Εμπειρια Ψυχης

Από όλα τα έμβια όντα ο άνθρωπος είναι το πιο προσαρμοστικό και ευμετάβλητο, με την ικανότητα να επιβιώνει, να εξελίσσεται και να προοδεύει κάτω από ποικίλες συνθήκες και περιβάλλοντα στα οποία τυχαίνει να βρεθεί.

Η ανθρώπινη φύση είναι ένα εκπληκτικό και συνάμα πολύπλοκο πεδίο παρατήρησης από το οποίο μπορούμε να εξάγουμε συμπεράσματα. Τίποτα όμως από όσα και να εντοπίσουμε και να καταγράψουμε για τον άνθρωπο δεν μπορεί να μας ξαφνιάσει όσο η ίδια η ψυχή του, η δύναμη της οποίας αφήνει καμιά φορά και το ίδιο το ανθρώπινο ον γεμάτο απορία. 

Η προσωπική μου επιθυμία να μελετήσω τον άνθρωπο με οδήγησε σε αυτή τη σχολή στην οποία είμαι φοιτήτρια και ευελπιστώ αργότερα και στο επάγγελμα του Κοινωνικού Λειτουργού.

Μέσω της πρακτικής άσκησης, μέρος της πανεπιστημιακής εκπαίδευσης πάνω στο επάγγελμα, βρέθηκα σ έναν οικισμό Ρομά. Εκεί γνώρισα μια γυναίκα. Ήταν πολύτεκνη με πολλές ανάγκες και ζούσε σχεδόν χωρίς τα βασικά. Με ό,τι λίγο μπορούσε να της παρέχει το κράτος επιβίωνε και έστελνε τα παιδιά της στο σχολείο. Όσο μπορούσε φρόντιζε για όλα, το σπίτι της, την οικογένειά της και όποιον από τη γειτονιά χρειαζόταν κάτι από εκείνη.

Λίγο καιρό αργότερα κάποιοι συνάδελφοι ήρθαν από το εξωτερικό, με ένα πρόγραμμα ανταλλαγής φοιτητών του πανεπιστημίου, για να πληροφορηθούν για τις κοινωνικές δομές της Ελλάδας και έτσι μια συνάδελφος αποφάσισε να επισκεφθεί το συγκεκριμένο πρόγραμμα. Όταν γνώρισα αυτή την κοπέλα ήταν έγκυος, κι όμως ήρθε, παρά το μακρινό και δύσκολο γι’ αυτήν ταξίδι, για να κάνει εκείνη την επίσκεψη καθώς αγαπούσε το επάγγελμα και ήταν αφοσιωμένη. Αφού λοιπόν ήρθε στη δομή και είδε και σημείωσε και ρώτησε και της απάντησαν, συνέβη να συναντηθεί με αυτή τη γυναίκα.

Πράγματι η συνάντηση ήταν εντελώς συμπτωματική αλλά για κάποιο λόγο είχε ένα χαρακτήρα λογοτεχνικό από αυτά τα τυχαία αλλά μοιραία γεγονότα που συμβαίνουν στις σελίδες των βιβλίων. Τότε η γυναίκα έρχεται και ακουμπά το χέρι της στην κοιλιά εκείνης της εγκύου. Κοιτάζονται και χαμογελούν μαζί.
Χωρίς να πουν ούτε μια λέξη, χωρίς να έχουν γνωριστεί ή συναντηθεί ποτέ στο παρελθόν, δυο γυναίκες εντελώς διαφορετικής καταγωγής, με διαφορετική γλώσσα, άλλη κουλτούρα, αλλά ήθη κι έθιμα, χωρίς καμιά ομοιότητα, ήρθαν κοντά με μια μόνο κίνηση. Απέκτησαν ξάφνου ένα διαφορετικό επίπεδο κατανόησης η μια με την άλλη, περά κι έξω από λέξεις και πολιτικώς ορθά πράγματα.
Ήταν μητέρες. Δεσμοί αίματος, πολύ ισχυρότεροι από κράτη, έθνη και χώματα.
Ίσως να υπερβάλλω. Ίσως τελικά να ήταν απλά ένα γύρισμα της τύχης, η μια σύμπτωση, δεν ξέρω. Αλλά δεν μπορούσα, ούτε τότε, ούτε τώρα που το ξανασκέφτομαι γράφοντας αυτές τις γραμμές, να πω ότι δεν ήταν μια πράξη συγκινητική και πάνω απ’ όλα ανθρώπινη.

google-news Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.