Το θεμα ειναι τωρα τι λες…

“Το θέμα είναι τώρα τι λες. Καλά φάγαμε, καλά ήπιαμε. Καλά τη φέραμε τη ζωή μας ως εδώ, μικροζημιές και μικροκέρδη συμψηφίζοντας”. Αυτό γράφει ο Μανώλης Αναγνωστάκης στην συλλογή του “Ο στόχος” , το 1970. Ας λεχθεί, αρχικά, η Αλήθεια.

Την ώρα που συντίθεται το παρόν άρθρο, δεν έχει ολοκληρωθεί η συνεδρίαση του Eurogroup, αλλά τίθεται ως δεδομένο ότι η Φινλανδία αξιώνει Grexit και ότι ο Βόλφανγκ Σόιμπλε ζητά στην κυριολεξία γη και ύδωρ, προκειμένου να μη θέσει σε εφαρμογή το δικό του Plan B, το οποίο αφορά σε συντεταγμένη, πενταετούς διάρκειας έξοδο της Ελλάδας από την Ευρωζώνη. Ένα Plan B, το οποίο υπάρχει ήδη από το 2012, όπως μαρτυρά ο τότε Υπουργός Οικονομικών των ΗΠΑ, Τίμοθι Γκάιτνερ, στο βιβλίο του “Stress Test”. Πώς φτάσαμε, όμως, ως εδώ;

H Aλήθεια είναι, λοιπόν, ότι η κυβερνητική πολιτική του Αλέξη Τσίπρα και, εν γένει, του ΣΥΡΙΖΑ περί εξεύρεσης κοινά αποδεκτής λύσεως για το ελληνικό ζήτημα εντός της Ευρωζώνης ηττήθηκε. Το κείμενο συμφωνίας, που εγκρίθηκε από την συντριπτική πλειοψηφία της Βουλής τα ξημερώματα του Σαββάτου, συνιστά ό,τι καλύτερο μπορούσε να αποσπάσει μια κυβέρνηση, η οποία δεν θέλησε ποτέ να σκεφτεί πέρα από τα όρια της παραμονής της χώρας στην Ευρωζώνη και, κατά συνέπεια, δεν είχε ποτέ κανένα αξιόπιστο διαπραγματευτικό αντίβαρο στο διαρκές εκβιαστικό δίλημμα της Τρόικας “3ο Μνημόνιο ή Χρεοκοπία”. Ο Έλληνας πρωθυπουργός οδηγήθηκε σε συνθηκολόγηση, διότι προσπάθησε να απειλήσει το νεοφιλελεύθερο και ακραία συντηρητικό πλέον οικοδόμημα που λέγεται Ευρωπαϊκή Ένωση με μοναδικό όπλο την ιδεολογία του και το δίκαιο. Ποιο δίκαιο; To δίκαιο των ανθρώπων. Αγνόησε, όμως, ότι εντός αυτού του αποτρόπαιου οικοδομήματος το δίκαιο της πυγμής κατισχύει του δικαίου των ανθρώπων. Προς ενημέρωση όσων αναζητούν διαρκώς και εναγωνίως “λάθη” στη διαπραγματευτική τακτική της Κυβέρνησης, υπήρξαν τέτοια. Η αιτία, όμως, για την τελική συνθηκολόγηση δεν ήταν τα διαπραγματευτικά “λάθη” της Κυβέρνησης, αλλά τα ΄΄όρια΄΄ που η ίδια είχε θέσει στη διαπραγματευτική της ισχύ. Τα όρια αυτά είχαν επίπτωση στη στελέχωση του ίδιου του κυβερνητικού σώματος και του κρατικού μηχανισμού, στην απόσυρση του κομματικού μηχανισμού σε κρίσιμες στιγμές, αλλά και στην επιμονή να αποτιμάται ως επιτυχία η πρώιμη συνθηκολόγηση της 20ης Φεβρουαρίου. Εφόσον, λοιπόν, όλοι κρίνονται από το αποτέλεσμα, η Ιστορία θα γράψει ότι ο Αλέξης Τσίπρας αγωνίστηκε μέχρι τέλους, όπως κανένας άλλος από τους προκατόχους του, διεκδίκησε επί ίσοις όροις τη νίκη, παρόλο που οι υφιστάμενοι συσχετισμοί δυνάμεων ήταν ασύμμετροι, αλλά, στο τέλος της ημέρας, αυτοδεσμεύτηκε στην εφαρμογή ενός προγράμματος, το οποίο, όπως και όσα προηγήθηκαν αυτού, θα έχει θέση Συντάγματος και θα καθορίζει κάθε πτυχή της κυβερνητικής πολιτικής.

Ερχόμαστε, λοιπόν, στο σήμερα, όταν το Eurogroup καλείται να αποφανθεί σχετικά με το κείμενο συμφωνίας, που δόμησε η ελληνική Κυβέρνηση. Όταν, λοιπόν, αυτό το κείμενο συμφωνίας, το οποίο συντέθηκε με την αρωγή και την επίβλεψη τεχνικών συμβούλων της Γαλλίας και της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, για να χρήζει τεχνικής και ουσιαστικής αρτιότητας, ώστε να γίνει αποδεκτό από το Eurogroup, τορπιλίζεται από τους ακραίους συντηρητικούς κύκλους της Ευρωζώνης, που επιδιώκουν τη μετουσίωση της Ε.Ε σε ένα μοντέλο αποικιοκρατικής Ηγεμονίας, γίνεται ακόμα μια φορά προδήλως ξεκάθαρο ότι το υφιστάμενο ζήτημα δεν αφορά στην αρμόζουσα δημοσιονομική προσαρμογή της Ελλάδας, αλλά σε πολιτικής φύσεως προσαρμογή και, συγκεκριμένα, στην εξαΰλωση οποιασδήποτε απειλής προς αυτήν την υπό διαμόρφωση Ηγεμονία, όπως, εν προκειμένω, της συγκεκριμένης ελληνικής κυβέρνησης. Επομένως, παρατηρείται ότι, αφού τα ευχολόγια πολλών Ευρωπαίων αξιωματούχων για ανατροπή της εκλεγμένης Κυβέρνησης και μετάβαση σε “κυβέρνηση τεχνοκρατών”- κοινώς, για κοινοβουλευτικό πραξικόπημα- , κατά την προ δημοψηφίσματος εποχή, δεν απέδωσαν καρπούς, αξιώνεται μια εκ νέου ταπείνωση της παρούσας συγκυβέρνησης, ώστε αυτή να απολέσει το όποιο λαϊκό της έρεισμα και να δύναται να χρησιμεύει η περίπτωσή της ως απευκταίο παράδειγμα έναντι πιθανών μελλοντικών απειλών προς το αντιδημοκρατικό τερατούργημα παραγωγής λιτότητας, την Ευρωζώνη, όπως π.χ. οι ερχόμενοι στην εξουσία της Ισπανίας Podemos. 

Όμως, “το θέμα είναι τώρα τι λες”. Τι λέμε και, κυρίως, τι κάνουμε. Ο Αλέξης Τσίπρας και η συμπολίτευση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝ.ΕΛ. μπορεί να επέλεξαν στην τελευταία στροφή της διαπραγμάτευσης να αποφύγουν τη ρήξη και τη συνακόλουθη μακροχρόνια τραπεζική κρίση, συνομολογώντας μια σκληρή συμφωνία, αλλά, όπως φαίνεται, φέρονται  πάλι μεθοδευμένα ενώπιον αυτής. Τι πρέπει να κάνουν; Πρέπει να σηκώσουν το γάντι που αφέθηκε απόψε στη μεριά τους. Πρέπει να αρνηθούν το αίτημα Σόιμπλε για υποθήκευση της Ελλάδας, ένα αίτημα επίσημης αποικιοποίησης της χώρας και κατάργησης της Δημοκρατίας που τη διέπει. Να προχωρήσουν, κοινώς, σε ρήξη με αυτούς που επιζητούν την υποδούλωση της χώρας στις ηγεμονικές τους βλέψεις και, αν οι υπόλοιπες συνιστώσες της Ευρωζώνης δεν εκπληρώσουν το ιστορικό τους χρέος να ανακόψουν τον εκφασισμό της και τη μετάλλαξη του κοινού νομίσματος σε μέσο θεσμοποίησης του οικονομικού και πολιτικού Ολοκληρωτισμού, να κινηθούν οι διαδικασίες για συντεταγμένη έξοδο της Ελλάδας από την Ευρωζώνη και μετάβαση σε εθνικό νόμισμα, επιλογή που το σχέδιο του Σόιμπλε βεβαιώνει πως υπάρχει. Πρόκειται για ένα σενάριο απευκταίο, που, όμως, πλέον δε μπορεί να αποκλειστεί. Άλλωστε, “κανένα έθνος δεν εξαφανίστηκε, επειδή χρωστούσε ή χρεοκόπησε. Τα έθνη εξαφανίζονται μόνο όταν υποδουλώνονται”.

 

Υ.Γ. 1: Το να θεωρούνται “αντιευρωπαϊστές” και να εξισώνονται με την Λεπέν και τον Φάρατζ όλοι όσοι οραματίζονται την απαγκίστρωση της Ε.Ε από τη “Σέχτα των τραπεζιτών”, στα χέρια της οποίας έχει περιέλθει, και την επιστροφή στη βάση των ιδρυτικών της αξιών, είναι η μεγαλύτερη απόδειξη ότι η Ε.Ε. οδεύει οριστικά και αμετάκλητα προς τη διάλυσή της.

 

Υ.Γ. 2: Όπως φαίνεται, όλοι έχουν ένα σχέδιο για Grexit, εκτός από την ελληνική κυβέρνηση. Αυτό θα πρέπει να αποτελέσει αφορμή για προβληματισμό.

 

Υ.Γ. 3: Η πιο βαθιά “κόκκινη γραμμή” είναι ο σεβασμός της βούλησης της λαϊκής πλειοψηφίας.

 

Υ.Γ. 4:  Αυτοί που ήταν εξαρχής πρόθυμοι για κάθε υποχώρηση δεν μπορούν να ειρωνεύονται αυτούς που ψήφισαν “ΟΧΙ”. Το “ΟΧΙ”, ακόμα κι αν δεν είναι ρεαλιστικό σε συνθήκες εκβιασμού, ακόμα κι αν συνοδεύτηκε από οικτρή αυτοδιάψευση, είναι το όνειρο για έναν πιο ΔΙΚΑΙΟ κόσμο. Είναι η άρνηση να συμβιβαστείς. Είναι αυτό που δεν πρόκειται να νιώσεις ποτέ, “είρωνα” του ΝΑΙ.