα παλαιότερα πώς τα έχουν προσεγγίσει. Τα προσεγγίζουν με έναν πολύ δικό τους τρόπο, σημερινό, ηχητικά διαφοροποιημένο, αλλά και ο Σούλης Λιάκος που είναι της δικιάς μου γενιάς, φέρνει κάποια τραγούδια που εκπλήσσει ευχάριστα τους νεότερους συναδέλφους, σαν τον Παύλο Συνοδινό για παράδειγμα. Ή είσαι νέος άνθρωπος ή δεν είσαι, ανεξαρτήτου ηλικίας. 

«Αν δεν υπήρχε η τεχνολογία, τώρα θα είχαμε πολύ μεγάλο πρόβλημα στη νέα έκδοση τραγουδιών»

ΠτΘ: Θεωρείτε ότι στις μέρες μας δίνεται από τη βιομηχανία της μουσικής και από την κοινωνία το κατάλληλο βήμα στους νέους καλλιτέχνες ώστε να καταφέρουν να βγουν μπροστά;
Ν.Ζ.:
Στη σημερινή εποχή, όταν μιλάμε για την Ελλάδα, περνάμε μια μεταβατική περίοδο. Πολύ αναστάτωση υπάρχει σε όλα, ό, τι συμβαίνει στα οικονομικά, πολιτικά, κοινωνικά θέματα, το ίδιο συμβαίνει και με τη μουσική. Η βιομηχανία της μουσικής έχει πάψει να υπάρχει, όπως την ξέραμε, με εταιρείες και παραγωγούς. Αυτό που περισσότερο συμβαίνει λόγω τεχνολογίας είναι ότι η τεχνολογία δίνει το δικαίωμα σε έναν μουσικό να πειραματίζεται στο σπίτι του. Αυτό είναι το καινούργιο που συμβαίνει κι έτσι μπορεί να συνεχιστεί η παραγωγή μουσικής. Διαφορετικά, αν δεν υπήρχε η τεχνολογία, τώρα θα είχαμε πολύ μεγάλο πρόβλημα στη νέα έκδοση τραγουδιών. Παρόλα αυτά νομίζω ότι γίνονται προσπάθειες καλές από πάρα πολλούς ανθρώπους να βγει κάτι όμορφο, καθώς πάντα το όμορφο και το ουσιαστικό είναι το ζητούμενο. 

«Τώρα ο κάθε ακροατής θα πρέπει να ανακαλύπτει μόνος του τα τραγούδια»

ΠτΘ: Μιας και κάναμε λόγο για τη βιομηχανία της μουσικής, βλέπουμε ότι έχει καταργηθεί ουσιαστικά και το επάγγελμα του ραδιοφωνικού παραγωγού. Κάποιοι υποστηρίζουν μάλιστα ότι είναι ένα αντιπαραγωγικό επάγγελμα. Εσείς τι γνώμη έχετε;
Ν.Ζ.:
Δεν ξέρω αν είναι καλό ή κακό αυτό. Τώρα ο κάθε ακροατής θα πρέπει να ανακαλύπτει μόνος του τα τραγούδια. Παλαιότερα ο παραγωγός έπαιζε το ρόλο του ανθρώπου, που ανακάλυπτε το τραγούδι μέσα από ένα δίσκο. Ανακάλυπτε κάποιο τραγούδι και το πρότεινε στην εκπομπή του. Κι αν πολλοί παραγωγοί ανακάλυπταν το ίδιο τραγούδι, τότε μιλούσαμε για ένα τραγούδι που θα μπορούσε να γίνει γνωστό και να ξεχωρίσει.
 
Τώρα, αυτή η διαδικασία, να προκύψει δηλαδή ένα τραγούδι το οποίο θα τραγουδάμε όλοι, είναι πιο δύσκολη από ό, τι ήταν παλιά. Ίσως μπορεί να προκύψει πλέον μέσα από το διαδίκτυο. Όμως είναι τόσο πολύπλοκο το σύστημα των μέσων επικοινωνίας σήμερα, που πλέον πρέπει από πολλές διαφορετικές πηγές να βγει ένα τραγούδι για να μπορέσει να ακουστεί. Παλιά υπήρχε ένα ραδιόφωνο και άκουγαν όλοι το τραγούδι και αν άρεσε πήγαινε καλά. Τώρα θα πρέπει να το ακούσει ένας ακροατής από πάρα πολλές διαφορετικές πηγές. Παρόλα αυτά υπάρχουν ακόμη κάποια τραγούδια που ξεχωρίζουν.
 
ΠτΘ: Έχετε σχέδια να εκδώσετε κάποιο νέο δίσκο;
Ν.Ζ.:
Αυτόν ετοιμάζουμε με τον Σούλη Λιάκο και τους Babylon. Ετοιμάζουμε τέσσερα τραγούδια και ψάχνουμε τρόπο να τα εκδώσουμε και να τα συνδυάσουμε με live. 

«Ο κάθε καλλιτέχνης νομίζω ότι «τραβάει» ένα κοινό που είναι ανάλογο των τραγουδιών του και της ιδιοσυγκρασίας του»

ΠτΘ: Tι κοινό αγαπάτε να έχετε στα live σας;
Ν.Ζ.:
Ο κάθε καλλιτέχνης νομίζω ότι «τραβάει» ένα κοινό που είναι ανάλογο των τραγουδιών του και της ιδιοσυγκρασίας του. Σε μένα έρχονται ευγενικοί άνθρωποι συνήθως.
 
ΠτΘ: Από τη μια λόγω της κρίσης έχει γίνει μια μεταστροφή από το πολύ εμπορικό στην πιο έντεχνη ροκ σκηνή, αλλά παρόλα αυτά συνεχίζουμε να βλέπουμε ότι μεγάλη μερίδα των νέων μένουν σε μουσικές εμπορικές, ελαφρολαϊκές. Παρατηρείτε εσείς να υπάρχει μια διαφορετική μίξη όσον αφορά το κοινό σας; Βλέπετε στις συναυλίες σας ανθρώπους που παλαιότερα δεν ερχόταν σε τέτοιου είδους χώρους;
Ν.Ζ.:
Ο κόσμος έχει την πολυτέλεια να ακούει διάφορα πράγματα ανάλογα με τη στιγμή, ενώ απαιτεί από τους καλλιτέχνες να είναι καθαροί. Είναι οξύμωρο αυτό γι’ αυτό κι εγώ κρατάω μια πιο ανοιχτή στάση πάνω σ’ αυτό. Δεν με δεσμεύσει ο κόσμος για το τι θα κάνω, αλλά η αισθητική μου. 

«Πάντα πίστευα στις συνεργασίες»

ΠτΘ: Στη συνεργασία σας με του καλλιτέχνες που προαναφέραμε είστε ένα πολυμορφικό, πολυφωνικό, παραγωγικό σχήμα όπου όλοι παίζετε το ρόλο του επικεφαλής με μια σειρά. Είναι και πολιτικό το μήνυμα που περνάτε;
Ν.Ζ.:
Δεν το είχα σκεφτεί έτσι, αλλά γιατί όχι. Πάντα πίστευα στις συνεργασίες. Νομίζω ότι δεν έχουμε καμία τύχη αν δεν συνεργαστούμε κι αυτό φαίνεται από την κάθε δουλειά. Έχω παραδείγματα στη ζωή μου ανθρώπων που συνεργάστηκαν άψογα και διέπρεψαν. Ό, τι συμβαίνει σε μικρή κλίμακα μπορεί να γίνει και σε μεγάλη. Οι όποιες τεράστιες διαφορές που βρίσκουν τα κόμματα για μένα δεν υπάρχουν. Οι ανάγκες του κόσμου είναι ίδιες και εκεί βρίσκεται η μεγάλη πλάνη των κομμάτων.
 
Αισθάνομαι δηλαδή ότι είμαστε σε μια συνεχή ανησυχία, σε μια υπερένταση, θα έλεγα, γιατί έχουμε θέματα πολλά να λύσουμε και δεν ξέρουμε πώς θα γίνει αυτό. Πώς αλλιώς αν όχι με συνεργασίες και συνεννοήσεις. Δεν βλέπω άλλο τρόπο. Εγώ βλέπω ότι κάθε κόμμα προσπαθεί να έχει την εξουσία στα χέρια του και από αυτή του την «εμμονή» τα μπουρδουκλώνει και τα κάνει χάλια.
 
Θέλει πολλά μυαλά να δουλέψουν και με καλή διάθεση. Πρέπει να γυρίσουμε και να βρούμε την καλή διάθεση στη ζωή. Είμαστε μπλεγμένοι. Από τη μια δεν έχουμε τα χρήματα να κάνουμε εισαγωγές κι από την άλλη είμαστε υποχρεωμένοι να τις κάνουμε μια και έχουμε αποκτήσει ανάγκες σε τρόφιμα και πράγματα τα οποία δεν είναι υποχρεωτικά. Η διάθεση πρέπει να είναι να ζήσουμε λιτά και ουσιαστικά.

google-news Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.