Η μαγεια της μοναξιας

Αυτή η περίοδος του χρόνου είναι από τις πιο όμορφες. Δεν είναι ακόμη καλοκαίρι, αλλά ταυτόχρονα η άνοιξη φεύγει. Έχει ζέστη, όμως το βράδυ φυσάει απαλά ο αέρας και κάνει τα φύλλα να θροΐζουν δημιουργώντας μια υπερφυσική μελωδία. Πώς είναι δυνατόν να μην βγεις μία βόλτα;

Έτσι, λοιπόν, βγήκα να περπατήσω την ώρα που σουρούπωνε. Ήμουν αποφασισμένη πως για μία ώρα θα ξεχνούσα ό, τι με προβλημάτιζε και απλά θα παρατηρούσα αφουγκραζόμενη την ομορφιά της στιγμής. Ίσως δεν θα  έπρεπε. Έβλεπα πολλούς ανθρώπους να κάθονται σε παγκάκια μόνους. Παιδιά να παίζουν χωρίς συντροφιά. Μια πληθώρα ανθρώπων να περπατούν αμέριμνοι και, κυρίως, μόνοι στο δρόμο.

Στην αρχή, αναρωτήθηκα γιατί μία τόσο όμορφη εσπέρα να μην την μοιραστούν; Μήπως δεν είναι τυχαίο; Μήπως είναι μία πραγματικότητα σταθερή και ανελέητη; Και έπειτα, θυμήθηκα όλα εκείνα τα βιβλία τα οποία εξιστορούσαν δρόμους γεμάτους, υπερχειλείς πλατείες, κατάμεστες ψυχές. Χωρίς να τα ζήσω, τα νοστάλγησα όλα αυτά. Όμως… και εγώ ήμουν μόνη. Παρ’ ολ’ αυτά έβλεπα μία διαφορά που σχεδόν αμέσως έγινε ομοιότητα.

Η μοναξιά πολλές φορές είναι επιλογή είτε κρατά για λίγο είτε για πάντα. Είναι η αίσθηση της απόλυτης ανεξαρτησίας, της ιδέας ότι ζεις κάτι για σένα και κανείς δεν μπορεί να παρεισφρήσει σε αυτήν την ιερή στιγμή. Επιλέγεις να ζήσεις πέρα από τις τυπικές παραδοχές του κοινωνικού κύκλου, ο οποίος μπορεί ενίοτε να σε πνίγει, και κάνεις αυτό που θεωρείς εσύ σωστό χωρίς να ακούς τις -πάμπολλες- επικρίσεις. Πολλοί, μάλιστα, την φοβούνται είτε επειδή ίσως την βίωσαν τραυματικά είτε επειδή πιθανόν μεγάλωσαν χωρίς αυτήν και έχουν ζήσει με την τρομοκρατία της ύπαρξής της.

Για μία περίοδο πολλά θέματα στα Μ.Μ.Ε. μιλούσαν για την «εποχή της μοναξιάς», τη μάστιγα της εποχής. Υποστήριζαν ότι είναι απόρροια της θεοποίησης των υλικών αγαθών που είχε ως αποτέλεσμα την αποξένωση και την αναισθητοποίηση. Ίσως μέχρι ένα σημείο να συμφωνώ. Η κοινωνία της αφθονίας «ξεχείλισε» τους ανθρώπους με περιεχόμενο ανάξιο και ανούσιο. Όλοι είδαν την κακή πλευρά κάθε περίστασης και αποφάσισαν να κλειστούν στους εαυτούς τους. Γιατί να αφεθείς, αν ξέρεις ότι μπορεί σε βλάψει ανεπανόρθωτα; Και έτσι ξεκίνησε η εποχή της μοναξιάς.

Δεν πιστεύω, όμως, ότι αυτή είναι μεμπτή, όπως την παρουσιάζουν. Ο σημερινός άνθρωπος δεν έχει σχεδόν ποτέ πια χρόνο για εκείνον˙να αναλύσει τις σκέψεις του, να αφουγκραστεί τις ανάγκες του. Και όταν έχει, την αποφεύγει όλη αυτήν τη διαδικασία. Πιθανόν επειδή δεν έχει συνηθίσει να κοιτά την αλήθεια γυμνή, τον αληθινό εαυτό του και πλέον δεν έχει τη δύναμη να τον αντέξει. Γι’ αυτό «ποινικοποιήθηκε» η μοναξιά. Γιατί πια κανείς μας δεν είναι ικανός να ακούσει τον ίδιο και να φρίξει από την πραγματικότητά του. Πόσο δύσκολο είναι να αντιμετωπίζεις τον εαυτό σου, τον κατεξοχήν εχθρό σου…

Όμως, εδώ νομίζω ότι κρύβεται το μυστικό. Δεν είναι οι σκέψεις ο εχθρός του εαυτού μας. Είναι οι ωμοί φίλοι μας. Μπορεί να μας πονούν τα λόγια τους, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι μας βλάπτουν. Το μόνο που θέλουν είναι να μας υπενθυμίσουν πως υπάρχει μία πτυχή μας που κρύβεται και -κακώς- καταπιέζεται. Απλά εμείς επιλέγουμε να την απωθούμε τόσο γιατί δεν  ξέρουμε πώς να χειριστούμε μία κατάσταση που δεν έχουμε ξανά στο παρελθόν αντιμετωπίσει όσο και επειδή φοβόμαστε να δεχθούμε τις συνέπειες.

Φυσικά, η παρερμηνεία των λόγων αυτών είναι εύκολη. Δεν θεωρώ ότι η μοναξιά είναι μονόδρομος. Είναι μία οδός που θα έπρεπε να περνάμε συχνά, για να μην γίνει η ζωή μας, όπως έλεγε ο Καβάφης, «μία ξένη φορτική». Είναι η διέξοδος από την πραγματικότητα, μία αληθινή εξομολόγηση που λειτουργεί ως λύτρωση.

Μέχρι να σουρουπώσει είχα αγαπήσει αυτήν τη στιγμή της εσωτερικής γαλήνης. Είχα συνομιλήσει με τον εαυτό μου και ένιωθα ήρεμη. Μα είναι μαγικό πώς ένα απόγευμα και λίγες εικόνες αλλάζουν τη σκέψη ενός ανθρώπου!

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.