Η γενια του «δεν εχω τιποτα να χασω»

Στο όνομα της «ανταγωνιστικότητας» της οικονομίας και της «ευελιξίας» της αγοράς εργασίας, η «πληθωρική» σε δημιουργικότητα νέα γενιά της χώρας μας κλήθηκε να φορέσει ένα κοστούμι, που αποδεδειγμένα δεν της χωρούσε. Σε μια Ελλάδα, που άρχισε να βυθίζεται σε πολυεπίπεδη κρίση, αντί να της δοθεί ένας ρόλος πρωταγωνιστή, της ανατέθηκε δυστυχώς ένα ρόλος κομπάρσου, ενίοτε δε βουβού θεατή, αν όχι και κουβαλητή των κατακερματισμένων σκηνικών, που άφησε πίσω του ο προηγούμενος θίασος.
 
Η φοιτητιώσα νεολαία κλήθηκε να «χωνέψει» ότι στα πανεπιστήμια δε χωρούν κόμματα- κατ’ επέκταση ούτε πολιτική- μέχρι που αντίκρισε έναν από τους θιασώτες του αφηγήματος αυτού από τη θέση του πρύτανη να μεταπηδά στα βουλευτικά έδρανα. Οι όποιες διεκδικητικές εξάρσεις εγκλωβίζονταν αυτόματα στους «σιγαστήρες» του κυρίαρχου επικοινωνιακού διαύλου της κοινής γνώμης, με τη φωνή της να αλλοιώνεται και τις προθέσεις της να κατασυκοφαντούνται συστηματικά.
 
Δεν άργησε να λειτουργήσει ως δελεαστικό εργαλείο για την εκτέλεση των νεοφιλελεύθερων πειραμάτων, βάσει των οποίων το πιο δημιουργικό κομμάτι μιας κοινωνίας οφείλει να προσφέρει την εργασία του με εξευτελιστικούς όρους. Η «γενιά των 700 ευρώ» της εποχής πριν από την κρίση, εν μία νυκτί μετατράπηκε σε γενιά των 400, των 300, 200… Με εφόδιό της μερικές κόπιες βιογραφικών, έσφιξε τα δόντια, περιπλανήθηκε σε έναν σκοτεινό λαβύρινθο και όταν δε συμβιβάστηκε με τις χαραμάδες φωτός, που ανακάλυπτε σε ορισμένες γωνιές των αδιεξόδων, ριψοκινδύνεψε να ακολουθήσει τις «σειρήνες» που οδηγούσαν στην ξενιτιά, πίσω από επιβλητικούς και δυσπροσπέλαστους τοίχους.
 
Αυτή ακριβώς η γενιά, η εκ φύσεως ατίθαση και από τους πολιτικούς προδομένη, θα κληθεί αύριο να πάρει στα χέρια της τις τύχες της χώρας.
 
Μα όποιοι «σπέρνουν ανέμους», κατά το θυμόσοφο λαό μας, καταλήγουν νομοτελειακά να «θερίζουν θύελλες». Δυστυχώς, ενόσω «σύννεφα» συσσωρεύονται πάνω από τον ουρανό της πατρίδας μας, «χρεοκοπημένοι» πρωταγωνιστές μιας «θυελλώδους» περιόδου, πρόσωπα ταυτισμένα με το επώδυνο και το άδικο των δοκιμασιών, που βίωσε η ελληνική κοινωνία την τελευταία 5ετία, αξιώνουν εκ νέου από έναν ρόλο «σωτήρα» για τους εαυτούς τους. Επενδύουν πιθανόν στην «κοντή» μνήμη των πολιτών, σε συνδυασμό με την αγωνία και τον φόβο τους για το άγνωστο, με απώτερο σκοπό να υφαρπάξουν ένα πολύτιμο για εκείνους «συγχωροχάρτι». Όσο πιο έντονα βιώνονται η αγωνία και ο φόβος από τους Έλληνες πολίτες, τόσο μεγαλύτερες πιθανότητες αποκτά η επίτευξη του συγκεκριμένου στόχου. Με την υποσημείωση, όμως, πως η ισοπέδωση που προκάλεσαν οι «άνεμοι» στην ελληνική κοινωνία κατά τη διάρκεια της επώδυνης 5ετίας, διαμόρφωσε αναπόφευκτα μία καινούργια συνείδηση στη γενιά των νέων ανθρώπων, εκπορευόμενη από την οικεία πλέον διαπίστωση «δεν έχω τίποτε να χάσω».
 
Το άξιο προσοχής είναι πως η γενιά αυτή δείχνει να αντιδράει σήμερα με εντελώς αντίστροφα αντανακλαστικά από εκείνα, που μάλλον προσδοκούσαν οι εκπρόσωποι του «χρεοκοπημένου» και προσφάτως μάλιστα αποδοκιμασθέντος πολιτικού συστήματος. Αποκηρύσσοντας τον φόβο, διαφυλάσσοντας σαν κόρη οφθαλμού την πηγαία ανάγκη για αξιοπρέπεια και προτάσσοντας τη διάθεση να προκαλέσει τη μοίρα της, ως μονόδρομο για την αναζήτηση μιας αλλαγής σελίδας, η στάση της γενιάς του «δεν έχω τίποτε να χάσω» ενώπιον της αυριανής κάλπης, όλα δείχνουν πως θα αποτελέσει έναν καθοριστικό παράγοντα για την έκβαση της παρούσας περιπέτειας, που ζει η χώρα μας, και για τη διαμόρφωση του σκηνικού της επόμενης μέρας. 

google-news Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.